Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Προβληματίζει εκ νέου για το πότε μια άποψη παραμένει μια ιδέα που πρέπει ελεύθερα να διακινείται, ακόμα και αν θεωρείται ακραία, και πότε λειτουργεί ως απόπειρα υποκίνησης βίας. Πριν από λίγες ημέρες αντίστοιχα ερωτήματα, αν και με εντελώς διαφορετική αφετηρία, σκέψη και στόχευση, μας απασχόλησαν με αφορμή ένα κείμενο της συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου. Και στις δύο περιπτώσεις, η απάντηση δεν είναι τα δικαστήρια.

Στην Αγορά της αρχαίας Αθήνας όλες οι απόψεις ήταν ανοιχτές στο διάλογο. Ακόμα και εκείνες που ηχούσαν ως πολεμικά προσκλητήρια ή που οδηγούσαν στον εξοστρακισμό των δίκαιων. Στη δημόσια αγορά του Ιντερνετ τα πράγματα δεν είναι ούτε εξευγενισμένα ούτε απλά. Και σίγουρα δεν ανήκουν στη σχολή της διαλεκτικής. «Φωτιά και τσεκούρι στο τέταρτο Ράιχ των τραπεζιτών». «Μαφιόζικη δίωξη. Ερχεται η σειρά μας, διαδώστε». «Γκεσταπίτες, μη χαίρεστε!», «Ψόφος στους προσκυνημένους», είναι μερικές από τις αντιδράσεις που διαβάζεις είτε πρόκειται για την περίπτωση Φιλιππάκη είτε για την ψήφιση Μνημονίου είτε για την τρομοκρατική ενέργεια εναντίον ενός ανθρώπου που διετέλεσε πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ολα μπαίνουν στο ίδιο σακί, με την τυφλή οργή να απαξιώνει την ανθρώπινη ζωή και τους στοιχειώδεις κανόνες της Δημοκρατίας.

Το κακό είναι ότι ανάμεσα σε εκείνους που εκφράζουν με τον πιο χυδαίο τρόπο το μίσος και τον ισοπεδωτικό θυμό τους δεν είναι μόνο τα συνήθη τρολ του Διαδικτύου αλλά άνθρωποι του διπλανού μας facebook. Νέοι, γέροι, δικηγόροι, γκαρσόνια, κυρίες που ποστάρουν φωτογραφίες από εκδρομή με το σύλλογο του χωριού τους και μετά εύχονται καρκίνο στους γερμανοτσολιάδες που φτιάχνουν στο μυαλό τους. Ισως επειδή πωρώθηκαν από άγριους πολιτικούς, συνδικαλιστές και μέντορες που στον αγώνα της επιβίωσής τους υπερέβησαν κάθε όριο και έννοια έντιμου αγώνα.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μιλώντας στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής, είπε πως της ακραίας βίας μιας τρομοκρατικής πράξης προηγήθηκε η συσσωρευμένη συμβολική αλλά και υλική βία του «αντιμνημονιακού» μίσους που πήρε τη μορφή κατασκευασμένου μίσους κατά συγκεκριμένων προσώπων. Ετσι είναι, αλλά η κοινωνία οφείλει να ξαναβρεί τη λογική και την ευαισθησία της έξω από τις αίθουσες των δικαστηρίων, λαϊκών και μη.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου