Ο Αλέξης Τσίπρας κατηγορούσε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ότι δέσμευσε τη χώρα με υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα και αμφισβητούσε την έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που είχε δημοσιοποιηθεί το καλοκαίρι του 2014 και εκτιμούσε ότι το χρέος είχε πάρει βιώσιμη τροχιά.

Ομως, αυτό που συμβαίνει τώρα με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. δεν έχει προηγούμενο. Η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται από τον κ. Τσίπρα παραπέμπει σε δημοσιονομικό παραλογισμό.

Αυτές τις ημέρες συζητείται ο νέος Προϋπολογισμός του 2018. Ο υπουργός Οικονομικών γιορτάζει τις επιτυχίες του χτυπώντας το κουδούνι λήξης της συνεδρίασης στο άντρο του καπιταλισμού, τη Wall Street, ο πρωθυπουργός μιλά για το δυναμικό «come back» της Ελλάδας στη διεθνή επενδυτική σκηνή.
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την παταγώδη αποτυχία της στην πραγματική οικονομία. Ο κ. Τσακαλώτος μέσα σε ένα χρόνο έχασε τη μισή ανάπτυξη που εκτιμούσε ότι θα είχε η χώρα το 2017. Πέρυσι τέτοιο καιρό υπολόγιζε ότι η οικονομία θα αναπτυσσόταν με ρυθμό 2,7% και τώρα ζήτημα είναι εάν η χρονιά θα κλείσει με ΑΕΠ υψηλότερο κατά 1,3%. Απώλεια που ισοδυναμεί με χαμένα εισοδήματα για την οικονομία άνω των 2,3 δισεκατομμυρίων ευρώ. Κανένα πρόβλημα, ας βαρέσουμε τα νταούλια της Wall Street.

Ο πρωθυπουργός θριαμβολογεί για το πρωτογενές πλεόνασμα που πέτυχε το 2017 και την επενδυτική άνοιξη στη χώρα. Εδώ κυριολεκτικά η πολιτική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Με δέσμευση για πλεόνασμα 1,75% του ΑΕΠ έναντι των δανειστών το οικονομικό επιτελείο κατάφερε να «ξεζουμίσει» την πραγματική οικονομία, όπως εύστοχα είπε στο capital.gr ο Γκίκας Χαρδούβελης και να εμφανίσει πλεόνασμα κοντά στο 4%.

Αυτοί που κατηγορούσαν την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ότι είχε δεσμευθεί για πλεονάσματα 3,5% και 4,5% τη διετία 2016-2017 (αλλά σε συνθήκες ανάπτυξης του 3%), τώρα επαίρονται που πέτυχαν τα ίδια πλεονάσματα (3,8% πέρυσι και 4% φέτος) σε συνθήκες ύφεσης ή αναιμικής ανάκαμψης.

Πρόκειται για μια πρωτοφανή δημοσιονομική αφαίμαξη. Η κυβέρνηση έχει εξοντώσει φορολογικά τους πολίτες, όπως προκύπτει από την εκτίναξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών στο Δημόσιο, και με τη χρήση δημιουργικής λογιστικής «πετυχαίνει» θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα αφαιρώντας τα από την πραγματική οικονομία.

Οι μόνοι που χαίρονται από την εξέλιξη αυτή είναι οι δανειστές, όπου κατευθύνονται τα πλεονάσματα για την αποπληρωμή των δανείων και οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται για το εάν το αποτέλεσμα αυτό προκύπτει από τη στάση πληρωμών στο Δημόσιο ή τον ετεροχρονισμό δαπανών, όπως συμβαίνει με τις εκκρεμείς συντάξεις.

Για αυτό η κυβέρνηση Τσίπρα είναι χρήσιμη στους δανειστές. Υπογράφει τα πάντα και τους επιστρέφει το «μάξιμουμ», στραγγίζοντας την αγορά και συνθλίβοντας τα εισοδήματα.

Ρεκόρ απαισιοδοξίας

Στην εξαμηνιαία έρευνα της MRB που δημοσιεύθηκε στη real.gr αποτυπώνεται η καθολική απογοήτευση των πολιτών και οι χαμηλές τους προσδοκίες για το μέλλον. Στο ερώτημα πώς «πιστεύετε ότι πάνε τα πράγματα γενικά στη χώρα μας», το 87,2% απαντά «πολύ άσχημα ή αρκετά άσχημα» και μόλις το 1,5% δηλώνει ότι θα πάνε καλά. Προφανώς πρόκειται για διορισθέντες μετακλητούς.

Η λέξη «οργή» σε ποσοστό 59,4% εκφράζει περισσότερο τους πολίτες για το παρόν και το μέλλον της χώρας, ακολουθεί η «ντροπή» με ποσοστό 49,7% και ο «φόβος» με 38,6%. Αυτά τα στοιχεία δύσκολα μπορεί να τα αντιμετωπίσει η κυβέρνηση, όσο κι αν εντείνει το έργο της η προπαγανδιστική μηχανή της.

Η αντίσταση της «καρέκλας»

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο απένειμε στην αντιπολίτευση της Βενεζουέλας το Βραβείο Ζαχάροφ ως ένδειξη υποστήριξης απέναντι στις αντιδημοκρατικές πρακτικές του Μαδούρο. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά απείχε από την εκδήλωση, προφανώς εγκρίνει τις πρακτικές του Μαδούρο και την κατάργηση της αντιπολίτευσης, από τις εκλογές. Ενδιαφέρον είχε η αντίδραση του Δημήτρη Παπαδημούλη, ο οποίος ως αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου παρέστη στην εκδήλωση αλλά παρέμεινε καθιστός στην καρέκλα του, τη στιγμή της απονομής. Πρόκειται για πρωτότυπη αντίδραση που παραπέμπει στην «αντίσταση της καρέκλας».

O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου