Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Ο υπουργός Παιδείας σε ανακοίνωσή του αναφέρει: «Με βαθύ αίσθημα ευθύνης απέναντι στη νέα γενιά των Ελλήνων, θεωρούμε ότι το σύμβολο της πατρίδας, τη σημαία, κάθε μαθητής και μαθήτρια πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να την τιμήσουν και να τιμηθούν από αυτή».

Έχει δίκιο ο κ. Γαβρόγλου, αλλά δεν θα έπρεπε να ξεχνάει πως και όλα τα προηγούμενα χρόνια κάθε μαθητής και μαθήτρια είχαν τη δυνατότητα να την τιμήσουν και να τιμηθούν από αυτή. Μόνο που ένας κρατούσε τη σημαία και αυτός ήταν ο καλύτερος μαθητής, τώρα και πάλι μόνο ένας θα κρατάει τη σημαία, μόνο που θα είναι ο πιο τυχερός μαθητής.

ΚΑΙ συνεχίζει ο υπουργός στην ανακοίνωσή του, λέγοντας: «Ταυτόχρονα, η εκπαιδευτική κοινότητα θα μπορεί απερίσπαστα να αφιερωθεί ακόμα περισσότερο στην ουσία του εκπαιδευτικού της έργου». Τι λέει ο υπουργός;

Πως η επιλογή των άριστων μαθητών για τη θέση του σημαιοφόρου και των παραστατών δεν άφηνε τους εκπαιδευτικούς να αφιερωθούν στην ουσία του έργου τους! Αρα, τώρα που λύθηκε αυτό το τεράστιο, σύμφωνα με τον κ. Γαβρόγλου, πρόβλημα μπαίνουμε σε μια νέα εποχή για την εκπαίδευση.

ΕΙΝΑΙ ο ίδιος ο υπουργός που με δηλώσεις του το πρωί καταργεί τις πανελλαδικές εξετάσεις και το βράδυ τις επαναφέρει. Είναι ο ίδιος που μαζί με τον Νίκο Φίλη και τον Αλέξη Τσίπρα πανηγυρίζουν για τα «μη κενά» στα δημοτικά σχολεία, όταν αυτό το πέτυχαν με την ουσιαστική κατάργηση των μαθημάτων ειδικοτήτων και τη μείωση κατά μίας ώρας του ημερήσιου προγράμματος.

Είναι ο ίδιος που θεσμοθέτησε με την υπογραφή του, πριν από λίγες εβδομάδες, τα φροντιστήρια για μαθητές Δημοτικού. Είναι ο ίδιος που με το σχέδιό του για το Νέο Λύκειο θα αυξήσει ακόμα περισσότερο τις ώρες φροντιστηρίου και τα χρήματα που δαπανά κάθε οικογένεια. Είναι ο ίδιος που δημιούργησε τον πλέον αναχρονιστικό νόμο για τα ΑΕΙ. Αλλά, τελικά, το πρόβλημα ήταν οι σημαιοφόροι.

ΑΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ, όμως, στην άκρη τη σημαία και τα σχολεία. Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι θέμα γενικότερης φιλοσοφίας. Εδώ τζόγαραν τη χώρα το 2015 και παραλίγο να βάλουν σε κλήρωση «ευρώ ή δραχμή», σε αυτό θα κώλωναν; Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν από μικρά πως αν έχεις τύχη… διαβαίνεις. Πως δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις πολύ, γιατί μπορείς να προσπαθήσεις λίγο και να έχεις την ίδια ανταμοιβή. Πως η «αριστεία είναι ρετσινιά» (Μπαλτάς) και ότι «η καριέρα είναι χολέρα» (Καρανίκας).

ΟΛΑ αυτά, λοιπόν, ξεπερνούν κατά πολύ και τη σημαία και το σχολείο, αλλά δυστυχώς κάνουν κάτι χειρότερο. Ενισχύουν τη βαθιά νοοτροπία του «πασοκισμού» που έχει εισχωρήσει βαθιά στο DNA όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων και οδήγησε στην κοινωνική χρεοκοπία. Η νοοτροπία της αναξιοκρατίας και του «θα τη βρούμε την άκρη, χωρίς να κοπιάσουμε».

ΔΕΝ έχει νόημα ούτε μπορεί μια κοινωνία να βασίζεται μόνο στους άριστους. Αλλά επίσης δεν έχει νόημα και ούτε μπορεί μια κοινωνία να μην αναγνωρίζει τους άξιους. Ο άξιος γιατρός πρέπει να ξεχωρίζει από το «χασάπη». Ο άξιος υδραυλικός από το σκιτζή. Ο άξιος δημόσιος υπάλληλος από αυτόν που αντί να δουλεύει λύνει σταυρόλεξα. Ο άξιος ποδοσφαιριστής από τον άμπαλο. Γιατί, κύριε Γαβρόγλου, ναι, όλοι πρέπει να έχουν δικαίωμα να σηκώνουν κάθε μέρα «σημαία», αλλά λίγοι αντέχουν το «βάρος».

* Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου