Από την Ουάσινγκτον, Πέτρος Κασφίκης

«Κάθε αρχή και δύσκολή» λέει η λαϊκή μας παροιμία, ωστόσο ο κ. Σταύρου έχει αφιερώσει την τελευταία δεκαετία της ζωής του προκειμένου να κάνει αυτή την αρχή (το επαγγελματικό ξεκίνημα) λίγο πιο εύκολη υπόθεση για τους Έλληνες μαθητές που ζουν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όπως λέει, έχει ένα μεγάλο όνειρο.

«Ο Μπιλ Γκέιτς έλεγε ότι θέλει να βάλει έναν υπολογιστή μέσα σε κάθε σπίτι. Εγώ θέλω να βάλω μέσα στην σκέψη κάθε Έλληνα που ζει στην Αμερική την επιθυμία να βοηθήσει ένα παιδί ελληνικής καταγωγής».

Τα όνειρα, όμως, του κ. Σταυρού δεν περιορίζονται μόνο στον κόσμο των ιδεών, καθώς είναι ο ιδρυτής και βασικός καθοδηγητής του The Next Generation Initiative, της μοναδικής μη κερδοσκοπικής οργάνωσης στις ΗΠΑ που απευθύνεται αποκλειστικά στην νέα γενιά Ελληνοαμερικανών. Ο οργανισμός προσπαθεί να ετοιμάσει τους νέους για το αύριο προσφέροντας τους τα απαραίτητα εφόδια για την έναρξη μιας επιτυχημένης επαγγελματικής πορείας.

Το Next Generation Initiative (NGI) έχει δημιουργήσει μια σειρά προγραμμάτων, μεταξύ των οποίον περιλαμβάνονται υποτροφίες, διαδικτυακές πλατφόρμες που βοηθούν στην εξεύρεση πρακτικής εργασίας, καθώς και «master classes» που επιτρέπουν στους μαθητές να έρθουν σε άμεση επαφή και να πάρουν πολύτιμα μαθήματα από ορισμένους από τους πιο επιτυχημένους επαγγελματίες που διαπρέπουν στην αμερικανική αγορά.
Όπως εξηγεί ο κ. Σταύρου, αισθάνθηκε ότι η νέα γενιά αποτελούσε το χαμένο κομμάτι που συνθέτει το μωσαϊκό του απόδημου ελληνισμού. Πίστευε ότι οι παραδοσιακές ομογενειακές δομές, όπως οι εθνικοτοπικοί σύλλογοι και η εκκλησία, που εστιάζουν κυρίως στα ζητήματα διατήρησης της γλώσσας, της παράδοσης και της πίστης δεν μπορούν να εκφράσουν τις ανάγκες της νέων ελληνοαμερικανών.

Την ίδια ώρα που όλες οι παλιές οργανώσεις χάνουν το στοίχημα της νεολαίας και οι διάφοροι παράγοντες της ομογένειας συνεχίζουν να μιλούν εξ’ ονόματος της νέας γενιάς, ο κ. Σταύρου ακολούθησε ένα λίγο διαφορετικό δρόμο. Αποφάσισε να αφουγκραστεί τους ίδιους τους νέους κάνοντας μια έρευνα σε εθνικό επίπεδο για να ρωτήσει ευθέως όσους περισσότερους Έλληνες μαθητές από διαφορετικές πολιτείες τι θα ήθελαν η κοινότητα να τους προσφέρει. Και όταν τους δόθηκε η φωνή, οι μαθητές απάντησαν ότι θα ήθελαν περισσότερες ευκαιρίες για πρακτική άσκηση και για εργασία, καθώς και δικτύωση με καταξιωμένους επαγγελματίες ελληνικής καταγωγής.

«Η βασική μας διαφορά είναι ότι δεν υψώνουμε την ελληνική ή την κυπριακή σημαία. Εμείς δεν ασχολούμαστε με τα εθνικά θέματα ή την παράδοση, αλλά εστιάζουμε αποκλειστικά την προσοχή μας στους Έλληνες μαθητές. Μέσα από τα προγράμματα μας, θέλουμε να τους βοηθήσουμε να διακριθούν και να διαπρέψουν στον επαγγελματικό τους τομέα», λέει ο κ. Σταύρου.

