Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αρρωστημένα πράγματα, που δείχνουν όμως ότι κάτι δεν πάει καλά με τις κοινωνίες μας. Ισως κάπου έχουμε αρχίσει να μην αισθανόμαστε καλά με τον εαυτό μας στριμωγμένοι από βουνά προβλημάτων (οικονομική κρίση, τρομοκρατία, μεταναστευτικό, περιβαλλοντικό) και επιλέγουμε φυγή προς τα πίσω.

Σε τέτοιες περιόδους ανθούν οι θεωρίες συνωμοσίας. Τις διακινεί με το κιλό η εξτρεμιστική Δεξιά στις ΗΠΑ, ανακαλύπτοντας ξανά εχθρούς στο πρόσωπο των μαύρων, των «αριστερών», των φιλελεύθερων, των πλουσίων της Wall Street (όχι ότι οι τελευταίοι δεν είναι). Σαν ο βαθύς ρατσιστικό Νότος να ξύπνησε άβολα από ύπνο ενάμιση αιώνα.

Ο θεσμικός αντικομμουνισμός της Ε.Ε. από την άλλη (που εκφράζεται με ακατανόητες πρωτοβουλίες τύπου Εσθονίας) μόνο σαν συγκεκαλυμμένο αντιρωσικό ξέσπασμα έχει κάποια λογική. (Η Εσθονία έχει πράγματι πρόβλημα με τη ρωσική της μειονότητα, όπως η Λετονία.) Με εξαίρεση το ΚΚ Ρωσίας (ουδεμία σχέση με το ΚΚ Σ. Ενωσης) που ανήκει στον αστερισμό του Πούτιν, στον ευρωπαϊκό χώρο μόνο στην Ελλάδα, στην Τσεχία (!) και την Πορτογαλία υπάρχουν Κομμουνιστικά Κόμματα με αξιόλογη εκλογική επιρροή και περισσότερη ή λιγότερη αναφορά στις μαρξιστικές/λενινιστικές ρίζες (το ΑΚΕΛ είναι αστεία περίπτωση).

Καλές για να περνάει η ώρα οι καφενειακές κόντρες στα social media για το αν ο Στάλιν ήταν μεγαλύτερος εγκληματίας από τον Χίτλερ. Αλλά υπάρχει κίνδυνος να σοβαρέψουν αν η κοινωνική πόλωση που διατρέχει την ελληνική κοινωνία (θύματα του Μνημονίου κατά ευνοημένων -γιατί υπάρχουν κι αυτοί-, «εθνολαϊκιστές» κατά «νεοφιλελέδων» και «ακροκεντρώων») πάρει φωτιά από μια σπίθα. Μήπως εκεί βαδίζουμε νομοτελειακά;

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου