Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

1) Οικονομία, 2) Μεταναστευτικό.

Οταν ο καβγάς φτάνει στα θέματα «τζιζ», όλοι κάνουν πίσω. Πάρτε για παράδειγμα τον Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Ο Ερντογάν τον προσέβαλε με τα χειρότερα λόγια, η γυναίκα του δέχεται απειλές στον τηλεφωνητή της (!) από Τούρκους της Γερμανίας, αλλά ο αντικαγκελάριος δείλιασε όταν βουλευτές της Χριστιανοδημοκρατίας και της Αριστεράς ζήτησαν να παγώσουν τα περιουσιακά στοιχεία του Τούρκου προέδρου στο εξωτερικό, όπως του Κιμ Γιονγκ Ουν και του Μαδούρο. «Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις κυρώσεις», τόνισε ο Γκάμπριελ. «Δεν θέλουμε να πληγούν οι μικροί εστιάτορες και οι σερβιτόροι των δυτικών ακτών της Τουρκίας».

Περισσότερο από τους ταβερνιάρηδες της Σμύρνης και τα γκαρσόνια της Αττάλειας ο Γκάμπριελ νοιάζεται για τις επενδύσεις 68 μεγάλων γερμανικών εταιριών στην Τουρκία (Daimler, BASF κ.ά.), οι οποίες μπήκαν σε μαύρη λίστα υποστηρικτών του Γκιουλέν τον Ιούλιο. Προχθές όμως έληξε η (μέλλον συμβολική) τιμωρία τους και ο Γκάμπριελ άφησε στεναγμό ανακούφισης, κλείνοντας το μάτι στην Αγκυρα. Ομοίως, όσο υπάρχει κίνδυνος αναζωπύρωσης του μεταναστευτικού στο Αιγαίο δεν πρόκειται να διακοπούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας, όσο κι αν φωνάζει το Ευρωκοινοβούλιο. Ο επίτροπος Γιοχάνες Χαν μασάει τα λόγια του, ακριβώς όπως η Μέρκελ, που ισχυρίστηκε ότι «άλλαξε δραστικά την πολιτική της απέναντι στην Τουρκία (σ.σ.: σε τι ακριβώς;)».

Το μόνο που μπορεί να κάνει η γερμανική πλευρά είναι να πικάρει φραστικά τον Ερντογάν κανακεύοντας την τουρκική αντιπολίτευση – όπως ο σουλτάνος κάλεσε τους Τούρκους της Γερμανίας να μαυρίσουν τα «αντιτουρκικά, καθεστωτικά κόμματα CDU, SPD και Πράσινους».

Δεν λέμε ότι το παιχνίδι είναι στημένο. Εχει όμως σαφέστατα όρια, που κανείς δεν θα τολμήσει να υπερβεί.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου