Γράφει ο Χρήστος Η. Χαλαζιάς

Το νομοσχέδιο αυτό είναι συμπληρωματικό στο νόμο του συμφώνου συμβίωσης. Με την πρώτη ματιά ακούγεται ως ένα θετικό βήμα για την κοινωνία, που σήμερα αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα, και με αυτό το νόμο θα ξεπεραστεί η βαβυλώνια γραφειοκρατία για την υιοθέτηση παιδιού από ένα ζευγάρι.

Το θέμα όμως δεν έτσι απλό και δεν μπορεί στο όνομα της γραφειοκρατίας να περνάει από την πλάγιο οδό και το θέμα της αναδοχής στο όνομα της προόδου. Γιατί δεν μιλάμε για αντικείμενα ούτε για εμπόριο προϊόντων. Αλλά για ανθρώπινες ψυχές. Η υπουργός ωστόσο δεν έχει προχωρήσει σε έναν ανοιχτό διάλογο με την κοινωνία αλλά και με τους ειδικούς, κάτι που έγινε σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες που υιοθέτησαν παρόμοια νομοθεσία για την αναδοχή νεογνών ή εφήβων βάζοντας αυστηρά κριτήρια.

Οταν μια κυβέρνηση θέτει ένα τόσο σημαντικό θεσμικό θέμα που αφορά το σύνολο ή μια μερίδα πολιτών και το παρουσιάζει ως πρόοδο και πολιτική-ιδεολογική συνεδριακή υποχρέωση του κυβερνητικού προγράμματος είναι αστείο επιχείρημα. Θα ήταν χρήσιμο να πληροφορήσει πρώτα για την αναγκαιότητά του, τη στιγμή που το κράτος πρόνοιας είναι διαλυμένο και χιλιάδες οικογένειες βρίσκονται στα όρια της φτώχειας. Δεν είναι δυνατόν να βάζει μια κυβέρνηση σε πρώτη προτεραιότητα την αναδοχή και όχι τη διασφάλιση του κράτους πρόνοιας και την αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών που προέκυψαν από την οικονομική κρίση.

Τα προβλήματα που προκύπτουν από το νομοσχέδιο αυτό είναι πολλά, όπως επισημαίνουν στην επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό τρεις κυβερνητικοί βουλευτές, μέλη του ΠΡΑΤΤΩ: «Πρόκειται για ένα σοβαρότατο ζήτημα που θεωρούμε ότι δεν πρέπει να το αγγίξουμε αν προηγουμένως δεν συζητήσουμε τη δυνατότητα τέλεσης γάμου ομόφυλων. Γιατί εδώ δεν μιλάμε μόνο για κατοχύρωση δικαιωμάτων των ομοφύλων ενηλίκων, αλλά και για τα δικαιώματα του ανήλικου παιδιού. Ηδη προχωράμε σε μεγάλες αλλαγές και μόλις πρόσφατα κατοχυρώσαμε νομικά τη συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών. Για να είμαστε αποτελεσματικοί, θα πρέπει να δίνουμε τη δυνατότητα στην κοινωνία να αφομοιώνει αυτές τις αλλαγές και να τις αποδέχεται. Θέση μας είναι ότι πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη και τον ψυχισμό του παιδιού, που θα βρεθεί απέναντι στις αντιδράσεις του κοινωνικού-σχολικού περίγυρου ή που ενδεχομένως θα υποστεί το χλευασμό και εκφοβισμό μιας κοινωνίας ανέτοιμης να αποδεχθεί το θεσμό».

Μήπως αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας είναι στη σφαίρα του παραλόγου και η εξουσία βάζει μπροστά την καρότσα από το άλογο; Τη στιγμή που δεν έχουν λυθεί βασικά κοινωνικά προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία και τη χώρα, όπως η ανεργία, η φτώχεια, που θυμίζει την περίοδο των συσσιτίων της Κατοχής, οι περικοπές σε συντάξεις, μισθούς και επιδόματα, το εκπαιδευτικό σύστημα, το σύστημα Υγείας, το δημογραφικό που με τις πολιτικές που εφαρμόζονται οδηγούμαστε σε ένα έθνος χωρίς πολίτες, όπως επισημαίνει και ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών.

Η κυρία Φωτίου θα πρέπει να ενημερώσει πρώτα τους πολίτες αν έχει διασφαλιστεί η φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών στα ομόφυλα ζευγάρια και δεύτερον αν έχει λάβει υπόψη της τα προβλήματα εμπορίου που έχουν δημιουργηθεί σε χώρες που εφάρμοσαν παρόμοια νομοθεσία.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]