Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Το δικαστήριο δεν έκρινε την ενοχή της, αλλά το εάν η αποφυλάκισή της θα δημιουργούσε κινδύνους για τη δημόσια ασφάλεια. Με οριακή πλειοψηφία αποφάσισε πως πρέπει να παραμείνει στη φυλακή μέχρι να υπάρξει άλλη αίτηση αναστολής ή εκδικαστεί στο Εφετείο η ουσία της υπόθεσης.

Το ίδιο δικαστήριο πριν από λίγες εβδομάδες έκρινε αθώο έναν νέο άνθρωπο, ο οποίος πρωτοδίκως είχε καταδικασθεί με 25 έτη φυλάκισης κατηγορούμενος για συμμετοχή στους «Πυρήνες» και εμπλοκή σε ληστεία μετά φόνου. Αλήθεια ποια Δικαιοσύνη είναι καλή και ποια κακή; Ποιο δικαστήριο έκρινε σωστά και ποιο όχι;

Το μεγαλείο της Δημοκρατίας είναι ότι έχει θεσμούς που λειτουργούν για να προστατεύουν τον πολίτη από τις αυθαιρεσίες ή τα λάθη της εξουσίας. Για αυτό η Δικαιοσύνη έχει δεύτερο ή και τρίτο βαθμό εκδίκασης υποθέσεων ώστε να περιορισθούν οι πιθανότητες σφαλμάτων. Και οι δικαστές είναι άνθρωποι, που κάνουν λάθη, ευτυχώς όμως υπάρχουν θεσμοί και διαδικασίες που μπορούν να τα διορθώσουν. Και η «Ηριάννα» θα έχει δεύτερη ευκαιρία στο Εφετείο προκειμένου να πετύχει την αθώωσή της ανατρέποντας την πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση.
Αυτό που δεν επιτρέπεται είναι να κομματικοποιηθεί η Δικαιοσύνη ή να δικάζουν τα κόμματα, γιατί το επόμενο βήμα θα είναι να συγκροτηθούν λαϊκά δικαστήρια και να εκδίδουν αποφάσεις όπως στα τηλεπαιχνίδια.

Και το τελευταίο διάστημα βλέπουμε πολλά κρούσματα και προς τις δύο κατευθύνσεις. Ο διορισμός της τέως προέδρου του Αρείου Πάγου στη νομική υπηρεσία του πρωθυπουργού λίγες μόλις ημέρες μετά τη συνταξιοδότησή της συμπλέκει εξουσίες αντί να αφήνει καθαρό το τοπίο ανάμεσα στη Δικαιοσύνη και την κυβέρνηση. Η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου με αφορμή την υπόθεση της Ηριάννας ότι «η Δικαιοσύνη δημιουργεί την υπόνοια ότι κρίνει και σταθμίζει με κριτήρια πέραν της νομικής κρίσης» είναι άλλη μία απαράδεκτη κίνηση από την πλευρά του Μεγάρου Μαξίμου γιατί υπονοεί ότι οι δικαστές είναι πιόνια κομμάτων και μάλιστα για μία απόφαση που κρίθηκε με οριακή πλειοψηφία. Πρόθεση της κυβέρνησης είναι να χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη και να αναλάβει η ίδια την πολιτική εκδίκαση των υποθέσεων που την αφορούν.

Εάν καταλυθεί η διάκριση των εξουσιών, η χώρα θα οδεύσει στον ολοκληρωτισμό και θα ζήσει σκοτεινές περιόδους, που όλοι πιστεύουμε ότι ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Ας αφοσιωθούν οι υπουργοί στα καθήκοντά τους, όπου μάλιστα δεν έχουν να επιδείξουν καμία αξιοσημείωτη επιτυχία, και ας αφήσουν τη Δικαιοσύνη να κρίνει με βάση στοιχεία και όχι κομματικές ανακοινώσεις.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Εμαθε γρήγορα τα κόλπα ο ΣΥΡΙΖΑ και αντιγράφει τις πρακτικές του παρελθόντος για την κομματικοποίηση του κράτους και την κρατικοποίηση του κόμματος. Καταρχάς, διόρισε όλους τους συγγενείς και φίλους σε υπουργικά γραφεία και στο Μαξίμου. Μετά έπαιξε με την τύχη των συμβασιούχων τάζοντας ανύπαρκτες μονιμοποιήσεις και τώρα επιχειρεί το μεγάλο κόλπο παρακάμπτοντας το ΑΣΕΠ και επαναφέροντας μία μορφή συνεντεύξεων για το διορισμό ημετέρων σε επιδοτούμενες θέσεις. Παράλληλα, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί διαρκώς κρατικές υπηρεσίες και δημόσιους φορείς, κρατικοποιεί τον ΟΑΣΘ αντί να αναζητήσει μία πιο οικονομική λύση για τις συγκοινωνίες της Θεσσαλονίκης, προχωρά σε αναθέσεις έργων και προμηθειών στο μεταναστευτικό με διαδικασίες τις οποίες έχουν καταγγείλει ακόμη και στελέχη της Αριστεράς.

Το κομματικό κράτος του ΣΥΡΙΖΑ διαρκώς μεγαλώνει, ενώ τα περισσότερα κυβερνητικά στελέχη έχουν επαναφέρει τη λογική των «φρουρών», που είχε εγκαινιάσει τη δεκαετία του ’80 το βαθύ ΠΑΣΟΚ. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής είναι οι υπηρεσίες του Δημοσίου να υποβαθμίζονται, η αξιολόγηση να έχει μόνο κομματικό χαρακτήρα και οι κρατικές δαπάνες να αυξάνονται σε βάρος των φορολογουμένων. Ηρθαν για να μείνουν όσο μπορούν στην εξουσία και μέχρι να φύγουν θα διορίσουν και τον τελευταίο κομματικό τους φίλο.

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου