Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΑΣ είµαστε ειλικρινείς. Μη µου πείτε πως όλοι ανάλογα µε την καταγωγή µας δεν έχουµε πει τέτοιες κουβέντες µεταξύ σοβαρού και αστείου. Τα πράγµατα δείχνουν, όµως, να έχουν σοβαρέψει τώρα. Αν και παρόµοιες καταστάσεις συµβαίνουν στις καλύτερες οικογένειες και στα καλύτερα κράτη.

ΑΛΛΑ είναι γεγονός πως έχουµε στο DNA την τάση να είµαστε αφοριστικοί και να προκαλούµε διχαστικές καταστάσεις. Οχι µόνο για τοπικιστικούς λόγους. Το ίδιο συµβαίνει ανάµεσα σε κοινωνικές, πολιτικές και επαγγελµατικές οµάδες.

ΑΝ προσγειωθεί κάποιος στον «πλανήτη» Ελλάδα θα δει απίστευτα πράγµατα. Μπορεί ένας άνθρωπος να τραγουδάει το βράδυ στα µπουζούκια «θα πάρω το αµάξι µου στην τσέπη χαρτζιλίκι, κι απόψε τα µεσάνυχτα θα ’ρθω Θεσσαλονίκη, Θεσσαλονίκη είσαι µια στον κόσµο δεν είναι άλλη» και το επόµενο µεσηµέρι να φωνάζει στην κερκίδα «Ελλάδα είναι µέχρι τη Λαµία, από κει και πάνω είναι Βουλγαρία». Παράλογο; Λογικό! Που έλεγε και ο παλιός καλός Λάκης στους «Μήτσους».

ΟΙ προσωπικές αντιφάσεις όλων µας παρά τα όσα λέγονται είναι απίθανο να οδηγήσουν σε εµφύλιο. Επιβεβαιώνουν, όµως, τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραµανλή πως «η Ελλάς είναι ένα απέραντο φρενοκοµείο». Σφαζόµαστε για τη Ν.∆., τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ. Για το Μνηµόνιο και το αντιµνηµόνιο. Στα χαρακώµατα επαναστάτες και µενουµευρωπαίοι. Για το Σκοπιανό, για τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Αλληλοκατηγορούµαστε προδότες και εθνικιστές. Ξανασφαζόµαστε για τον Παναθηναϊκό, τον Ολυµπιακό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ. Φτάνουµε στο σηµείο να στήνουµε καβγάδες για τους σεισµούς και τις πληµµύρες. Βρίζουµε δηµοσίους υπαλλήλους, ταξιτζήδες, δηµοσιογράφους, γιατρούς, δικηγόρους, αστυνοµικούς. Αρκεί βέβαια να µην ανήκουµε σε κάποια από αυτές τις επαγγελµατικές οµάδες.

ΣΤΗΝ ουσία, το φρενοκοµείο βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία. Γιατί τη µια στιγµή µπορεί να καθυβρίζουµε κάποιον για οποιονδήποτε λόγο και την επόµενη στιγµή να βρισκόµαστε δίπλα του για να καθυβρίσουµε µαζί του κάποιους άλλους. ∆εν είναι απλά διχασµός, αλλά πολυτεµαχισµός της κοινωνίας ανάλογα την περίσταση.

ΚΑΙ επειδή όλη η κουβέντα ξεκίνησε από την µπάλα, αξίζει να θυµηθούµε και κάτι ευχάριστο. Οποτε η εθνική οµάδα σήκωσε ευρωπαϊκές κούπες σε ποδόσφαιρο και µπάσκετ βρεθήκαµε όλοι µαζί αγκαλιασµένοι στην Οµόνοια, στον Λευκό Πύργο, στον Πειραιά και σε κάθε πλατεία της χώρας. Παναθηναϊκοί, Ολυµπιακοί, Παοκτζήδες, Αεκτζήδες, νεοδηµοκράτες, πασόκοι, συριζαίοι, επαναστάτες, µενουµευρωπαίοι, ταξιτζήδες, δηµοσιογράφοι, γιατροί, δικηγόροι, δηµόσιοι υπάλληλοι, αστυνοµικοί µια αγκαλιά. Γιατί «ήµασταν πια πρωταθλητές», που λέει και ο Πορτοκάλογλου. Τώρα, όµως, η φτώχεια της χρεοκοπίας φέρνει γκρίνια. Ας αναλογιστούµε, λοιπόν, ότι µπορούµε να φτιάξουµε µια χώρα που να χτυπάει πρωτάθληµα σε όλους τους τοµείς. Αρκεί να είµαστε ενωµένοι.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου 

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]