Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Αυτά και άλλα θαυμαστά και θαυμάσια υπέρ της αξιολόγησης στη Δημόσια Διοίκηση την οποία «προσδοκά η κοινωνία για την αναβάθμιση των παρεχόμενων δημόσιων αγαθών» περιλαμβάνονταν στην εγκύκλιο που είχε αποστείλει το περασμένο καλοκαίρι η Ολγα Γεροβασίλη σε όλα τα υπουργεία, τις Αποκεντρωμένες Διοικήσεις και την ΑΔΕΔΥ. Αλλά όλα αυτά ίσχυαν, αν θυμηθούμε τη διαφήμιση, last year. Φέτος, η αξιολόγηση μπορεί να περιμένει.

Οτι διανύουμε προεκλογικούς μήνες το έχουν καταλάβει και οι πέτρες. Οτι θα τάξουν ό,τι μπορούν και θα κάνουν απίστευτα πισωγυρίσματα για να χαϊδέψουν τους υποψήφιους ψηφοφόρους, επίσης το καταλάβαμε. Αλίμονο αν εξαιρούνταν από τις «παροχές» η αξιολόγηση. Το πάγωμα της διαδικασίας για αρχές Απριλίου και μάλιστα με την απίστευτη δικαιολογία της «αποφυγής περιττών γραφειοκρατικών βαρών» που θα επέλθουν από τις «αναγκαίες τεχνικές αναπροσαρμογές της διαδικασίας αξιολόγησης» δεν είναι τίποτα άλλο από μια υποχώρηση απέναντι στους συνδικαλιστές. Η υπουργός δεσμεύτηκε μάλιστα ακόμα και να μελετήσει το αίτημά τους να καταργηθεί η τροπολογία με την οποία αποκλείονται από τις θέσεις προϊσταμένων όσοι δεν συμμετέχουν στην αξιολόγηση!

Στο σύμπαν του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος που παραμένει ακίνητο τις τελευταίες δεκαετίες, το να κρίνεται κάποιος εργαζόμενος αν είναι καλός ή όχι στη δουλειά για την οποία πληρώνεται είναι το άκρον άωτον του φιλελευθερισμού και της εργασιακής ζούγκλας. Στο σύμπαν της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως φυσιολογικό να υποχωρεί σε αυτή τη νοοτροπία. Γιατί κατά βάθος τη συμμερίζεται και τη συμφέρει για να διαχειρίζεται το ανθρώπινο προσωπικό με πελατειακούς και κομματικούς όρους. Είναι αυτός ο βαθύς, κρυφός, παλιός ΣΥΡΙΖΑ που βγαίνει στην επιφάνεια κάθε φορά που η «λαϊκή απαίτηση» φουσκώνει σαν πλημμυρίδα.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]