Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Θα προσφύγει σε εκλογές τον Σεπτέμβριο με «όχημα» το παραμύθι για το «τέλος των Μνημονίων» ώστε να πετύχει μία αξιοπρεπή ήττα ή θα παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία μέχρι τον Μάιο του 2019 ελπίζοντας σε θαύματα;

Η απάντηση θα δοθεί από τον ίδιο τον Αύγουστο, όμως όλα δείχνουν ότι ο κ. Τσίπρας βρίσκεται μπροστά στο τέλειο αδιέξοδο, που έχει δημιουργήσει η πολιτική του. Γνωρίζει ότι έχασε τη μεγάλη ευκαιρία στις αρχές του 2015, όταν θα μπορούσε να κλείσει συμφωνία με τους δανειστές χωρίς βαριά μέτρα και να αφήσει την οικονομία να τρέξει χωρίς τις περιπέτειες του Βαρουφάκη, τα δημοψηφίσματα των capital controls και τελικώς τα νέα Μνημόνια.

Τώρα η κατάσταση έχει γυρίσει, οι πολίτες έχουν εγκαταλείψει τον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ αγκομαχώντας για το λογαριασμό που πληρώνουν από την αποτυχημένη διακυβέρνησή του.

Το δυσάρεστο για τον πρωθυπουργό είναι ότι όποιο χαρτί κι αν πετάξει, προκειμένου να σώσει την προσωπική του «παρτίδα», αυτό καίγεται αμέσως μεγαλώνοντας τη χασούρα για την κυβέρνηση. Σκοπιανό, Νovartis, πόλωση, ακόμη και την επίθεση κατά του Μπουτάρη χρησιμοποίησε για να πλήξει την αντιπολίτευση αλλά το αποτέλεσμα μηδέν εις το πηλίκον. Η χασούρα μεγαλώνει, η διαφορά της Νέας Δημοκρατίας διευρύνεται, το Κίνημα Αλλαγής ζητάει εδώ και τώρα εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ απομονώνεται πολιτικά. Ακόμη και οι ΑΝ.ΕΛ. κρατούν αποστάσεις, με το βλέμμα τους στην επόμενη ημέρα και τη μάχη της επιβίωσής τους.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κάθε ημέρα που μένει στην εξουσία ο κ. Τσίπρας θα μετράει απώλειες. Δεν έχει να περιμένει κανένα θετικό νέο, πλην της φιέστας που θα στήσουν οι Ευρωπαίοι στις 20 Αυγούστου για το τέλος του προγράμματος, που πρακτικά σημαίνει το τέλος των χρηματοδοτικών τους υποχρεώσεων προς τη χώρα μας.

Ξεφορτώνονται την Ελλάδα, αφού πρώτα φόρτωσαν στους Ελληνες μέτρα 5 δισεκατομμυρίων ευρώ και δέσμευσαν το Δημόσιο με πολυετή λιτότητα. Οι αγορές έχουν δείξει τα… δόντια τους στα ελληνικά ομόλογα, η Ιταλία αναζωπυρώνει τη νευρικότητα στην ευρωζώνη, η καθαρή έξοδος δεν «βγαίνει» πολιτικά.

Αλήθεια όμως ποιον πείθει ο πρωθυπουργός όταν μιλάει για τέλος των Μνημονίων, όταν τον Δεκέμβριο είναι προγραμματισμένη η μείωση των συντάξεων κατά 18% και μεθοδεύεται η εσπευσμένη περικοπή του αφορολόγητου ορίου;

Πώς θα μπορέσει να σταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο, όταν το «κίνημα των συνταξιούχων», που συντηρεί οικογένειες και παιδιά, θα ξεσπάσει για τις μειώσεις;

Αυτά βλέπει ο Τσίπρας και δεν ξέρει τι να κάνει. Μεταξύ Σεπτεμβρίου 2018 και Μαΐου 2019 μπορεί να επιλέξει τη μέση λύση. Εάν το φθινόπωρο δει ότι η κατάσταση στην οικονομία παραμένει στάσιμη, τότε πιθανώς να προσφύγει σε εκλογές τον προσεχή Νοέμβριο για να προλάβει τις συνέπειες από το τσεκούρωμα στις συντάξεις.

Το βέβαιο είναι ότι η παραμονή του στο Μαξίμου διαρκώς ανεβάζει το πολιτικό του κόστος και δεν χρειάζεται παρά μόνο μία λάθος επιλογή σε ό,τι αφορά το χρόνο εκλογών για να γίνει ένας νέος συνταξιούχος της πολιτικής.

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]