Η ιδέα για το Next Generation Initiative ξεκίνησε να παίρνει σάρκα και οστά σε ένα βραδινό δείπνο, το οποίο διέκοψε ξαφνικά ένα τηλεφώνημα στο κινητό του κ. Σταύρου. Στην άλλη άκρη της γραμμής βρισκόταν ένας άγνωστος ελληνοαμερικανός που ζήτησε βοήθεια για τον γιο του, ο οποίος είχε μόλις αποφοιτήσει από το πολυτεχνείο στο Μίσιγκαν.

Δυστυχώς ο κ. Σταυρού δεν μπόρεσε να τον εξυπηρετήσει άμεσα, καθώς όπως τον ενημέρωσε είχε αποτραβηχτεί από τα πράγματα της κοινότητας εδώ και πολλά χρόνια. Γύρισε, όμως, και είπε στην γυναίκα του, «έχουμε τόσους νέους και είναι πραγματικά κρίμα που δεν υπάρχει ένας μηχανισμός να τους βοηθήσει».

Μπορεί το συγκεκριμένο τηλεφώνημα να στάθηκε η αφορμή, οι βάσεις όμως για την ιδέα και οι απαραίτητες εμπειρίες για την υλοποίηση της είχαν μπει πολλά χρόνια πιο πριν.

Λίγο καιρό μετά την εύρεση της πρώτης του δουλεία στο Κογκρέσο, ο κ. Σταυρού δέχτηκε την πρόσκληση του θρυλικού ελληνοαμερικανού «λομπίστα» Ευγένιου Ρωσσίδη να συμμετάσχει στο νεοσύστατο American Hellenic Institute (AHI), τον οργανισμό που είχε ιδρύσει μετά την εισβολή στην Κύπρο προκειμένου να παλέψει ενάντια στο πανίσχυρο Τουρκικό λόμπι και τα μεγάλα συμφέροντα στην Ουάσινγκτον.

Μετά την ένταξη του στο AHI, ο κ. Σταύρου συμμετείχε στις νυχθημερόν συσκέψεις της ομάδας των φιλελλήνων γερουσιαστών (Thomas Eagleton, Ben Rosenthal, Paul Sarbanes, John Brademas) που έμειναν γνωστή στην ιστορία του Κυπριακού ως το «team».

Ήταν η πολιτική ομάδα που μαζί με την καθοριστική συμβολή επιφανών ελληνοαμερικανών «λομπίστων» όπως ο Αντι Μάνατος κατάφερε να πιάσει στον ύπνο το κατεστημένο της Ουάσινγκτον δημιουργώντας τις συνθήκες για την επιβολή του εμπάργκο στην Τουρκία τον Φεβρουάριο του 1975. Όπως χαρακτηριστικά θυμάται ο κ. Σταύρου εκείνη την μέρα άνοιξαν «οι πύλες της κολάσεως».

«Όλοι μιλούσαν για το εμπάργκο και απορούσαν για το ποιά είναι αυτή η μικρή ομάδα των ελληνοαμερικανών και για το τι επιρροή έχει. Αυτό που ακολούθησε ήταν απίστευτο. Η Τουρκία απείλησε ότι θα κλείσει τις βάσεις και όλοι πανικοβλήθηκαν. Πραγματικά είναι δύσκολο να αντιληφθείτε την πίεση που άσκησε το στρατιωτικό κατεστημένο και τα άλλα οργανωμένα συμφέροντα πάνω στα μέλη του Κογκρέσου για να τερματιστεί το εμπάργκο».

Ο κ. Σταύρου θυμάται ότι λίγο μετά την άρση του εμπάργκο από τον Πρόεδρο Κάρτερ το ελληνικό μέτωπο κατέρρευσε. Η εισβολή στην Κύπρο είχε δημιουργήσει ένα θετικό σοκ στην κοινότητα, καθώς εκατοντάδες ελληνοαμερικανοί, οι οποίοι ζούσαν στην αφάνεια, δηλαδή έξω από το «μαντρί» της οργανωμένης ομογένειας, βρέθηκαν από το πουθενά στο προσκήνιο του αγώνα και πρόσφεραν ενεργά την στήριξη τους. Όλα αυτά, όμως, άλλαξαν ραγδαία μετά την πτώση του εμπάργκο.

Μέσα από αυτή την εμπειρία, ο κ. Σταυρού λέει ότι συνειδητοποίησε την εν δυνάμει επιρροή που μπορεί να ασκήσει η ελληνική κοινότητα στα αμερικανικά πράγματα.

«Όταν καταφέραμε με αφορμή το Κυπριακό να ενώσουμε τις διάσπαρτες δυνάμεις του ελληνισμού, όλους εκείνους τους ελληνοαμερικανούς που δεν εντάσσονται και που δεν θέλουν να ενταχθούν στην οργανωμένη ομογένεια, κάτω από ένα κοινό σκοπό αποδείξαμε ότι μπορούμε να κάνουμε θαύματα» αναφέρει χαρακτηριστικά.

Ο ρόλος του κ. Σταυρού στην συγκρότηση αυτού του ελληνικού μετώπου ήταν κομβικός. Σε μια εποχή χωρίς κινητά τηλέφωνα, διαδίκτυο ή μέσα κοινωνικής δικτύωσης έπρεπε να «ξετρυπώσει» όλους αυτούς τους «ανένταχτους», να τους ενημερώσει και να τους οργανώσει πείθοντας τους να συμμετέχουν ενεργά στον αγώνα. Προς μεγάλη του όμως απογοήτευση η συντριπτική πλειοψηφία των μελών που είχε επιστρατεύσει κατά την περίοδο του εμπάργκο δεν ήταν πρόθυμη να συνεχίσει να διατηρεί επαφή με την οργανωμένη ομογένεια.

«Μετά το εμπάργκο αυτοί όλοι οι ανένταχτοι στην κοινότητα παρέμειναν διάσπαρτοι εκεί έξω. Θα σε βοηθήσουμε μου απαντούσαν αλλά σε παρακαλώ μην μας ανακατεύεις με την ελληνική κοινότητα. Ήταν μια στάση που με μπέρδευε γιατί δεν καταλάβαινα τότε τι ακριβώς εννοούσαν».

Ακολούθησαν πολλά γράμματα, φαξ και τηλεφωνικές συνομιλίες, στις οποίες ο κ. Σταύρου διαπίστωσε ένα κοινό παρανομαστή. Μπορεί οι «ανένταχτοι» να μην ήταν διατεθειμένοι να συμμετάσχουν στις παραδοσιακές ομογενειακές δομές, ωστόσο οι περισσότεροι εξέφρασαν από μόνοι τους την επιθυμία να βοηθήσουν μαθητές ελληνικής καταγωγής.

Όπως θυμάται, στα χρόνια που ακολούθησαν η σκέψη του συνέχισε να γυρίζει πίσω στους «ανένταχτους» εκείνους επαγγελματίες που είχε γνωρίσει κατά την διάρκεια της θητείας του AHI, καθώς πίστευε ότι υπήρχαν πολλές ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες γύρω από την συγκεκριμένη ομάδα. Αυτή η σκέψη ήταν η άκρη του νήματος που τον οδήγησε σχεδόν 30 χρόνια αργότερα στην δημιουργία του The Next Generation Initiative.

«Πρέπει ως κοινότητα να επενδύσουμε στο μέλλον και στην νέα μας γενιά. Για αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε να αποκτήσουμε τους απαραίτητους μηχανισμούς συντονισμού και επικοινωνίας. Αναρωτηθήκατε πότε που βρίσκεται ο επόμενος Γερουσιαστής Σαρμπάνης ή ο επόμενος Κυβερνήτης Δουκάκης; Δεν πρέπει να περιμένουμε μέχρι να φτάσουν στην κορυφή. Αντιθέτως, πρέπει να τους εντοπίσουμε από μικρή ηλικία και να τους δώσουμε την ευκαιρία να μεγαλώσουν μέσα στην κοινότητα», καταλήγει χαρακτηριστικά.