Γράφει ο Ιωάννης Γεωργίου Σαρίδης*

Έως ότου να επιστρέψουν σώοι, πίσω στις οικογένειες τους, κάποια ερωτήματα θα παραμείνουν υποχρεωτικά αναπάντητα. Υπάρχουν τρεις λόγοι που το επιβάλλουν αυτό: α) η Ελλάδα δεν επιθυμεί τον πόλεμο, β) η αλήθεια από τα στόματα των 2 στρατιωτικών μας δεν θα ακουστεί πότε, όσο αυτοί βρίσκονται επί τουρκικού εδάφους και γ) είναι ακόμα σε εξέλιξη η «συγγραφή του επίσημου αφηγήματος», που θα ακολουθεί για πάντα τον Δημήτρη και τον Άγγελο.

Βρίσκονταν σε ελληνικό έδαφος ή σε τουρκικό; Έπεσαν σε προσχεδιασμένη ενέδρα ειδικών δυνάμεων ή απλά το βαθύ τουρκικό κράτος αναγνώρισε εγκαίρως μια «ευκαιρία» και την άρπαξε; Ήταν σύμπτωση το γεγονός πως το περιστατικό έλαβε χώρα την ώρα της ορκομωσίας Κουβέλη ή μήπως ήταν αποτέλεσμα καλά σχεδιασμένων πράξεων, προιόν προμελετημένων αποφάσεων με συγκεκριμένη στόχευση;

Ο κορμός του όποιουδήποτε «επίσημου αφηγήματος», που στο μέλλον θα περιγράφει την ιστορία του λοχία Κούκλατζη και του ανθυπολοχαγού Μητρετώδη θα στηρίζεται αναπόφευκτα στις επίσημες απαντήσεις των παραπάνω ερωτήσεων. Παράλληλα, εκτιμώ πως η συγγραφή αυτού του δύσκολου αφηγήματος γίνεται δια του αποκλεισμού διάφορων σεναρίων, δια της άτοπου απαγωγής αν θέλετε… Και οι συγγραφείς είναι ταυτόχρονα δύο: η Ελλάδα και η Τουρκία…

Αν θέλαμε πόλεμο, έπρεπε να έχουμε ήδη δώσει και τις αντίστοιχες απαντήσεις. Η ελληνική κυβέρνηση όμως επέλεξε (έπειτα από μια πολύωρη σιωπή) να επιχειρήσει να γράψει την «εισαγωγή του αφηγήματος», ώστε αυτό να είναι έτσι διατυπωμένο, που θα απέκλειε το ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης. Δυστυχώς όμως…! Το αφήγημα που ξεκινάει με το ελληνικό «Συγνώμη, κάναμε λάθος» και συνεχίζει κάνοντας λόγο για «ατυχές και συνηθισμένο μεθοριακό περιστατικό» ΔΕΝ συνοδεύτηκε από το τουρκικό «Δεκτή η συγνώμη. Να μην επαναληφθεί».

Όταν έγινε αντιληπτό επιτέλους σε κάποιους στην Αθήνα, πως η Τουρκία δεν σκοπεύει να συνεργαστεί πάνω σε… «αυτή την εκδοχή της πραγματικότητας» ξεκίνησαν και οι κάθε είδους επιθέσεις προς την Κυβέρνηση αλλά και οι «διαφοροποιήσεις» και οι «αποστασιοποιήσεις» από την γραμμή του Πρωθυπουργού περί «συνηθισμένου γεγονότος», με αποτέλεσμα να εκτοξεύονται νευρικές δημόσιες δηλώσεις από αρμόδια και δήθεν υπεύθυνα χείλη, τις οποίες ακούει με ικανοποίηση ο Ερτογάν.

Το ποιά είναι η συνεισφορά αυτών των δηλώσεων (τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που γίνονται) στη συγγραφή ενός αφηγήματος, που να τελειώνει με το «και γύρισαν τα στελέχη μας πίσω, σώοι και αβλαβείς, στις οικογένειες τους» είναι ζήτημα ανοιχτό στην κρίση των πολιτών.

Προς το παρόν, περιμένουμε την πρώτη «συγγραφική απόπειρα» από πλευράς της Τουρκίας και ειδικότερα από τον τούρκο εισαγγελέα, ο οποίος έχει την ευθύνη να γράψει το κατηγορητήριο, που θα κληθεί να διαβάσει ένας τούρκος δικαστής, για να κρίνει έπειτα, το ποιές κατηγορίες θα βαρύνουν τελικά τους δύο Έλληνες.

Από την πρώτη στιγμή, που πληροφορήθηκα το τί ακριβώς συνέβη στον Έβρο, δήλωσα πως η Τουρκία επιχειρεί να μας σύρει σε πόλεμο. Αυτή είναι μια αλήθεια, που κανένα επικοινωνιακό αφήγημα δεν μπορεί να αποκρύψει. Η τουρκική απειλή είναι σαφέστατη: είτε θα υποκύψουμε στον τουρκικό εκβιασμό και θα ανεχτούμε ως Έλληνες την συνδιαχείριση των φυσικών πόρων του Αιγαίου και της Κύπρου, είτε θα υποστούμε τις συνέπειες ενός πολέμου με την Τουρκία.

Έχοντας αυτό κατά νου, αναρωτιέμαι τί άραγε να περιμένει ο τούρκος εισαγγελέας και καθυστερεί να απαγγείλει το κατηγορητήριο; Μήπως περιμένει και άλλες δηλώσεις και κινήσεις «εκτός σεναρίου» από πλευράς Ελλάδας, ώστε να μην ευθύνεται τελικά αυτός για τον επίλογο, που θα κάνει λόγο για «κήρυξη πολέμου»;

* Ο Ιωάννης Γεωργίου Σαρίδης είναι βουλευτής Α Θεσσαλονίκης με την Ένωση Κεντρώων

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]