Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

Για να παίρνει απόφαση να βάλει τέλος στη ζωή του ένας άνθρωπος ηλικίας 84 ετών που ήταν συνδημιουργός ενός εκ των μεγαλύτερων επιχειρηματικών ομίλων στη χώρα σημαίνει ότι είχε ευθιξία και δείχνει ότι τα προβλήματα στο επιχειρείν της χώρας είναι αξεπέραστα.

ΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ, πάντως, δεν λύνουν οικογενειακά προβλήματα και πολύ περισσότερο δεν αποτελούν μοντέλο λύσης για οικονομικά προβλήματα. Το απονενοημένο διάβημα του Κυριάκου Μαμιδάκη στέλνει, όμως, μηνύματα που πρέπει να επεξεργαστούν τράπεζες, επιχειρηματίες, τρόικα και πολιτικοί.

ΑΝ τα πιστωτικά ιδρύματα δεν επιστρέψουν στην κανονική τους λειτουργία, δηλαδή στο να δανείζουν, τότε όλο και λιγότερες επιχειρήσεις θα αντέχουν. Για να μπορέσουν, όμως, οι τράπεζες να ρίξουν φρέσκο χρήμα στην αγορά πρέπει να γίνει πραγματική διαχείριση των κόκκινων δανείων και όχι να συνεχιστεί η ίδια συζήτηση που ξεκίνησε πριν από έξι χρόνια. Οι τεχνοκράτες θα βρουν τις διαδικασίες που θα πρέπει να ακολουθηθούν.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, όμως, είναι σχετικά απλοϊκή. Θα πρέπει να υπάρξουν και διαγραφές μέρους των δανείων και αναδιαρθρώσεις, αλλά και οι επιχειρηματίες να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Οσοι μπορούν και αντέχουν. Οσοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν τότε ας αποχωρούν από τις επιχειρήσεις, δεν γίνεται πλέον κάποιοι να θέλουν να παραμένουν «επιχειρηματίες» χωρίς να βάζουν καθόλου χρήματα στις επιχειρήσεις τους. Με σωστή διαχείριση των κόκκινων οφειλών (τράπεζες, Δημόσιο, προμηθευτές) πολλές επιχειρήσεις μπορεί να γίνουν ελκυστικές για επενδυτές τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό. Χρειάζεται ακόμα και συγκεκριμένο πλάνο μείωσης φορολογίας – εισφορών με πολυετή ορίζοντα.

ΟΣΟ οι τράπεζες και η τρόικα δεν αντιμετωπίζουν με ρηξικέλευθο τρόπο τα δάνεια, όσο το κράτος αυξάνει τους φόρους, όσο οι επιχειρήσεις μειώνουν μισθούς τόσο θα πυροδοτείται ο φαύλος κύκλος της ύφεσης. Η κατανάλωση θα πέφτει, τα ληξιπρόθεσμα και η ανεργία θα αυξάνονται και τα λουκέτα θα πέφτουν βροχή.

Η ΚΛΕΨΥΔΡΑ αδειάζει επικίνδυνα. Η Ελλάδα κινδυνεύει σε λίγα χρόνια να έχει πετύχει τους μνημονιακούς στόχους σε δημοσιονομικό επίπεδο, αλλά η πραγματική οικονομία να είναι κλινικά νεκρή και οι πολίτες σε ισόβιο προσωπικό μνημόνιο.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου