Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Από τον Μεσαίωνα καταγράφεται η άρνηση των κοινωνιών για τους Εβραίους, που πλήρωναν το τίμημα της νίψης των χειρών του Πιλάτου στη χριστιανική Δύση. Ακόμη και ο Σαίξπηρ βρήκε τον Σάυλοκ, τον Εβραίο έμπορο της Βενετίας, για να εκφράσει την αντίληψη της εποχής του.

Ηρθε το ολοκαύτωμα που σοφίστηκε ο Χίτλερ για τη εξόντωσή τους, που βάρυνε πολύ τη συνολική συνείδηση της ανθρωπότητας. Ο πολύχρονος αγώνας τους για την απόκτηση μιας πατρίδας ήταν μεγάλος, αλλά απέδωσε καρπούς. Εγκαταστημένοι στους τόπους που τους ορίζει η Καινή Διαθήκη πρόκοψαν, δουλεύοντας σκληρά, μεταβάλλοντας την έρημο σε αμπελώνες.

Αλλά τι περισσότερο ζητούν οι Παλαιστίνιοι από το να ζήσουν στον τόπο των προγόνων τους; Πόσους ακόμη διωγμούς να υποστούν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους χωρίς φόβο; Να γιατί απαιτούσαμε από τους Ισραηλίτες να μην υπερασπίζονται αυτά που πιστεύουν για δικά τους, με τα σίδερα που ξερνούν φωτιά και θάνατο. Και ανάμεσά τους μικρά παιδιά. Τόσες χιλιάδες τραυματίες. Τόσο θάνατο που ούτε και ως θεατής μπορείς να αντέξεις.

Ποια απάνθρωπα καθεστώτα πυροβολούν στο ψαχνό για να απωθήσουν διαδηλωτές; Τόσα χρόνια και δεν λέει να λήξει αυτή η αιματοχυσία στη γωνιά που γεννήθηκε, δίδαξε και θυσιάστηκε ο μέγας Ειρηνοποιός, που και τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα αρνούνται τη θεϊκή του υπόσταση.

Η Ευρώπη έμεινε άναυδη μπροστά στη βία την προχθεσινή. Δεν είναι η πρώτη φορά. Μένει στα μάτια μου η φωτογραφία που ο στρατιώτης σπάει το χέρι έφηβου Παλαιστίνιου. Το Ισραήλ έχει αποδείξει πως είναι μια πολεμική μηχανή που προκαλεί φόβο στους εχθρούς, που το περιβάλλουν, και σεβασμό στους φίλους του, που δεν ξεχνούν πόσα υπέφερε ο λαός του για να ξαναβρεθεί στη γη της επαγγελίας. Είναι παράλογο και ανήθικο να αρνείται το ίδιο στους Παλαιστίνιους.

Το πρόβλημα πάλιωσε και αποδείχτηκε ότι δεν λύνεται με το να κροταλίζουν τα ισραηλινά αυτόματα, ούτε και με το ζώνονται τα εκρηκτικά οι Παλαιστίνιοι νομίζοντας ότι γίνονται μάρτυρες στα μάτια του Αλλάχ. Ποιος Θεός να θεωρεί ως προσφορά να χύνεται τόσο αίμα, να χάνονται γενιές και γενιές; Τόσο μίσος άσβεστο.

Το Ισραήλ είναι χώρα δημοκρατική. Ωστόσο, η Δημοκρατία είναι πρωτίστως σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Πώς βάζει τόσο βαρύ φορτίο στις πλάτες των γενεών που θα έρθουν; Πώς καλλιεργείται ο σπόρος του μίσους και από τις δύο πλευρές;

Αντί ο Τραμπ να ανάβει το προσάναμμα στη φωτιά που καίει και τις δύο πλευρές, έχει την εξουσία να επιβάλει την ειρηνική συνύπαρξη. Τι συμφέροντα τον εμποδίζουν; Δεν αντέχουν ούτε οι λογικοί Ισραηλίτες ούτε οι βασανισμένοι Παλαιστίνιοι άλλες ανθρωποθυσίες. Ούτε κι εμείς ως θεατές να βλέπουμε σε τόσες μικρές ζωές να κόβεται το νήμα τους. Ελεος πια.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]