Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Η Δημοκρατία που επανεγκαθιδρύθηκε το 1974 είναι αδιαμφισβήτητη παρά τα όσα λέγονται και υποστηρίζονται από ακραίους είτε της Αριστεράς είτε της Δεξιάς. Ακόμα και στα δύσκολα χρόνια της χρεοκοπίας και των Μνημονίων η Δημοκρατία παρέμεινε ανέγγιχτη. Ποιο μεγαλύτερο παράδειγμα από το γεγονός ότι ένα κόμμα από το 4% έφτασε στο 36%. Ο,τι κι αν λένε κάποιοι γραφικοί, ο λαός αποφασίζει για το μέλλον του. Κι ας ήταν εκείνοι που μιλούσαν για «χούντα των Μνημονίων» αυτοί που κυβερνούν σήμερα και ακόμα και τώρα που βρίσκονται στο Μαξίμου καταγγέλλουν ακόμα και «επιχείρηση» κατάλυσης του Συντάγματος. Αν είναι δυνατόν. Ας τελειώνουν, λοιπόν, τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ.

ΔΕΝ κινδυνεύει από κανέναν και από τίποτα η Δημοκρατία στην Ελλάδα. Μόνο που σε αυτά τα 44 χρόνια ξεχάσαμε να βάλουμε κανόνες. Και μάλιστα κανόνες που να τηρούνται. Γιατί από νόμους χορτάσαμε. Αυτό ήταν το τεράστιο λάθος για το οποίο η ευθύνη μοιράζεται σε πολίτες και πολιτικούς. Δεν υπάρχει έλλειμμα Δημοκρατίας αλλά… πλεόνασμα, που φτάνει να δημιουργεί καθεστώς… ασυδοσίας.

ΓΙΑ τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά φταίει η νοοτροπία. Τα έχουμε πει πολλές φορές. Ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας πιστεύει ότι μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Νιώθει πως μπορεί να κινείται υπεράνω νόμων. Και όσο μεγαλύτερη ισχύ διαθέτει κάποιος τόσο με μεγαλύτερη απαξίωση αντιμετωπίζει όχι μόνο τη νομοθεσία αλλά και τους απλούς κανόνες της λογικής και του σεβασμού των υπολοίπων.

ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕ η λογική της κομπίνας, μικρής ή μεγάλης. Αλλά δεν έχει να κάνει μόνο με τα χρήματα. Έχει να κάνει με το πώς οδηγούμε και πού παρκάρουμε, πού πετάμε τα σκουπίδια μας, πως μαθαίνουν γράμματα τα παιδιά μας, πώς συμπεριφερόμαστε συνολικά στην καθημερινότητα. Αυτός ο πασοκισμός μπήκε βαθιά στο DNA όλων των πολιτικών κομμάτων αλλά και των πολιτών, από αριστερά έως δεξιά. Κάπως έτσι βιώσαμε πρώτα την κοινωνική χρεοκοπία. Και ήταν μαθηματικά βέβαιο πως θα ερχόταν και η οικονομική χρεοκοπία ως φυσική συνέχεια.

ΜΙΑ χώρα όπου η φοροδιαφυγή είναι ο κανόνας. Μια χώρα όπου η συναλλαγή με το Δημόσιο, συνήθως, απαιτεί και συνδιαλλαγή κάτω από το τραπέζι. Μια χώρα που εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια δεν μπορεί να μεταμορφώσει το παλαιό αεροδρόμιο στο μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης. Μια χώρα όπου οι υπάλληλοι της Ακρόπολης βάζουν «λουκέτο» χωρίς καμία προειδοποίηση στο σημαντικότερο αρχαιολογικό μνημείο επειδή το θερμόμετρο έφτασε στους 37οC. Μια χώρα όπου οι πολιτικοί μπορούν να υποσχεθούν ό,τι γουστάρουν και να κάνουν τα ακριβώς αντίθετα.

Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας πριν από 44 έτη ήταν αναζωογονητική για την Ελλάδα εκείνης της εποχής. Η χώρα έκανε πολλά βήματα μπροστά σε πολύ λίγο χρόνο. Αλλά στη συνέχεια βιώσαμε τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα. Πλέον δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χρήμα. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε τη νοοτροπία. Αν θέλουμε να ζούμε σε μια χώρα όπου δεν θα γκρινιάζουμε πια. Είναι δύσκολο, αλλά συγχρόνως πολύ απλό.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]