Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Μια απλή κάρτα, που τυχαίνει να είναι και ηλεκτρονική, η οποία έχει μία και μοναδική χρήση, τη μετακίνηση με τα μέσα μεταφοράς. Ούτε εισιτήριο για κάποιο διαστημόπλοιο είναι, ούτε καφέ φτιάχνει. Το μόνο εξωπραγματικό που έχει αυτή η κάρτα είναι ότι σχεδιάστηκε χωρίς να έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα.

«Η μάχη της πολιτικής ηγεμονίας κρίνεται πάντα στο πεδίο της καθημερινότητας», είχε πει βαρύγδουπα στο υπουργικό συμβούλιο ακριβώς πριν από έναν χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας, προλογίζοντας το απαύγασμα της συριζαϊκής εφευρετικότητας: «Δημιουργούμε, για πρώτη φορά, ειδικό χαρτοφυλάκιο για θέματα καθημερινότητας και στήριξη των πολιτών που αντιμετωπίζουν ειδικά προβλήματα με τη δημόσια διοίκηση». Το χαρτοφυλάκιο αυτό πήρε τη μορφή ηλεκτρονικής πλατφόρμας στην οποία οι πολίτες απευθύνονταν για να βρουν το δίκιο τους. Μέχρι που ο Χρήστος Σπίρτζης έθεσε σε εφαρμογή το ηλεκτρονικό εισιτήριο και η καθημερινότητα μετατράπηκε σε επιθεώρηση «τα νεύρα μου, τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγω».

Ενα μίγμα από πλημμελή προετοιμασία και αλαζονική βιασύνη για την υλοποίηση ενός μέτρου που σχεδιάστηκε κακά και εφαρμόστηκε ακόμα χειρότερα έχει εξοργίσει εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που βρέθηκαν από τη μία ημέρα στην άλλη να κουβαλούν περισσότερα χαρτιά από όσα θέλουν για τη φορολογική τους δήλωση και να περιμένουν μέχρι και έξι ώρες (!) που ούτε στις πρώτες μέρες των capital controls δεν είχαν αναγκαστεί να υπομείνουν.

Η πολιτική ζημιά της κυβέρνησης από την υπόθεση αυτή είναι πολύ μεγάλη. Τόσο μεγάλη που όσους Γκράμσι ή Λεφέβρ και αν επιστρατεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σώζεται με τίποτα.

Οσο για τον κ. Σπίρτζη που ψέλλισε μια συγγνώμη για αυτές τις «δυσλειτουργίες», όπως τις χαρακτήρισε κομψά, καλύτερα θα ήταν να έριχνε μια ματιά στο χαρτοφυλάκιο του κ. Φλαμπουράρη. Θα έβρισκε πολλά που αφορούν το υπουργείο του και όχι για καλό…

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου