Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Και ξαφνικά όλοι δηλώνουν σοκαρισμένοι. Λένε πως κάτι πρέπει να γίνει. Ας δεχτούμε τη σκληρή αλήθεια, τίποτα δεν πρόκειται να γίνει. Μέχρι την επόμενη φορά που θα υπάρξει κάποιο άλλο θύμα και θα ξανανοίξει η συζήτηση.

ΕΩΣ τότε τα στόματα θα παραμείνουν ερμητικά κλειστά. Γιατί, δυστυχώς, στην πραγματικότητα κανείς δεν πέφτει από τα σύννεφα. Ολοι γνωρίζουν κάθε παιδί που υφίσταται είτε το bullying είτε την απόρριψη από μια μερίδα του κοινωνικού περίγυρου. Η πλειοψηφία όσων γνωρίζουν, όμως, κάνει πως δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν ασχολείται. Ούτε με το θύμα ούτε με τους θύτες. Και κάποιοι που διαθέτουν την τόλμη να εμπλακούν θέλοντας να βοηθήσουν συνήθως αντιμετωπίζονται είτε ως υπερευαίσθητοι είτε ως… υπερβολικοί.

ΑΠΟ την άλλη, όμως, όλα αυτά είναι λογικό να φαίνονται απολύτως φυσιολογικά σε μια χώρα που κυριαρχεί η φιλοσοφία του «μάγκα». Ο τύπος που τσαμπουκαλεύεται, που δέρνει, που τα σπάει, που εκφοβίζει ψυχολογικά οποιονδήποτε και για οτιδήποτε είναι το πρότυπο. Ετσι κι αλλιώς κανείς δεν σέβεται νόμους και κανόνες γιατί σπάνια επιβάλλονται.

ΚΑΠΟΙΟΣ γκαζώνει και ανάβει τα φώτα γιατί είναι ο μάγκας της ασφάλτου. Κάποιος μπορεί να πλακωθεί για μια θέση πάρκινγκ. Κάποιος είναι ο μάγκας του μπαρ και θα την… πέσει με γλοιώδη τρόπο σε οποιαδήποτε γυναίκα περάσει. Κάποιοι τρομοκρατούν μετανάστες που αναζητούν τη γη της επαγγελίας -η οποία σίγουρα δεν είναι η χώρα μας. Κάποιοι καίνε την Αθήνα όποτε γουστάρουν και για όποιον λόγο γουστάρουν. Κάποιοι άλλοι σπάνε τα γήπεδα.

ΚΑΙ δεν είναι μόνο το ξύλο και τα… αποκαΐδια. Υπάρχει και ξεκάθαρο ρατσιστικό bullying ακόμα και για απόψεις. Ακραίοι μιλούσαν και μιλούν για προδότες, κρεμάλες και λιντσάρισμα πολιτικών αντιπάλων. Αν θυμηθεί κανείς το διχαστικό κλίμα την περίοδο του ψευδοδημοψηφίσματος, τότε έχει και τον ορισμό του πολιτικού bullying.

Ο εκφοβισμός μπορεί να συμβαίνει για λόγους φυλετικούς, σεξουαλικούς, σωματικούς, ψυχολογικούς, οπαδικούς, εργασιακούς, πολιτικούς. Δυστυχώς, στην Ελλάδα όποιος νομίζει ότι έχει λίγο παραπάνω «δύναμη» τη χρησιμοποιεί με τον λάθος τρόπο. Αλλά δεν φταίει μόνο εκείνος. Γιατί όποιος θέλει μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς συνέπειες.

ΜΠΟΡΕΙ αυτή η κοινωνία να δώσει σωστά πρότυπα σε εφήβους και παιδιά, όταν ό,τι υπερπροβάλλεται κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση; Μπορεί να τα αγκαλιάσει και να δει τη στήριξη που χρειάζονται τόσο τα θύματα όσο και οι θύτες; Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει πρώτα να ωριμάσουν οι ενήλικες που αποτελούν την κοινωνία των «μεγάλων». Να διαφωνούν, αλλά να κατανοούν πως μπορεί να υπάρξει διαφορετική άποψη ή οποιαδήποτε διαφορετικότητα. Για να μάθουμε σιγά σιγά και στα παιδιά μας πως δεν θα κερδίσουν τίποτα με το να «πατήσουν» στην αδυναμία κάποιου άλλου. Αντιθέτως, θα έχουν να κερδίσουν αν βρουν κάποιους να τους στηρίξουν στις δικές τους αδυναμίες. Γιατί, προφανώς, και δεν υπάρχει κανείς χωρίς αδυναμίες.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]