Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΤΙΣ τελευταίες δεκαετίες δεν πρέπει να έχει κακοποιηθεί πιο βάναυσα η έννοια οποιασδήποτε άλλης λέξης στη χώρα μας. Οι κυβερνήσεις εις το όνομα των «μεταρρυθμίσεων» κάποτε πέταγαν τσουβάλια με λεφτά από τα παράθυρα και τώρα επιβάλλουν με πολυποίκιλα μέτρα μειώσεις εισοδημάτων.

ΑΥΤΟ που τα πολιτικά κόμματα διατηρούν απαράλλαχτο είναι το «ελληνικό όνειρο». Μια θέση στο Δημόσιο. Πριν από δεκαετίες αρκούσε μια επίσκεψη σε ένα βουλευτικό γραφείο ή μια επιστολή σε κάποιον πολιτικό. Στη δεκαετία του ’80 έγιναν καθεστώς οι προσλήψεις – τηλεφώνημα. Υπήρχαν, μάλιστα, περιπτώσεις όπου ο «ρουσφετο-προσληφθείς» εμφανιζόταν σε υπηρεσία του Δημοσίου χωρίς καν να έχει ενημερωθεί επίσημα η ίδια η υπηρεσία! Οταν τη δεκαετία του ’90 δημιουργήθηκε το ΑΣΕΠ, τότε οι… εφευρετικοί πολιτικοί εισήγαγαν τον όρο «συμβασιούχος», οι οποίοι στη συνέχεια μονιμοποιούνταν κατά χιλιάδες. Ακόμα και τώρα που κλείνουμε 8 χρόνια από τη χρεοκοπία της χώρας, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η πρόσληψη ή και μόνο η υπόσχεση για πρόσληψη δημιουργούν στρατιές ψηφοφόρων υπό ομηρία.

ΟΛΑ τα παραπάνω αφορούν τους «κοινούς θνητούς» που εργάζονται στο Δημόσιο. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που διορίζονται σε θέσεις ευθύνης. Σε διευθύνσεις υπουργείων και φορέων μέχρι και τις θέσεις των γενικών γραμματέων. Αυτοί αλλάζουν όποτε αλλάζει η κυβέρνηση ή ακόμα και ο κάθε υπουργός και βέβαια δεν διορίζονται αν δεν έχουν γράψει κομματικά ένσημα. Οι «πράσινοι» αντικαταστάθηκαν από «γαλάζιους», εκείνοι από «ροζ» και η ιστορία επαναλαμβάνεται από την αρχή. Υπάρχει, βέβαια, και μια μικρή μειοψηφία επιτελικών του Δημοσίου που αλλάζουν οι ίδιοι πολιτική απόχρωση ανάλογα με τις συνθήκες που διαμορφώνονται, ώστε να διατηρήσουν τα οφίτσια.

ΚΑΙ η ζωή συνεχίζεται. Και η χώρα ποτέ δεν κάνει ούτε βήμα μπροστά. Αν θέλουμε πραγματικά να ξεφύγουμε από τις μνημονιακές πολιτικές και να αποφύγουμε οριστικά το ενδεχόμενο μιας νέας χρεοκοπίας τα επόμενα χρόνια απαιτείται μία και μόνο πραγματική μεταρρύθμιση. Ο διαχωρισμός κράτους – κυβέρνησης.

ΑΣ φανταστούμε κάτι απλό. Πως η χώρα μένει ακυβέρνητη για έξι μήνες ή ένα χρόνο, λόγω ασυμφωνίας πολιτικών δυνάμεων, όπως συνέβη στη Γερμανία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ολλανδία ή το Βέλγιο. Ούτε υποβολή φορολογικών δηλώσεων δεν θα γίνει. Μπορεί ακόμα να μείνουμε από ηλεκτρικό ρεύμα και νερό. Τίποτα απολύτως δεν θα λειτουργεί, έστω και με τον παρακμιακό τρόπο που λειτουργούν τόσα χρόνια οι δημόσιες υπηρεσίες. Γιατί εδώ για όλα αποφασίζει η κυβέρνηση, ποτέ το κράτος.

Γιατί απλά κράτος και κυβέρνηση διαβιούν εις σάρκα μία. Αν δεν υπάρξει άμεσα «διαζύγιο» σε αυτό τον υπεραιωνόβιο «γάμο», δεν θα υπάρξει και ελπίδα για τη χώρα.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]