Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΑΜΕΣΩΣ μετά, η χώρα μπήκε στην εποχή της δεύτερης παρτίδας προπαγανδιστικών ψευδοαφηγημάτων του ΣΥΡΙΖΑ, που υποσχόταν πως θα εφαρμόσει μνημονιακή πολιτική με κοινωνική δικαιοσύνη. Η ταλαιπωρημένη κοινωνία έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία για να τους δει επιτέλους να κυβερνούν. Η κορύφωση και συγχρόνως το τέλος ήρθε με την ψήφιση των πιο σκληρών φοροεισπρακτικών μέτρων του Μνημονίου τον Μάιο.

ΤΩΡΑ η χώρα έχει μπει στην εποχή όπου η οργή και η απογοήτευση της κοινωνίας για την κυβέρνηση έχει χτυπήσει κόκκινο. Σε όλες τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις περισσότερο από το 70% των πολιτών που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ(!) τον Σεπτέμβριο δηλώνουν πως δεν είναι ικανοποιημένοι από την κυβέρνηση.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ προκαλεί εντύπωση όταν στελέχη της Ν.Δ. κάνουν παρεμβάσεις σε «γραμμή Λεβέντη» για εθνική συνεννόηση. Ναι, απαιτείται εθνική συνεννόηση, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να βαδίσει μόνος του αυτό το δρόμο. Το μόνο που ενδιαφέρει τα στελέχη του είναι η εξουσία.

ΤΟΣΟ προεκλογικά όσο και μετεκλογικά έκοψαν κάθε γέφυρα συνεννόησης. Είτε μιλώντας για τρόικα εσωτερικού και προδότες. Είτε επιλέγοντας ένα μνημονιακό μίγμα μέτρων βασισμένο σχεδόν όλο στη φορολογία. Είτε διώχνοντας τους επενδυτές όταν κλαίνε και δηλώνουν πως θα ήταν στα πεζοδρόμια ως αντιπολίτευση για τις αποκρατικοποιήσεις. Είτε προτείνοντας την απλή αναλογική που θα φέρει ακυβερνησία.

ΜΕ αυτές τις πολιτικές, που χειροτερεύουν διαρκώς την κατάσταση της οικονομίας, διαλύουν ό,τι είχε απομείνει στον ιδιωτικό τομέα και δημιουργούν συνθήκες αβεβαιότητας και πολιτικής αστάθειας, δεν μπορεί να υπάρξει πεδίο συνεννόησης. Η κοινωνία απαιτεί να μπει τέλος στο λαϊκισμό και να υπάρξει αλλαγή μίγματος στα μέτρα. Ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι να δημιουργήσει το ρεαλιστικό σχέδιο διακυβέρνησης που θα οδηγήσει τη χώρα στην ομαλότητα. Θα ήταν, λοιπόν, προτιμότερο κάποια στελέχη της Ν.Δ. να μη θυσιάζουν το εθνικό συμφέρον στο βωμό εσωκομματικών αντιπαραθέσεων και επιδιώξεων.

Διαβάστε την συνέχεια στον Ελεύθερο Τύπο που κυκλοφορεί