Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης*

Και ανάμεσα σε συγγενείς, σε φίλους, σε συναδέλφους, σε γνωστούς, μαίνεται ένας διαφορετικός πόλεμος. Ο εχθρός είναι ομόγλωσσος, είναι εντός και όχι εκτός χώρας και το κυριότερο κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Οι σφαίρες του είναι η παραπληροφόρηση, τα βλήματά του είναι τα συνθήματα και ο στόχος του είναι το μυαλό και η ψυχή του Ελληνα πολίτη. Η χώρα μας δεν έχει πόλεμο και παρόλα αυτά οι πολίτες της δεν ζουν ειρηνικά. Κάποτε ο Στάλιν είχε πει πως «ειρήνη είναι ο πόλεμος με άλλα μέσα». Είτε θέλουμε να το πιστέψουμε είτε όχι βρισκόμαστε εν μέσω πολέμου! Ενός πολέμου στον οποίο ο εχθρός χρησιμοποιεί ως μοναδικό του εργαλείο την προπαγάνδα για να προκαλέσει εσωτερικές ταραχές, να υπονομεύσει τη Δημοκρατία και να θολώσει το τοπίο.

Παρατηρώντας χιλιάδες Ελληνες πολίτες οπλισμένους με θυμό, οργή και αγανάκτηση κατά του ίδιου και των ανεύθυνων χειρισμών του, η επιλογή του σημερινού πρωθυπουργού ήταν μία: Να διασπάσει τη συνεκτικότητα του κύματος που δημιουργήθηκε εναντίον του, με αφορμή τους ανεύθυνους χειρισμούς του σε ένα εθνικό ζήτημα και να εκτονώσει την οργή του. Και το μόνο που χρειάστηκε για να γίνουν όλα αυτά ήταν μια πράξη απλή αριθμητικής. Το όνομα αυτής: διαίρεση! Με τη διαίρεση του κύματος, το κύμα σταδιακά θα εξασθενούσε και τελικά θα εξαφανιζόταν! Παρατηρώντας χιλιάδες οργισμένους Ελληνες πολίτες να συσπειρώνονται εναντίον του, ένιωσε πως χάνει το έρεισμα στην πλατεία. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνει ήταν να ανοίξει το συρτάρι και να βγάλει το φάκελο της διάσπασης.

Αλήθεια, όμως, πόσος καιρός πέρασε από την προηγούμενη επιχείρηση διάσπασης και το προεκλογικό αφήγημα «μνημονικός – αντιμνημονιακός» και πόσος καιρός από «νέο – παλαιό», που αναπτύχθηκε γύρω από τη φράση του σημερινού πρωθυπουργού «ξεμπερδεύουμε οριστικά με το παλιό και κερδίζουμε το αύριο»; Πόσες ελπίδες προδόθηκαν και πόσες προσδοκίες διαψεύσθηκαν για να παραμείνει στην εξουσία ο μνημονιακότερος «αντιμνημονιακός» πρωθυπουργός, που γνώρισε ποτέ ο τόπος;

Και πόσος καιρός ακόμη θα περάσει μέχρι να κάνει την εμφάνισή του το νέο διχαστικό δίλημμα, με το οποίο ο κ. Τσίπρας θα μας καλέσει, για ακόμη μια φορά, να φαγωθούμε μεταξύ μας! Ενα δίλημμα μέσω του οποίου θα επιχειρηθεί η επανασύνδεση του σημερινού πρωθυπουργού με τις γειτονιές, τα καφενεία, τους δρόμους, τα ΜΜΜ, τις πλατείες.

Και αλήθεια, πόσες φορές ακόμη χρειάζονται για να αποφύγουμε να πιαστούμε σαν ποντίκια μέσα στη νέα φάκα του παλιού και πόσες προσπάθειες εξωραϊσμού ενός χρεοκοπημένου καθεστώτος θα γίνουν ακόμα με μοναδικό σκοπό να συγκαλυφθεί ένα απάνθρωπο σύστημα εκμετάλλευσης προκειμένου να μας γελάσει για ακόμη μια φορά και να μας κάνει να δούμε το παλιό ως κάτι άλλο, ως κάτι διαφορετικό, ως κάτι νέο;

*Ο Γιώργος Κουμπαράκης είναι Υποψήφιος Διδάκτωρ ΕΜΠ

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]