Αν και τυλιγμένη με ένα λευκό, χνουδωτό μπουρνούζι, η Κίντμαν ξεγυμνώνεται κυριολεκτικά και μεταφορικά στο έντονο ερωτικό θρίλερ της Χαλίνα Ρέιν για την άνιση σχέση εξουσίας ανάμεσα σε μια συγκεντρωτική CEO και έναν θυμώδη ασκούμενο στην εταιρία της. 

Γύρω στο ένα τρίτο της ταινίας «Babygirl» χρειάστηκε να αποχωρήσω για λίγο από την αίθουσα προβολής, οπότε και άκουσα έναν κριτικό να λέει σε συνάδελφό του: «Ε, δεν λέει και κάτι…». Διαφώνησα μαζί του και ας μην ήταν τότε η ώρα για κουβέντα και ανάλυση.

Σίγουρα δεν είναι για όλους, αλλά αυτή η ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με ηλικιακή, κοινωνική και επαγγελματική διαφορά είπε πολλά σ’ εμένα για το «σήμερα» των σχέσεων. Αγγιξε θέματα που, αν και δεν είναι καινούργια, ίσως δεν φωτίζονταν ή δεν οπτικοποιούνταν με ειλικρίνεια στο παρελθόν.

Οχι πια «κούγκαρ»

Εχω πολύ καιρό να ακούσω τη λέξη «κούγκαρ» και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Η λέξη αυτή εισέβαλε στην ποπ κουλτούρα στα τέλη των 90s για να περιγράψει μια γυναίκα-αρπακτικό που συνάπτει ερωτική σχέση με κάποιον πολύ νεότερό της. Ανέκαθεν με ενοχλούσε η αρνητική χροιά που προσέδιδε στο γυναικείο φύλο. Κι ενώ υπάρχει η αντίστοιχη λέξη για τον άνδρα που κυνηγά νεαρότερες γυναίκες («μάνθερ»: από τη σύνθεση των λέξεων «man» και «panther»), πάω στοίχημα πως ούτε την έχετε ακούσει ούτε σας κάνει αίσθηση.

Αν το «Babygirl» γυριζόταν και προβαλλόταν πριν από καμιά δεκαετία, η λέξη «κούγκαρ» θα έδινε και θα έπαιρνε… Θα τρέχαμε να χαρακτηρίσουμε τη Νικόλ Κίντμαν ως αδίστακτη κούγκαρ, που εκμεταλλεύεται ερωτικά τον υφιστάμενό της, Χάρις Ντίκινσον. Η επιτυχία της ταινίας και των ερμηνειών, ωστόσο, είναι πως δύσκολα μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνες «αποπλάνησης» μόνο σε ένα μέλος του πρωταγωνιστικού διδύμου. Ολο το έργο περιστρέφεται γύρω από την έννοια του ελέγχου, «ποιος έχει το πάνω χέρι». Και, κυρίως, ποιος και γιατί επιλέγει να αφήσει τον άλλο να έχει το πάνω χέρι.

Ερωτικά παιχνίδια

Από τα πρώτα κιόλας πλάνα ανακαλύπτουμε πως ο χαρακτήρας της Νικόλ Κίντμαν δεν ικανοποιείται σεξουαλικά από τον άνδρα της, τον οποίο υποδύεται με ευαισθησία ο Αντόνιο Μπαντέρας. Στη συνέχεια της ταινίας, βλέπουμε την επιτυχημένη επιχειρηματία Ρόμι, που ειδικεύεται στον ανεφοδιασμό μέσω Τεχνητής Νοημοσύνης και «ρομπότ» που τα εκπαιδεύει να κάνουν ό,τι θέλει, να θέλει η ίδια να της πει κάποιος τι να κάνει στο σεξ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που παρακολουθούμε το «μοτίβο» ενός ανθρώπου σε θέση εξουσίας να θέλει να εξουσιάζεται στο σεξ. Θυμήθηκα την τηλεοπτική σειρά «Billions», που το 2016 έδειξε με αυθορμητισμό και χιούμορ πως βασικό στοιχείο της προσωπικότητας του συμπρωταγωνιστή, Πολ Τζιαμάτι (στον ρόλο Αμερικανού υπουργού Δικαιοσύνης), ήταν ο υποτακτικός ρόλος σε φετιχιστικές περιπτύξεις.

Στο «Babygirl», οι ερωτικές επιλογές της πρωταγωνίστριας δεν παραπέμπουν σε φετίχ. Αντιθέτως, η συμπεριφορά της Ρόμι, τα όρια που η ίδια βάζει και μετά ξεπερνά, έρχεται σαν λογική συνέπεια του σύγχρονου τρόπου ζωής, εξανθρωπίζεται. Οταν κάποια στιγμή αναρωτήθηκα «Μα πώς γίνεται να θέλει, να αποζητά, να ανέχεται τέτοια συμπεριφορά;», θυμήθηκα πως ξέρω τουλάχιστον μία γυναίκα που έχει επιλέξει παρόμοιες δυναμικές στην προσωπική της ζωή.

Οι περισσότεροι από εμάς ζούμε κατακερματισμένοι, έχοντας βάλει τη ζωή μας σε… κουτάκια. Κρεμάμε τους ρόλους της ζωής μας σε κρεμάστρες, προσέχοντας να μην ακουμπάει το ένα ρούχο το άλλο, μην τυχόν το μεταξωτό πουκάμισο κολλήσει τρίχες από το πουλόβερ μοχέρ. Θέλουμε να είμαστε καλοί σε όλα, να έχουμε τον έλεγχο σε όλα, ακόμα κι αν αυτά τα «όλα» είναι αντιφατικά μεταξύ τους. Γίνεται αυτό; Κι ακόμα κι αν γίνεται, αντέχεται;

Ειδήσεις σήμερα

Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 78-72: Με «καρδιά» πρωταθλητή πήρε το πλεονέκτημα

«Παραλίγο τη Μελάνια να την πάρει ο αέρας» – Αποκαλύψεις από τον Τραμπ

«Η Αμερική επέστρεψε»: Η νέα αρχική εικόνα της ιστοσελίδας του Λευκού Οίκου μετά την ορκωμοσία Τραμπ

«The Beast»: Η θωρακισμένη λιμουζίνα του Ντόναλντ Τραμπ που είναι κυριολεκτικά άτρωτη