Ο πολιτικός εναγκαλισμός του με τον Ντόναλντ Τραμπ γκρέμισε μια για πάντα την εικόνα του αριστερού αφηγήματος. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι πλέον αριστερός πρωθυπουργός, αλλά πρωθυπουργός σκέτο. Αυτό είναι καλό για τη χώρα και κακό για την Κουμουνδούρου. Η αναγκαστική προσγείωση της κυβέρνησης στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και στη ρεαλιστική αποδοχή των διεθνών συμμαχιών μπορεί να άργησε τρία χρόνια, αλλά τελικά ήρθε. Με δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος και ένα αφόρητο πολιτικό τζετ λαγκ, αλλά ήρθε.

Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΣΠΟΝΔΟΙ φίλοι θα έλεγαν πως ο Αλέξης Τσίπρας ακόμα και αν δεν υπήρχε, έπρεπε να τον εφεύρουμε. Πρωτίστως για τη χάρη που έκανε στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία να σπάσει επιτέλους τα ταμπού της Μεταπολίτευσης για τους φονιάδες των λαών Αμερικάνους και τους Ελληνες δωσίλογους συμμάχους τους. Το φάντασμα της επάρατης Δεξιάς, που συμμαχούσε με τους ιμπεριαλιστές και εξέφραζε τη χειρότερη μορφή του καπιταλισμού, μπορεί επιτέλους να αναπαυθεί εν ειρήνη. Η πρώτη φορά Αριστερά πλέον κυβερνά by the book, όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί, όχι οι Λατινοαμερικανοί που θαυμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι άλλοι που μέχρι πρότινος κατηγορούσε.

ΒΕΒΑΙΑ, ο Ελληνας πρωθυπουργός στην προσπάθειά του να δείξει την πολιτική του εξέλιξη και να αποκομίσει τα οφέλη που νόμιζε ότι μπορούσε να αποσπάσει έγινε βασιλικότερος του βασιλέως. Η αγιογραφία του Ντόναλντ Τραμπ, του πρώτου Αμερικανού προέδρου στην ιστορία των ΗΠΑ, που γνωρίζει τόσο καθολική αμφισβήτηση σε παγκόσμια κλίμακα και τρομάζει ακόμα και τους πιο συντηρητικούς ηγέτες του πλανήτη, μάλλον δεν χρειάζονταν. Ο «διαβολικός» πρόεδρος έγινε «αγγελικός» που πράττει για «το καλό», είπε. Θα μπορούσε να είναι πιο συγκρατημένος, λιγότερο ενδοτικός. Αλλωστε, δεν πήρε και πολλά. Μια υπόσχεση για το χρέος, καλά λογια και ένα ευχαριστώ για την ακριβή συμφωνία των F-16. Αλλά αυτό ήταν το τίμημα του ακραίου λόγου που εξέφραζε μέχρι πριν από λίγους μήνες. Οταν υπηρετείς δογματικά τη σύγκρουση και ανασύρεις επιχειρήματα από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και του Εμφυλίου για να αναρριχηθείς στην εξουσία, τότε για να ισορροπήσεις σε αυτήν, πρέπει να πηδήξεις στο άλλο άκρο. Ετσι, έμαθαν επιτέλους τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πως ο Ψυχρός Πόλεμος και ο Εμφύλιος τελείωσαν πριν από χρόνια και καλούνται τώρα να θάψουν τα τσεκούρια του πολέμου. Το είπε και ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, που έχει κάνει και δύο χρόνια στο Αιγάλεω.

ΚΑΙ ΕΔΩ ερχόμαστε στο μεγάλο παράπονο του ΣΥΡΙΖΑ. Οτι δέχεται άδικη κριτική από την αντιπολίτευση, η οποία τη μια ζητά από τον πρωθυπουργό να είναι ρεαλιστής και την άλλη τον επικρίνει για τη στροφή του. Μα όλοι αναγνωρίζουν την αναστροφή του, απλώς υπενθυμίζουν ότι την έκανε λίγο πριν πέσει στον γκρεμό τραβώντας μαζί του και την Ελλάδα. Και το κυριότερο; Ο ΣΥΡΙΖΑ εισπράττει αυτά που έδινε. Ατάκα έδωσαν, ατάκα θα λάβουν. Οταν πολιτεύονταν με φθηνό λαϊκισμό και ευφυολογήματα τύπου «Go back, κυρία Μέρκελ» και η Μέρκελ τούς προκύπτει πιο αντιστασιακή από τον Τσίπρα, θα έπρεπε να περιμένουν την πολιτική καζούρα.

ΣΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ: Ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορούσε να αποφύγει το ταξίδι στην Αγρια Δύση, ούτε και έπρεπε. Αν έφερε μια κακή συμφωνία πίσω, τουλάχιστον ήταν συμφωνία και όχι ρήξη. Τα μακροπρόθεσμα οφέλη άλλωστε, όπως συμβαίνει πάντα με τέτοιου είδους επαφές, φαίνονται σε βάθος χρόνου. Οπως και οι μακροπρόθεσμες ζημιές επίσης. Αν για παράδειγμα η αμυντική συμφωνία -στην ουσία της οποίας, δηλαδή την αναβάθμιση των αεροσκαφών, συμφωνούν όλοι- διακινδυνεύσει ευρωπαϊκές ισορροπίες, μένει να φανεί. Αλλωστε, αν κάτι έχουμε καταλάβει πλέον, είναι πως οι παγκόσμιες συμμαχίες και συναλλαγές είναι περισσότερο πολύπλοκες από ό,τι πιστεύουμε και λιγότερο καθαρές από ό,τι θα θέλαμε. Είναι ένας διαρκής μαραθώνιος και όχι σπριντ εντυπώσεων, όπως επιχειρεί η κυβερνητική πλευρά να μας πείσει, πιστώνοντας στον εαυτό της περισσότερα κέρδη από όσα μπορούν εκ των πραγμάτων να υπάρξουν.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου