Η Άσια Αρτζέντο, γνωστή Ιταλίδα ηθοποιός και πρώην μοντέλο, κόρη του σπουδαίου horror κινηματογραφιστή, φέρεται να παρενόχλησε σεξουαλικά τον 17χρονο το 2013 Τζίμι Μπένετ, νεαρό ηθοποιό. Σύμφωνα με τους NYT, η Αρτζέντο έδωσε 380.000 δολάρια στον Μπένετ σε έναν εξωδικαστικό συμβιβασμό ώστε να μην πει τίποτα δημόσια και να κλείσει η υπόθεση.

Η ίδια η Αρτζέντο αρνείται τις κατηγορίες και εξηγεί ότι τα λεφτά που αναφέρει το έγγραφο του ρεπορτάζ δόθηκαν από τον σύζυγό της Άντονι Μπουρντέν για να βοηθήσουν τον Μπένετ σε οικονομικές δυσκολίες που είχε. Αυτά είναι τα δεδομένα της υπόθεσης.

Και βάσει αυτών καλούμαστε να κρίνουμε. Ή καλύτερα, δεν θα έπρεπε να κρίνουμε. Δεν θα έπρεπε να τοποθετηθούμε. Γιατί μιλάμε για αξιοπρέπειες ανθρώπων. Είτε αφορούν θύματα είτε ανθρώπους που άδικα κατηγορήθηκαν. Όπως ισχυρίζεται η Αρτζέντο. Και μέχρι να αποφανθεί κάποιος ότι όντως παρενόχλησε τον Μπένετ, δεν μας δίνεται κανένα δικαίωμα να ασχοληθούμε με την περίπτωσή της.

Αλλά δικαίωμα δεν μας είχε δοθεί ούτε σε παρελθοντικές περιπτώσεις. Δεν αναφέρομαι σαφώς στον Γουάινστιν. Αναφέρομαι περισσότερο σε άλλους που βρέθηκαν κατηγορούμενοι από τα δικαστήρια της δημόσιας σφαίρας. Το Twitter και τους δημοσιογράφους. Όπως ο Τζέιμς Φράνκο. Σε αυτούς δεν περίμενε κανείς απτές αποδείξεις για να τους στήσει στον τοίχο. Όλοι αρκέστηκαν στην μαρτυρία ενός ανθρώπου που παρουσίαζε τον εαυτό του ως θύμα.

Και δεν προσπαθώ να πω ότι είναι αθώοι και δεν πρέπει να τους τιμωρήσει κανείς. Προσπαθώ να πω ότι το αν εγκλημάτισαν ή όχι, είναι κάτι που το κρίνουν δικαστές. Μόνο αυτοί. Όλοι οι υπόλοιποι είναι απλά υποκριτές. Και αυτή η υποκρισία τους φαίνεται στην περίπτωσή της Αρτζέντο.

Ελάχιστοι έσπευσαν να γράψουν κάτι στο Twitter. Ειδικά τώρα που μιλάμε για μια από τις γυναίκες που εμπνεύστηκαν το κίνημα #MeToo. Αλλά προφανώς το ότι είναι μια γυναίκα που τώρα κατηγορείται, δεν βοηθάει στο αφήγημα του Χόλιγουντ. Σε αυτό που προσπαθεί να απεμπολήσει τις ενοχές του και επιχειρεί να αναδείξει με κάθε τρόπο κάθε γυναίκα, χωρίς να εμπεριέχει ουσία αυτή η προσπάθεια. Το κάνει απλά για το θεαθήναι και για να δείξει ότι δεν είναι ανδροκρατούμενο.

Το ίδιο ισχύει και για τα δικά μας μέσα, τις εγχώριες φωνές που διέρρηξαν τα ιμάτιά τους. Τώρα που μια γυναίκα βρίσκεται στη θέση του θύτη, αυτές οι φωνές κάνουν τα στραβά μάτια. Κι αυτό γιατί καταντά σαθρός ο διαχωρισμός των φύλων που επιχειρούν να κάνουν. Γιατί στα μάτια τους δεν υπάρχει ο άνθρωπος άντρας και ο άνθρωπος γυναίκα. Υπάρχουν δύο διαφορετικά όντα. Μόνο έτσι μπορούν να φτιάξουν το παραμύθι τους κάθε 8 του Μάρτη όπου κατηγορούν τους άντρες για σεξισμό, αλλά αντιμετωπίζουν το γυναικείο φύλο ως κουτορνίθια που θα αγοράσουν ό,τι τους πλασάρεις.

Προσοχή. Εδώ δεν κρίνεται καμία πραγματικότητα. Δεν αναιρείται ως γεγονός ότι υπάρχουν τομείς που γυναίκες υφίστανται παρενοχλήσεις και αναίτια παρεμπόδιση. Ούτε αναιρούνται όσα έπραξαν τύποι σαν τον Γουάινστιν. Αυτό που μένει είναι ότι η κατηγορία για double standards δεν ισχύει μόνο για τον ανδρικό πληθυσμό. Ισχύει και για τον γυναικείο. Ισχύει γενικά στον άνθρωπο.

Το κοινό του Buzzfeed που γράφει στο Twitter και γίνεται αυτόκλητος δικαστής, δεν έχει να πει τίποτα τώρα. Το πυρ ομαδόν αφορούσε μόνο το σχήμα άντρας θύτης-γυναίκα θύμα. Εκεί είναι το πρόβλημα. Στο ότι το Twitter και το Facebook μας έκαναν να νομίζουμε πως το να συμμετέχουμε σε μια μεγάλη αγέλη είναι αυτοσκοπός. Το να συνταχθούμε με μια άποψη που είναι δημοφιλής αποτελεί την εξύψωση της ύπαρξής μας.

Κι ας μην υπάρχει αλήθεια ή ουσία σε όσα λέμε. Κι ας μην είναι ο ρόλος μας να πούμε αν ο δείνα παρενόχλησε την τάδε ή η τάδε εκμεταλλεύτηκε τον δείνα. Θέλουμε απλά να μιλήσουμε για να μιλήσουμε. Επειδή πουλάει, επειδή αυξάνει τα likes και την θέση μας στην ψευδαίσθηση της κοινής γνώμης. Όλοι εσείς διαβάστε λίγο Μπουρντιέ. Θα καταλάβετε πολλά.

Όσο για την Αρτζέντο, ήταν άκρως λαλίστατη όταν πρωτοκατηγορήθηκαν άντρες. Δεν περίμενε να βγει ένα πόρισμα, δεν περίμενε καμία ισχυρή απόδειξη. Πώς θα της φαινόταν άραγε αν την κρίναμε με τον ίδιο τρόπο που έκρινε εκείνη;

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]