Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Παρά τον εμφύλιο, η Συρία εξακολουθεί να συγκαταλέγεται στις 6-7 μεγαλύτερες ελαιοπαραγωγούς χώρες του κόσμου, με σοδειά 1.000 μετρικούς τόνους το 2017 (στοιχεία του υπουργείου Γεωργίας των ΗΠΑ). Σύμφωνα με την ιστοσελίδα Syrian Observer, περίπου 20.000 τόνοι συριακό λάδι εξήχθη το 2016 σε αραβικές χώρες, Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία. Οι Ισπανοί αναμιγνύουν τη συριακή ποικιλία Σουρανί με δικό τους λάδι για να βελτιώσουν τη γεύση και να παρατείνουν την ημερομηνία λήξης.

Ομως το δέντρο της Αθηνάς δεν σημαίνει απαραίτητα την ειρήνη (βλέπε το τουρκικό «Κλαδί Ελιάς» στο Αφρίν).

Γύρω από τον ευλογημένο καρπό μαίνεται ένας… ισπανο-αμερικανικός πόλεμος – με επίκεντρο μάλιστα την Καλιφόρνια, που οι Γιάνκηδες πήραν με τα όπλα από τους Μεξικάνους το 1845.

Με προτροπή των Καλιφορνέζων ελαιοπαραγωγών, ο Τραμπ επέβαλε πέρυσι τον Νοέμβριο 20% δασμούς στις μαύρες επιτραπέζιες ελιές της Ανδαλουσίας (για «αθέμιτες επιδοτήσεις της Ε.Ε.») με συνέπεια δεκάδες εργαζόμενοι σε ισπανικούς συνεταιρισμούς να μείνουν άνεργοι. (Το 40% των ισπανικών εξαγωγών λαδιού πηγαίνει στις ΗΠΑ.) Οι Αμερικανοί δέχονται αδασμολόγητες μόνο ανεπεξέργαστες ισπανικές ελιές στη μισή τιμή – κάτι βέβαια που οι Ισπανοί παραγωγοί απορρίπτουν ασυζητητί.

Για τη διαμάχη θα αποφασίσει τον Ιούλιο η Διεθνής Επιτροπή Εμπορίου. Ως τότε όμως οι Ισπανοί θα έχουν ξεπαραδιαστεί σε δικηγόρους. «Οι Αμερικάνοι αμφισβητούν τη νομιμότητα της Ευρωπαϊκής Αγροτικής Πολιτικής και οι Βρυξέλλες κοιμούνται», διαμαρτύρεται ο πρόεδρος της ένωσης Ισπανών ελαιοπαραγωγών, Αντόνιο Μόρα. Δυστυχώς, αμίγκο, άλλο το λάδι κι άλλο το πετρέλαιο – κι ας λέγονται και τα δύο oil στα αγγλικά…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]