Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΣΕ ΑΥΤΑ τα χρόνια μάθαμε λέξεις και έννοιες που μας ήταν άγνωστες, από το spread των ομολόγων έως τα προαπαιτούμενα κάθε αξιολόγησης. Ζήσαμε νύχτες αγωνίας σε Eurogroup και Συνόδους Κορυφής. Επεσαν και ανέβηκαν κυβερνήσεις, αναδιατάχθηκε το πολιτικό σκηνικό, είδαμε αυταπάτες και απάτες, χορούς σε πλατείες και ταπεινωτικές συμφωνίες. Βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις όπως τις κατασχέσεις της εφορίας ακόμη και για μικροοφειλές, αλλά και εσχάτως τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας για κόκκινα δάνεια. Παράλληλα οι κυβερνώντες πανηγυρίζουν για τη διανομή κοινωνικού μερίσματος, το κουτσουρεμένο επίδομα θέρμανσης και το κοινωνικό οικιακό τιμολόγιο ρεύματος, αλλά δυστυχώς με επιδόματα κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει.

ΚΑΙ ενώ μπαίνουμε στο ένατο έτος μνημονιακής μιζέριας, όλοι αναρωτιόμαστε για πόσο ακόμα θα είναι έτσι η ζωή μας; Ο Αλέξης Τσίπρας υπόσχεται ότι τα μνημόνια τελειώνουν το καλοκαίρι και πως μετά λεφτά θα υπάρχουν. Η αξιωματική αντιπολίτευση ως πιο προσγειωμένη στην πραγματικότητα αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν επώδυνες μνημονιακές δεσμεύσεις για τα επόμενα χρόνια και δηλώνει έτοιμη να αναλάβει τη διακυβέρνηση για να αλλάξει το μείγμα της οικονομικής πολιτικής και να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις που θα βγάλουν οριστικά τη χώρα από την κρίση. Το ΠΑΣΟΚ ελπίζει σε ολική επαναφορά, αγνοώντας πως πλέον ο εκπρόσωπος του πασοκισμού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα μικρότερα κόμματα απλά παρακολουθούν την κατάσταση πετώντας κορώνες, στην προσπάθεια να βρίσκονται και στην επόμενη Βουλή.

ΔΥΣΤΥΧΩΣ άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο είτε κρύβουν μέρος της επώδυνης αλήθειας είτε επιχειρούν να δημιουργήσουν νέες αυταπάτες στην κοινωνία. Και η αλήθεια είναι πως ενώ η Ελλάδα θα εξέλθει τυπικά από το καθεστώς των μνημονίων τον Αύγουστο, θα εισέλθει σε μια «μεταμνημονιακή» εποχή που θα καθορίζεται από καθαρά μνημονιακούς όρους.

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ για την επόμενη πενταετία οι δημοσιονομικοί στόχοι θα εξακολουθήσουν να είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθούν, η φορολογία θα παραμείνει σε παρανοϊκά υψηλά επίπεδα, οι νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργούνται θα αμείβονται με μισθούς των 400 ευρώ και το πολυπόθητο ελατήριο της ανάπτυξης θα παραμένει συμπιεσμένο.

ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ είναι όχι μόνο να μπει η χώρα σε μια περίοδο κανονικότητας, καθώς η εύθραυστη οικονομική κατάστασή της σε συνδυασμό με μια νέα διεθνή κρίση θα μπορούσε να την οδηγήσει και πάλι σε κατάσταση χρεοκοπίας, αλλά επιτέλους να γίνουν βήματα προς τα εμπρός. Και για να γίνουν βήματα εμπρός απαιτούνται ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις που θα χτυπούν παθογένειες δεκαετιών. Απαιτείται αυτό που υποτίθεται ότι ψάχνουμε από το 2010, αλλά ακόμα κανείς δεν έχει τολμήσει να παρουσιάσει: ένα ρεαλιστικό σχέδιο που θα αλλάζει σε βάθος τόσο το κράτος -θα το «ανεξαρτητοποιεί» από τις κυβερνήσεις- όσο και θα ανοίγει τον δρόμο σε υγιείς επιχειρήσεις αλλά και νέες επενδύσεις.

ΧΡΟΝΟΣ δεν υπάρχει πλέον. Θα πρέπει να αφήσουμε πίσω το δόγμα «εδώ είναι Βαλκάνια» και να δημιουργήσουμε μια σύγχρονη χώρα. Με απλή λογική, αν και δύσκολα εφαρμόσιμη: ο ένας πολίτης να σέβεται τον άλλον, το κράτος να σέβεται τον πολίτη και ο πολίτης το κράτος είτε σε οποιαδήποτε οικονομική συναλλαγή είτε στην καθημερινότητα. Οι εύκολες λύσεις οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή, έχει έρθει η ώρα για να πράξουμε όσα αυτονόητα αρνούμασταν επί δεκαετίες. Αυτή είναι και η μόνη ελπίδα για να σωθούμε. Να δούμε κατάματα την πραγματικότητα και να την αντιμετωπίσουμε και όχι να υπόσχονται κάποιοι φαντασιακούς παραδείσους που απλά δεν υπάρχουν.

Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου