Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Είναι αυτό που λέμε «τρία σε ένα», ενώ, αν ανοίξουμε όλες τις συνιστώσες του ΚΙΝ.ΑΛ., τότε χάνουμε το μέτρημα αλλά και τους προεδρεύοντες. Στο Ποτάμι ο Σταύρος Θεοδωράκης, στη Δημοκρατική Αριστερά ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, στο Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών ο Γιώργος Παπανδρέου, στο Δίκτυο «Ανανέωση» ο Γιώργος Καμίνης, στους ΜΕΤΑρρυθμιστές ο Σπύρος Λυκούδης, στην ΕΔΕΜ ο Απόστολος Πόντας, στις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία ο Γιάννης Τούντας, στη Φωνή Δημοκρατίας ο Γιώργος Καρράς. Μπερδευτήκατε; Εκείνοι να δείτε…

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙΣ διδακτορικό στις Πολιτικές Επιστήμες (η Φώφη Γεννηματά, παρεμπιπτόντως, αυτό σπούδασε) για να καταφέρεις να αναλύσεις το πολιτικό φαινόμενο του ΚΙΝ.ΑΛ. Τόσο πολλοί άνθρωποι να λένε με τόσο διαφορετικούς τρόπους το ίδιο πράγμα: Οτι θέλουν να γίνουν ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να λέγονται ΠΑΣΟΚ. Οπως είπε η Φώφη Γεννηματά μετά τις εργασίες του ιδρυτικού συνεδρίου, πρώτος στόχος είναι «να πάρουμε τη χώρα μας πίσω». Το θέμα, λοιπόν, είναι ποια ακριβώς χώρα ζητούν πίσω. Μήπως την Ελλάδα της δεκαετίας του ’80; Τότε που όλα έμοιαζαν να ξεκινούν από την αρχή, που οι Βρυξέλλες ήταν μια ορθάνοιχτη κάνουλα χρηματοδότησης, που οι κλαδικές ήταν πιο ισχυρές και από τα υπουργεία, τότε που ο Ανδρέας υποσχόταν καλύτερες μέρες κάτω από τον πράσινο ήλιο; Πιθανόν.

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΣΚΑΝΔΑΛΙΔΗΣ, παλιά «καραβάνα», το έθεσε κομψά, θα μπορούσαμε να πούμε σχεδόν άψογα: «Να το πάρουμε απόφαση και να μην εθελοτυφλούμε: Το ΠΑΣΟΚ μόνο του δεν μπορεί πια, αλλά και χωρίς το ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται τίποτα στο χώρο». Ετσι ακριβώς. Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνεται και στη Διακήρυξη του ΚΙΝ.ΑΛ., που θα μπορούσε να έχει γραφτεί στις ένδοξες ημέρες της Χαριλάου Τρικούπη: Συντρόφισσες και σύντροφοι, η μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη, νέο κοινωνικό συμβόλαιο, λαϊκή συμμετοχή, έτσι για να θυμηθούμε την ορολογία ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, ο πήχυς έχει χαμηλώσει. Τόσο πολύ που οι θριαμβολογίες, οι μεγάλες υποσχέσεις και τα παχυλά «θα» δεν χωρούν να περάσουν από κάτω. Η αύξηση του κατώτατου μισθού είναι η πιο «φρέσκια» απαίτηση του ΚΙΝ.ΑΛ., την οποία έχουν ήδη ζητήσει όσοι μιλούν ελληνικά. Συμπεριλαμβανομένου του… ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και της κυβέρνησης που το ζητάει από τον εαυτό της (!). Οι παλιές καλές εποχές τού «δώσ’ τα όλα» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

ΚΑΚΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ, λοιπόν. Το Κίνημα Αλλαγής υπό τις παρούσες συνθήκες το μόνο ρόλο που μπορεί να παίξει είναι του μπαλαντέρ. Πολλά στελέχη του κοιτάζουν προς τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη και άλλα τόσα προς τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα (χωρίς τον Πάνο Καμμένο). Η Φώφη Γεννηματά συνεχίζει να το παίζει Ελβετία, επιμένοντας σε μια στάση αναμονής την οποία βαφτίζει αυτόνομη πορεία, αφήνοντας ταυτόχρονα ανοιχτό το παράθυρο της συνεννόησης στα εθνικά θέματα. Μπορεί να νομίζει πως ακόμα είναι νωρίς για να αποφασίσει ποιο θα είναι το στίγμα του νέου φορέα. Ομως, μάλλον είναι αργά, αν σκεφτεί κάποιος πως έκαναν ήδη συνέδριο αλλά χωρίς ο κόσμος να ξέρει τι ακριβώς καλείται να υποστηρίξει. Ενα πολυσυλλεκτικό κόμμα ή μια ομοσπονδία ανεξάρτητων κομμάτων;

ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, η ύπαρξη μιας αξιοπρεπούς -σε ποσοστά- Κεντροαριστεράς θα λειτουργήσει εξισορροπητικά προς το σύστημα και σίγουρα θα είναι κέρδος για την πολυφωνία της Δημοκρατίας. Ωστόσο, για να καταφέρει να έχει φωνή και δύναμη την επόμενη μέρα και όχι απλώς να επιβιώνει με οριακά ποσοστά, θα πρέπει πρώτα να βρει το βηματισμό και την ταυτότητά της. Πόσο εύκολο είναι όμως να «παντρευτούν» όλες αυτές οι τάσεις και να συνυπάρξουν όλα αυτά τα πρόσωπα, από τον Βενιζέλο μέχρι τον Ψαριανό; Δύσκολο, διότι το ρόδο δεν αρκεί να έχει μόνο το όνομα…

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]