Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Ούτε μία κουβέντα συμπάθειας για τους «χορευτές» της πλατείας Συντάγματος που πανηγύριζαν για το 61% που έλαβε το «όχι» στην πρόταση των θεσμών για τις μεταρρυθμίσεις και για κάτι ακαταλαβίστικα σχετικά με την ανάλυση βιωσιμότητας του χρέους.

Ούτε μία λέξη από την κυβέρνηση και προς τους πολίτες που στέκονταν στις ουρές των τραπεζών για να βγάλουν 60 ευρώ σε συνθήκες αυστηρού πλαισίου κεφαλαιακών περιορισμών.

Πού είναι τα πανηγύρια και τα νταούλια του 2015; Πού είναι οι υπουργοί που δήλωναν ότι ξημέρωνε μια ωραία ημέρα για την Ελλάδα; Πού είναι το τέλος των Μνημονίων και της λιτότητας;

Η επέτειος αυτή περνάει στα «βουβά» στο Μέγαρο Μαξίμου γιατί συμβολίζει την εξαπάτηση κυρίως όσων πίστεψαν τον Τσίπρα και ψήφισαν «όχι» χωρίς να γνωρίζουν ότι θα κάνει στροφή 180 μοιρών και θα πει «ναι» στους δανειστές και στο τρίτο Μνημόνιο.

Πάλι καλά, γιατί εάν επέμεναν στο «όχι» η Ελλάδα ήδη θα είχε πάρει το δρόμο του Τρίτου Κόσμου γιατί, όπως θα αντιλήφθηκαν οι πολίτες μετά τις εκλογές του 2015, τελικώς «υπάρχουν και χειρότερα» που μπορούν να πάθουν.

Γιατί όμως δεν βρήκε ούτε μία κουβέντα να πει ο κ. Τσίπρας για το δημοψήφισμα; Οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τους εξαπάτησε συνειδητά, κυρίως τους «χορευτές του Συντάγματος» που εκπροσωπούσαν τη σκληρή αντιμνημονιακή γραμμή.

Στο Μαξίμου δεν έχουν σταματήσει να λένε «ναι» από τότε. Ναι στις μειώσεις συντάξεων, ναι στη μείωση του αφορολογήτου, ναι στις περικοπές των κοινωνικών επιδομάτων, ναι στα υπέρογκα πρωτογενή πλεονάσματα, ναι στο νέο Μνημόνιο και μάλιστα χωρίς πρόσθετη χρηματοδότηση.

Από το απόλυτο όχι ο κ. Τσίπρας πέρασε στο διαρκές ναι, το οποίο δεν θα τολμούσαν να κάνουν ούτε οι «μενουμευρωπαίοι», όπως ειρωνικά προσφωνούσαν οι συριζαίοι όσους το καλοκαίρι του 2015 έβλεπαν τις παλαβομάρες της διακυβέρνησης και προσπαθούσαν μέχρι τέλους να κρατήσουν τη χώρα στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Ο κ. Τσίπρας το καλοκαίρι του 2015 έστριψε το καράβι λίγο πριν από το παγόβουνο, όμως με μεγάλο κόστος για την οικονομία και τη χώρα, που δεν έχει αποκαλυφθεί στην πλήρη έκτασή του. Φόρτωσε τους πολίτες με νέα βάρη, τα οποία δεν ήταν αναπόφευκτα αλλά αποτέλεσμα της τυχοδιωκτικής του πολιτικής. Για αυτό επιλέγει τη σιωπή από τους πανηγυρισμούς…

Το κόστος των capital controls

Πολύ καλή η ανάλυση του οικονομολόγου Γιώργου Στρατόπουλου στο www.protagon.gr για το κόστος από την εφαρμογή των capital controls στην ελληνική οικονομία. Ο κ. Στρατόπουλος επισήμανε ότι τα capital controls ακύρωσαν την πορεία ανάκαμψης της οικονομίας, παρέτειναν τη μιζέρια και φούσκωσαν το λογαριασμό του Μνημονίου. Ο αναλυτής αποδόμησε το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι τουλάχιστον πέτυχε χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 3,5% από τους στόχους των προηγούμενων. Ομως όταν αυξάνεται το ΑΕΠ οι στόχοι των πλεονασμάτων επιτυγχάνονται ευκολότερα. Τον Δεκέμβριο του 2014 η Ελλάδα είχε υποχρέωση να πετύχει πλεόνασμα 4,2% το 2018 αλλά μέχρι τότε το ΑΕΠ θα είχε αυξηθεί κατά 14% σε σχέση με το 2014. Τον Αύγουστο του 2015 η κυβέρνηση Τσίπρα δέχθηκε πλεόνασμα 3,5% για το 2018 αλλά με το ΑΕΠ να είναι τότε αυξημένο μόλις κατά 2% σε σχέση με το 2014.

Καψώνια μέχρι τέλους

Μπορεί η κυβέρνηση να έχει ψηφίσει τα πάντα αλλά ακόμη δόση δεν έχει πάρει. Ο ESM ζήτησε από το οικονομικό επιτελείο να κλείσει τις τελευταίες εκκρεμότητες προκειμένου να εκταμιευθούν τα χρήματα τις επόμενες ημέρες. Οι εκκρεμότητες σχετίζονται με το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές και την απελευθέρωση του επαγγέλματος των μηχανικών. Οι δανειστές ζητούν μέχρι κεραίας την εφαρμογή των συμφωνηθέντων γιατί δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση. Το καψώνι συνεχίζεται έως και την τελευταία στιγμή και αυτό δεν είναι και τόσο καλό ούτε για την κυβέρνηση ούτε για την εικόνα της χώρας συνολικά.

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου