Στην περίπτωση της Επιδαύρου – που έχει και τη μεγαλύτερη φήμη για την ακουστική της- χρησιμοποίησε 20 μικρόφωνα τοποθετημένα σε 12 σημεία, καθώς και δύο μεγάφωνα, ένα στη σκηνή του θεάτρου (ορχήστρα) και ένα στο πλάι.

Οι ερευνητές έκαναν συνολικά 2.400 ηχογραφήσεις, μεταξύ άλλων ενός νομίσματος που έπεφτε, ενός χαρτιού που σκιζόταν και ενός ανθρώπου που ψιθύριζε.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ερευνητών ο ήχος του νομίσματος ή του χαρτιού θα ήταν δυνατό να ακουστεί σε όλο το θέατρο αλλά οι ήχοι αυτοί θα ήταν αναγνωρίσιμοι μόνο μέχρι τη μέση περίπου του θεάτρου. Ο ψίθυρος θα μπορούσε να ακουσθεί μόνο από τις μπροστινές θέσεις. Μόνο όταν οι ηθοποιοί φώναζαν δυνατά, τα λόγια τους θα ήταν δυνατό να γίνουν κατανοητά έως τις ψηλότερες θέσεις του θεάτρου.

Ο αναπληρωτής καθηγητής κλασικών σπουδών Αρμάν Ντ’ Ανγκούρ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης αντέτεινε ότι «η νέα έρευνα βασίζεται σε ένα θέατρο που έχει αλλάξει με το πέρασμα των αιώνων», συνεπώς, όπως είπε, «δεν μπορούμε να είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι σήμερα οι ήχοι ακούγονται ακριβώς όπως τότε». Προσέθεσε ότι οι αρχαίοι Έλληνες πιθανότατα χρησιμοποιούσαν διάφορους τεχνητούς και ευφάνταστους τρόπους για να ενισχύουν τους ήχους, κάτι που η νέα μελέτη δεν λαμβάνει υπόψη της.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