Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Ας βάλουμε κατ’ αρχάς μια υποσημείωση, γιατί καμία μελέτη δεν μπορεί να προβλέψει τι είδους αστάθειες μπορούν να προκληθούν στην παγκόσμια οικονομία και πόσο μπορούν να επηρεάσουν και τη δική μας. Αλλά ακόμα κι αν υποθέσουμε πως πραγματικά για τα επόμενα δέκα χρόνια «όλα θα πάνε καλά», εντός και εκτός συνόρων, ποιος μπορεί να είναι βέβαιος ότι θα αρκεί η αύξηση των εισοδημάτων για να ζούμε καλύτερα από ό,τι σήμερα;

ΑΠΟ τη χρεοκοπία της Ελλάδας το 2010 και την υπαγωγή στο καθεστώς των Μνημονίων, όλοι περιμένουν πότε θα γυρίσουμε στην προμνημονιακή εποχή. Ναι, τότε που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Ολα τα κόμματα, δυστυχώς, είτε μέσω της εφαρμογής των Μνημονίων είτε μέσω του «σκισίματος» των Μνημονίων απέφευγαν να πουν την αλήθεια στους πολίτες. Εκλειναν το μάτι και υπόσχονταν πως θα επιστρέψουμε στις εποχές που «λεφτά υπήρχαν». Ελεγαν αυτό το τεράστιο ψέμα, γιατί και οι πολίτες ήθελαν να το ακούσουν. Κάπως έτσι αντί τα Μνημόνια να κρατήσουν τρία τέσσερα χρόνια, έχουν διαρκέσει ήδη οκτώ και με βάση τα υπογραφέντα θα κρατήσουν τουλάχιστον για μία ακόμη δεκαετία.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ και οι κυβερνήσεις έδωσαν το βάρος είτε σε περικοπές δαπανών είτε σε αυξήσεις φόρων και παράλληλα δαιμονοποίησαν τις μεταρρυθμίσεις. Γιατί πολύ απλά οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις απαιτούν βαθιά μεταρρύθμιση της κυρίαρχης νοοτροπίας στην κοινωνία.

ΙΣΩΣ και αυτός να είναι ο λόγος που δεν θα υλοποιηθούν ποτέ οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Και ποιες είναι αυτές οι μεταρρυθμίσεις, πολύ χοντρικά και ολίγον μπακαλίστικα; Η δημιουργία ενός δημόσιου τομέα που να κοστίζει λίγο και να εξυπηρετεί ικανοποιητικά τον πολίτη στις υπηρεσίες, στα νοσοκομεία, στην Παιδεία. Η δημιουργία ενός φιλικού και ταυτόχρονα αυστηρού πλαισίου στον ιδιωτικό τομέα, που να βοηθάει τις υγιείς επιχειρήσεις και να αναγκάζει αεριτζήδες επιχειρηματίες να ακολουθούν τους κανόνες. Η δημιουργία ενός φορολογικού πλαισίου στο οποίο όλοι να πληρώνουν από λίγο και όχι οι «συνήθεις ύποπτοι», που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν, να επιβαρύνονται έναν παράλογο λογαριασμό. Η αξιοποίηση φιλέτων τύπου Ελληνικού και αρκετών ΔΕΚΟ μέσω αποκρατικοποιήσεων.

ΓΙΑΤΙ ακόμα κι αν το 2029 τα εισοδήματα έχουν επιστρέψει στο επίπεδο του 2009, αν υπάρχει η σημερινή φορολογία, τότε στην ουσία τα πραγματικά διαθέσιμα εισοδήματα θα είναι πολύ μικρότερα. Αλλά και το σημαντικότερο: αν δεν έχουν υλοποιηθεί όλες οι παραπάνω μεταρρυθμίσεις, τότε πολύ απλά θα μετράμε και πάλι αντίστροφα έως την επόμενη χρεοκοπία. Τουλάχιστον, τώρα έχουμε μια ευκαιρία να δείξουμε πως το πάθημα έγινε μάθημα. Είναι κρίμα να χάσουμε την ευκαιρία…

Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου