Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αντε να δεχθούμε ότι οι τεχνολογικές εξελίξεις, η ρομποτοποίηση της εργασίας, η αποεθνικοποίηση της παραγωγής και η παγκοσμιοποίηση της (χρηματο)οικονομίας καθιστούν «αναχρονιστικές» τις συλλογικές συμβάσεις, τα εργασιακά δικαιώματα και τις αξιοπρεπείς αμοιβές (που προσωπικά δεν το δεχόμαστε με τίποτα).

Με το χέρι στην καρδιά, όμως, ποιος από εσάς θα δεχόταν η αδελφή του, η κόρη του, η ανιψιά του ή απλώς μια στενή φίλη γύρω στα 20 να συμπλήρωνε το εισόδημά της κάνοντας… παρέα σε ώριμους κυρίους, για να καλύψει τα φοιτητικά της έξοδα – κι αυτό να θεωρείται νόμιμο και ηθικό στο πλαίσιο του νεοφιλελεύθερου κοσμοειδώλου;

«Δεν προάγουμε την πορνεία, αλλά κάθε σχέση έχει και την οικονομική της όψη», δήλωσε με απίστευτο κυνισμό στη βελγική «Le Soir» ο Σίγκουρ Βένταλ. Είναι υπεύθυνος της νορβηγικής εταιρείας RichMeetBeautiful, που γέμισε φανταχτερές γιγαντοαφίσες τα βελγικά πανεπιστήμια, προσκαλώντας τις φοιτήτριες να «βελτιώσουν το στυλ ζωής τους βγαίνοντας με έναν sugar daddy», δηλαδή έναν «ώριμο λεφτά».

Τα κοινωνικά δίκτυα πήραν φωτιά και κάποιοι προσέφυγαν στην αρχή διαφημιστικής δεοντολογίας του Βελγίου. Το θέμα όμως είναι ότι η κρίση στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης παίρνει τέτοιες διαστάσεις, ώστε η καταφυγή στην πορνεία για λόγους επιβίωσης να μην αφορά μόνο τις Ανατολικοευρωπαίες.

«Η φοιτητική πορνεία οφείλεται στην ογκούμενη εργασιακή επισφάλεια των φοιτητριών στο Βέλγιο, που δεν μπορούν να βρουν σταθερές δουλειές. Αν θέλουμε πράγματι να την καταπολεμήσουμε δεν αρκεί να απαγορεύσουμε τις πορνο-διαφημίσεις, αλλά να αγωνιστούμε ενάντια στις εργασιακές σχέσεις-λάστιχο», επισήμανε ο κοινωνιολόγος Ρενό Μαές.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου