Γράφει η Aννα Παναγιωταρέα

Ξέρω ότι ο Τσίπρας ξέρει ότι θα λήξει το Μνημόνιό του. Του το υποσχέθηκαν. Do Macedonia ut des… Ομως, «θα τον δέσουν χειροπόδαρα», λένε στις Βρυξέλλες. Με την υπογραφή του φαρδιά πλατιά…

Ξέρω ότι ο Τσίπρας ήδη σκηνοθετεί τον… Μπεν Χούρ: Εορτασμός της άπλυτης εξόδου. Θα κληθούν ως πανηγυριώτες στην πλατεία των αγανακτισμένων οι συριζοδιορισθέντες. Τρέμουν για τη θεσούλα που τους επιδαψίλευσε το πελατειακό κράτος Τσίπρα.

Ξέρω, επίσης, τι θα έπρεπε να γράψω στο σημείο αυτό για την πολιτεία Τσίπρα. Ομως, δεν το επιτρέπει η ανατροφή μου…

Διάβασα -στο περιοδικό «Foreign Affairs»- το εκτενές άρθρο του τραπεζίτη Μιχάλη Σάλλα, ιδρυτή της Τράπεζας Πειραιώς και στρατηγικού επενδυτή της Παγκρητίου Συνεταιριστικής Τράπεζας. Νομίζω ότι αποτελεί τη σύνοψη του σχεδίου αναδημιουργίας της χώρας. Είναι ένας καλοσχεδιασμένος οδικός χάρτης για να βγούμε, πράγματι, από την κρίση που μας αφάνισε οικονομικά. Μας γονάτισε κοινωνικά, πολιτιστικά, εκπαιδευτικά. Δεν αμφισβητείται ότι ταιριάζει στον Τσίπρα αυτό που έγραψε ο Αριστοφάνης για τον Αλκιβιάδη: «…ος τα πάντα προσουρήσας»…

Πώς θα παλέψει ο Μητσοτάκης τα φορτία που του κληροδοτεί ο Τσίπρας; Μεταρρυθμίσεις που δεν ολοκλήρωσε. Εκσυγχρονισμό της οικονομίας που δεν κατόρθωσε. Δεσμεύσεις για δημοσιονομική εξυγίανση που όμως οι διορισμοί του την επιβάρυναν. Διατήρηση πλεονασμάτων με τα οποία στέγνωσε κάθε ικμάδα οικονομική. Ιδιωτικοποιήσεις που τον εμποδίζουν να κάνει αυτό που τους δίδαξε ότι οι ιδιώτες είναι εχθροί του λαού. Πάντων προϋπόθεση ο ρυθμός ανάπτυξης στο 2%.

Ακούγεται σαν ανέκδοτο, όταν η κυβέρνηση είναι καρκινική: Ενα βήμα εμπρός, δυο πίσω.

Πώς θα ανακάμψει η ανάπτυξη; Το άρθρο του Μιχάλη Σάλλα έχει υπόβαθρο ρεαλιστικό: Με εγκλωβισμένο το τραπεζικό σύστημα στα «κόκκινα» δάνεια -αυτά για τα οποία ο Τσίπρας ως αντιπολίτευση υποσχόταν σεισάχθεια- δεν υπάρχει.

Ανάπτυξη με φορολογικό νόμο που αλλάζει κάθε τρίμηνο ανάλογα με τα έσοδα που έχει η… εφορία, δεν έρχεται. Υπάρχουν επενδυτές που θέλουν να αναλάβουν το ρίσκο με την αλλοπρόσαλλη, έστω, κυβέρνηση Τσίπρα; Θα υπάρχουν. Τουλάχιστον, ας τους δοθεί η βεβαιότητα ότι για την επόμενη δεκαπενταετία δεν θα ανατραπούν οι βασικοί όροι ενός λογικού φορολογικού συστήματος.

Ο Μητσοτάκης δηλώνει ότι θα μειώσει το συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων και ότι δεν θα χρειάζεται για την εκδίκαση μιας οικονομικής υπόθεσης μια… δεκαετία.

Αυτό που δεν αντιλήφθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου είναι ότι η επιτάχυνση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων έχει και συμβολικό χαρακτήρα: Είναι μήνυμα ότι υπάρχει η πολιτική βούληση για την ολοκλήρωση των δεσμεύσεων που ανέλαβε. Μήπως είπε στον Τσίπρα ο ευτυχής Τσακαλώτος πόσο δίβουλες είναι οι αγορές απέναντι στην κυβέρνησή του για την έξοδο;

Μια ιδέα που βρήκα καταπληκτική στο άρθρο του Μιχάλη Σάλλα είναι η δημιουργία… ΚΕΠ για την εξυπηρέτηση των επενδύσεων και των επιχειρήσεων, εντός λελογισμένου χρόνου. Η οικονομία είναι περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Οταν για την ολοκλήρωση της διαδικασίας επένδυσης χρειάζονται εκατοντάδες υπογραφές, τότε η γραφειοκρατία νικά τον επενδυτή κατά κράτος.

Η κυβέρνηση πάλι ευαγγελίζεται επιδοτήσεις, ως είθισται προεκλογικά, για να έχει εξαρτώμενους ψηφοφόρους. Οχι καινοτόμους δημιουργούς. Ομως, η ανάπτυξη χωρίς εφαρμογές της σύγχρονης τεχνολογίας -ανεξάρτητα από τον κλάδο οικονομικής δραστηριότητας- δεν θα έρθει.

Τουρισμός και ενέργεια είναι δυο πηγές δημιουργίας εθνικού πλούτου. Ο τουρισμός, ξεκινώντας από το 2012, έχει συνεχή ανοδική πορεία. Ομως, το ζητούμενο είναι ακόμη η ποιότητα, οι ανταγωνιστικές υπηρεσίες που εξασφαλίζουν τη βιώσιμη ανάπτυξή του.

Ο αγωγός TAP, που υπέγραψε ο Αντώνης Σαμαράς, θα λειτουργήσει εμπορικά το 2020 μεταβάλλοντας την Ελλάδα σε διακομιστικό κόμβο αερίου. Αν συνδυαστεί με την επιτυχή έκβαση των ερευνών για πετρέλαιο και αέριο, στο Ιόνιο και το Αιγαίο, θα αλλάξει θεαματικά η πορεία μας. Οχι φυσικά με κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, που επειδή δεν θέλει να ζυμώσει τέσσερα σχεδόν χρόνια κοσκινίζει.

Συμπέρασμα: Η Ελλάδα μπορεί να ανοίξει τα φτερά της. Να πετάξει ψηλά. Η κυβέρνηση Τσίπρα και Καμμένου επί τέσσερα σχεδόν χρόνια τα ψαλιδίζει. Οι καιροί ου μενετοί. Κινδυνεύουμε να κυλήσουμε στο 2011. Χρειάζονται τώρα εκλογές. Να εμπιστευθούμε μια νέα κυβέρνηση. Η σημερινή είναι αναξιόπιστη. Μέσα και έξω.

Χρειάζεται ένα restart! Με ενωμένες τις δημοκρατικές δυνάμεις της νυν αντιπολίτευσης, που θα συμφωνήσουν a priori σε ένα σχέδιο εθνικής αναδημιουργίας.

Mπορούμε να τα καταφέρουμε. Μέγα καλό και πρώτο είναι να… ανακάμψει η ελπίδα. Aυτή που σκότωσε ο Τσίπρας.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]