Γράφει η *Δέσποινα Κονταράκη

Ποια άμιλλα και αριστεία… Εδώ μιλάμε για μια πραγματική αρένα, στην οποία ρίχνονται νέοι και νέες για να αναμετρηθούν με ένα μικρόκοσμο που έχει εξαρχής δομηθεί με λάθος υλικά. Και αν πράγματι οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι το μοναδικό αδιάβλητο σύστημα, μαζί με το ΑΣΕΠ, σε αυτή τη χώρα, ωστόσο δεν παύουν να είναι η κορύφωση μιας λάθος διαδρομής. Από το νηπιαγωγείο έως την τρίτη Λυκείου, από τη διδακτέα ύλη μέχρι το placebo της αποστήθισης, από τις λειψές τεχνολογικές υποδομές έως το ανύπαρκτο σύστημα αξιολόγησης, όλα φωνάζουν πως κάτι δεν πάει καλά. Εμείς όμως είμαστε στην τροχιά να καταργήσουμε τις πανελλαδικές και όχι να διορθώσουμε όλα τα προηγούμενα.

Η πολιτική σπέκουλα που κάνει όλο αυτόν τον καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πανελλαδικές εξετάσεις -θα τις καταργήσουμε, δεν θα τις καταργήσουμε, θα τις αλλάξουμε αλλά όχι φέτος-, εκτός από το να σπάει τα νεύρα των νέων και των οικογενειών τους, δεν προσφέρει τίποτα άλλο. Σε αυτή την αέναη και μονίμως ημιτελή συζήτηση, όπου ποτέ ο διάλογος δεν ολοκληρώνεται ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα, τα θύματα είναι πάντα τα ίδια. Οι μαθητές και οι μαθήτριες που δίνουν εξετάσεις, νομίζοντας πως κρίνεται η ζωή τους από το αποτέλεσμα. Οσες φορές όμως και αν φωνάξουμε πως οι πανελλαδικές είναι απλά ένας σταθμός σε μια μακρά, ενδιαφέρουσα και δύσκολη πορεία, δεν θα μας πιστέψουν. Γιατί κατά βάθος δεν το πιστεύουμε ούτε εμείς. Γονείς, καθηγητές, δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι βάζουμε κάθε χρόνο ένα λιθαράκι στη στοίβα με τα λάθος υλικά.

Οι γονείς, υπερπροστατευτικοί και περισσότερο αγχωμένοι από τα ίδια τα παιδιά, μοιάζουν να… κοιλοπονούν μαζί τους. «Αύριο δίνουμε Μαθηματικά», λένε, λες και θα μπουν μαζί τους στην αίθουσα να γράψουν. Τα σπίτια των υποψηφίων μεταμορφώνονται σε ναούς συγκέντρωσης και περισυλλογής, οι επισκέψεις μειώνονται για να μην αναστατωθεί το παιδί, η τηλεόραση κλείνει και όλα περιστρέφονται γύρω από ένα 17χρονο παιδί που νιώθει την πίεση να χτυπάει κόκκινο.

Τα φροντιστήρια διαλαλούν τις επιτυχίες τους αναρτώντας τα ονόματα των επιτυχόντων σε αυτοσχέδιες μαρκίζες, ενώ οι δημοσιογράφοι ψάχνουμε κάθε χρόνο τους πρώτους των πρώτων για να τους κάνουμε πρωτοσέλιδο. Και αυτοί που δεν πέρασαν σε κάποια σχολή; Γεμίζουν διπλό άγχος γιατί δεν ξέρουν αν πρέπει να δώσουν ξανά την επόμενη χρονιά ή να γραφτούν σε κάποια ιδιωτική σχολή. Πάνω από όλα όμως δεν ξέρουν αν πρέπει να θεωρήσουν ότι απέτυχαν ή ότι απογοήτευσαν τις οικογένειές τους. Και αν νομίζουμε πως αυτά που περιγράφουμε είναι υπερβολή, τότε γιατί δομές όπως το Τζάνειο επιστρατεύουν τους ειδικούς τους για να δίνουν ψυχολογική υποστήριξη και συμβουλές διαχείρισης του άγχους στα παιδιά και στους γονείς;

Ψυχραιμία, λοιπόν. Τα παιδιά μας πάνω απ’ όλα.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου