Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ο ελευθερωτής της Νότιας Αμερικής, Σιμόν Μπολίβαρ, αποτελεί σύμβολο-τοτέμ τόσο για τους οπαδούς του Νικολάς Μαδούρο όσο και για την αντιπολίτευση (δεν είναι τυχαίο πως η σορός του παραμένει σε μαυσωλείο του Καράκας από το 1842, όπως του Λένιν στην Κόκκινη Πλατεία). Την ώρα, λοιπόν, που η Βενεζουέλα οδεύει προς το κρισιμότατο συνταγματικό δημοψήφισμα της 30ής Ιουλίου εν μέσω βίαιων συγκρούσεων με 100 νεκρούς, η κάθε πλευρά προτάσσει το δικό της «ευαγγελικό αφήγημα» για τον «Ελευθερωτή».

Η Αριστερά βλέπει τον Μπολίβαρ σαν τον επαναστάτη, που απάλλαξε τους λαούς της Νότιας Αμερικής από την ισπανική τυραννία σε μια εποχή που και οι Ελληνες πολεμούσαν για την ελευθερία τους. Οι δεξιοί, αντιθέτως, τον θεωρούν σύμβολο της ελευθερίας που έχασαν στα σχεδόν 20 χρόνια του τσαβικού καθεστώτος, το οποίο φυσικά αυτοαποκαλείται… μπολιβαριανό, ενώ μπολίβαρ ονομάζεται και το νόμισμα της χώρας.

Η μεσσιανικού τύπου λατρεία του ιστορικού επαναστάτη -κλασικό καταφύγιο λαών σε υπαρξιακή κρίση- επισκιάζει κάποια στοιχεία που δεν θα άρεσαν σε καμία παράταξη «πιστών». Οι αριστεροί π.χ. προσπερνούν το ότι ο Μπολίβαρ προερχόταν από πλούσια οικογένεια γαιοκτημόνων και ιδιοκτητών μεταλλείων χαλκού.

Εκ παραλλήλου οι δεξιοί ξεχνούν πως η αυταρχική προσωπολατρία των Τσάβες-Μαδούρο έχει τις ρίζες της στον ίδιο τον Μπολίβαρ, που πίστευε στην… ισοβιότητα των προέδρων και στην κληρονομικότητα των γερουσιαστών.

Κατά μία έννοια, ο Μπολίβαρ ήταν τυχερός που πέθανε το 1830, προτού αποκτήσει πολιτικούς εχθρούς, λόγω της αναπόφευκτης φθοράς της εξουσίας. Η τελευταία του ομιλία, άλλωστε, στο Κογκρέσο ήταν ένας ύμνος στο συνταγματικό νόμο και την τάξη, που εμποδίζουν τη χώρα «να βουλιάξει σε έναν ωκεανό αναρχίας, αίματος και εγκληματικότητας», όπως πάνω-κάτω η σημερινή Βενεζουέλα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου