Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

«Αφού οι αγορές εμπιστεύονται την Αργεντινή, που χρεοκόπησε οκτώ φορές μετά την ανεξαρτησία της το 1816 και κούρεψε μονομερώς τα χρέη της το 2003, γιατί οι δανειστές της Ελλάδας να μη συγκατατίθενται να τους πληρώσουμε το χρέος μας σε 100 χρόνια – έστω ένα τμήμα του, για να πάρουμε ανάσα;» προκύπτει το αγωνιώδες, πλην ρομαντικό ερώτημα.

Δυστυχώς, «ό,τι μοιάζει ίδιο δεν είναι ίδιο» (si duo faciunt idem non est idem) που έλεγαν και οι Λατίνοι. Το 100ετές ομόλογο της Αργεντινής είναι συμβολικού ύψους (μόλις 2,75 δισ. δολάρια) έναντι δεκάδων δισεκατομμυρίων ελληνικού χρέους που διακρατούν τα ευρωπαϊκά κράτη μέσω του EFSF και του ESM και τσιγκουνεύονται να το επιμηκύνουν. Ο αέναος κύκλος δανεισμού-αποπληρωμών της Ελλάδας καλύπτει κατά 95% τις ανάγκες των δανειστών και μόνο κατά 5% τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας – άρα δεν κουρεύεται ούτε επιμηκύνεται δραστικά χωρίς (οικονομική, πολιτική, γεωστρατηγική) ανωτέρα βία.

Αντιθέτως, το εξαρχής συμφωνημένο με τις αγορές 100ετές ομόλογο της Αργεντινής αποτελεί εργαλείο για την πιστοληπτική αναβάθμιση της χώρας, που θα επιτρέψει στους διψασμένους για κέρδη επενδυτές να «επανατοποθετηθούν» στις αναδυόμενες οικονομίες, αποκομίζοντας κέρδη, όχι βέβαια σε… 100, αλλά σε 2-12 χρόνια, κατ’ εκτίμηση των Financial Times. Αυτό δεν σημαίνει πως όποιος «αγοράζει» Αργεντινή δεν αναλαμβάνει ρίσκο. Σήμερα βρίσκεται στο τιμόνι της ο φιλελεύθερος Μαουρίσιο Μάκρι, αλλά ποιος εγγυάται ότι αύριο-μεθαύριο δεν θα ξανάρθουν οι περονιστές; (Για την ιστορία 100ετή ομόλογα εξέδωσε η Κίνα το 1996, το Μεξικό το 2010 και η βραζιλιάνικη Petrobras το 2015).

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου