Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Τώρα ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάστηκε να μπει σε καράβι, σήκωσε το τηλέφωνο και τα είπαν. Ακολούθησε μια δήλωση του ευρωβουλευτή με την οποία ανασκεύαζε μερικώς το άρθρο που άναψε φωτιές… Και λέμε μερικώς, διότι απλώς μίλησε για «ενδεχομένως άστοχη διατύπωση» και έγραψε ξεκάθαρα το προφανές για εκείνον, δηλαδή ότι θέλει «μια προοδευτική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα». Αλλά περί ισοπαλίας δεν είπε τίποτα. Αφού, λοιπόν, το σκορ δεν άλλαξε παρά το VAR της Κουμουνδούρου, το ματς συνεχίζεται στα αποδυτήρια.

ΕΝΤΑΞΕΙ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σταλινικό κόμμα και ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει, με όποια σύνταξη θέλει. Το είπε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος για να το ακούσει ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος νωρίτερα είχε φωνάξει δυνατά για να τον ακούσει ο Στέλιος Κούλογλου, ο οποίος όμως έκανε πως δεν άκουσε και μετά του το ξαναείπαν ο Δημήτρης Τζανακόπουλος και ο Κώστας Αρβανίτης, αλλά πάλι δεν έδωσε σημασία μέχρι που του το είπε ο Αλέξης Τσίπρας και είπε να δώσει τόπο στην οργή. Για την ώρα.

 «ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ που με ενδιαφέρει είναι μία νέα θητεία στην Ευρωβουλή… Δηλαδή να κάτσω στ’ αβγά μου και να με βάλει ο Τσίπρας στο ψηφοδέλτιο. Υπήρξαν διαρροές από κακεντρεχείς ότι από θαύμα θα είμαι ξανά υποψήφιος με αυτά που κάνω. Ας μην είμαι ποτέ, αρκεί να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια», ξεκαθάρισε, στέλνοντας το μήνυμα ότι εκείνος θα λέει πάντα τη γνώμη του. Και επειδή σε ελεύθερο κόσμο ζούμε, οι άλλοι θα λένε τη γνώμη τους για τη γνώμη του (βλ. άρθρο Θανάση Καρτερού «Μια γνώμη για τις γνώμες στον ΣΥΡΙΖΑ»).

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ εμφύλιος που ξέσπασε στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη ΔΕΘ δεν είναι και τόσο εσωτερικός, αλλά σίγουρα είναι εμφύλιος. Οι δημόσιες αντιπαραθέσεις βουλευτών και στελεχών του κόμματος, οι αιχμές, τα υπονοούμενα και οι ευθείες βολές είναι μια απόδειξη πως η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Εν προκειμένω η δημοσκοπική φτώχεια. Η καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση και με μεγάλη απόσταση από τη Νέα Δημοκρατία ενίοτε διαβάζεται και ως τρίτη θέση, αφού στο ερώτημα για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό ο Αλέξης Τσίπρας χάνει από τον Κανένα. Λογικό είναι, λοιπόν, κάποιοι να τολμήσουν να αμφισβητήσουν το «ιερό δισκοπότηρο» της Αριστεράς: Το αλάθητο του κόμματος.

ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ μπορεί όλοι να δείχνουν πως δεν αμφισβητούν τον Αλέξη Τσίπρα, όμως λίγοι είναι αυτοί που απέμειναν να μην αμφισβητούν την ηγετική ομάδα και τις επιλογές που κάνει ή τις συμπεριφορές που ανέχεται. Οπως για παράδειγμα στο θέμα των εμβολιασμών τα μεγάλα φάουλ που έγιναν… πολλάκις, αλλά και στην κρίση ταυτότητας του κόμματος με τη λεγόμενη διπλή διεύρυνση, λέγε με «πασοκοποίηση». Ειδικά για το τελευταίο και επειδή πολύς λόγος γίνεται για το αν ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να κοπιάρει το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου με πράσινα φόντα και ξαναζεσταμένα συνθήματα, κάποιοι άσπονδοι σύντροφοι περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να πουν «Αντρέα (Αλέξη), δεν αρέσουμε πια».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr