Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Από το ξεκίνηµα της Μπελ Επόκ ως την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα η µάζα των παραθεριστών στις δυτικές κοινωνίες µόνο αυξανόταν. Το ρεύµα -όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά σε µικρότερο βαθµό και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες- ανακόπηκε µετά την κρίση του 2008-2010, που άλλαξε εκ βάθρων τις κοινωνικοοικονοµικές σχέσεις στον αναπτυγµένο κόσµο. Κανείς δεν ξέρει πότε οι µεσαίες τάξεις θα βγουν από το τούνελ επιστρέφοντας στις παλιές, καλές εποχές. Μάλλον αυτό θα αργήσει. Είναι ενδεικτικό ότι το επίδοµα αδείας στην Ελλάδα καθιερώθηκε το 1966, ενώ εν έτει 2018 επιστρέφει στην Αυστρία το 12ωρο ανατρέποντας κεκτηµένα ενός αιώνα.

Αυτά δεν µπορούσαν, βέβαια, να τα φανταστούν οι παραθεριστές του 1892, που αντίκριζαν το θαυµαστό καινούργιο κόσµο όπως το νεογέννητο που πρωτοβλέπει το φως. «Οι διακοπές είναι χρήσιµες για όλους, όπως ο αέρας και η θάλασσα», συµβούλευε τους αναγνώστες της η επιθεώρηση La Medicine Nouvelle (Η Νέα Ιατρική) στο τεύχος της 30ής Ιουλίου 1892. «Πηγαίνετε διακοπές, όσοι µπορείτε, αλλάξτε αέρα και αναπαύστε τα µάτια σας ατενίζοντας τη φύση και τον ορίζοντα». Σύµφωνα µε τη «Figaro», οι εφηµερίδες και τα περιοδικά του 1892 συνιστούσαν το βουνό σε αναιµικούς, ασθµατικούς, φθισικούς, ρευµατοπαθείς και νευρικούς, επειδή «ο παφλασµός της θάλασσας δεν αφήνει τους ευέξαπτους να κοιµηθούν και το αλµυρό νερό προκαλεί υπερδιέγερση». Αχ, οι εποχές της αθωότητας…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου