Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Τον βρήκα στο γραφείο του, στο δημαρχείο. Όντες πρωινοί τύποι και οι δύο με περίμενε με χυμό. Ξέρει την ιδιαιτερότητά μου να μην πίνω καφέ και σε κάθε ευκαιρία με «δουλεύει». Είπαμε τα… δικά μας, έπρεπε όμως να έρθουμε και στο προκείμενο το οποίο ήταν τα εγκαίνια του Talk Show του ΕThe Magazine.

Είναι ευγενικός, αλλά και θαρραλέος. Δεν θα διστάσει να σου πει αυτό που σκέφτεται, βιάζεται, αλλά είναι μεθοδικός και, παραμένει ρομαντικός! Από τα 26 του πέτυχε να είναι ο νεότερος αντιδήμαρχος στην Ελλάδα, ενώ πρόσφατα πήρε μία γεύση της κεντρικής πολιτικής σκηνής αφού πέτυχε να εκλεγεί 5ος στην Πολιτική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας. Παραμένει ωστόσο ο «αντιδήμαρχος» αφού έτσι δεν τον φωνάζει μόνο ο περίγυρός του αλλά και όσοι τον γνωρίζουν τώρα τελευταία, με τον ίδιο να απορεί!

Επειδή όμως σε ένα Talk Show παρουσιαστής και καλεσμένος αναπτύσσουν κάτι παραπάνω από μία απλή διαδικασία ερωταπαντήσεων θα αφήσω τον ίδιο να συστηθεί και να μας πει όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για τον ίδιο.

Γιώργο, από πού ξεκίνησες και πώς έφτασες να είσαι αντιδήμαρχος και μέλος της ΠΕ της ΝΔ;

Ξεκίνησα από το… σπίτι μου. Είχα πάντα το «μικρόβιο», κάτι που αν δεις τις σπουδές στην Πολιτική Επιστήμη και τα χρόνια στη δημοσιογραφία έδινε από πριν τα σημάδια. Αλλά η μετάβαση στην πολιτική έγινε σχεδόν αυτόματα- μου έκαναν την πρόταση στις δημοτικές εκλογές, κατέβηκα υποψήφιος, δώσαμε τον αγώνα μας και κερδίσαμε.

Περίπου με ανάλογο τρόπο έγινε και η συμμετοχή μου στις εσωκομματικές διαδικασίες της ΝΔ. Θα μου πεις το περιγράφεις πολύ απλοϊκά – όντως και το κάνω πολύ συνειδητά. Η εμπλοκή με την πολιτική είναι απλή και πρέπει να γίνεται αντιληπτή ως τέτοια, χωρίς να φαντάζεται κανείς συστήματα και δαιδαλώδεις διαδικασίες. Φυσικά και απαιτείται να έχεις όραμα, γνώση του τι και μέχρι που μπορείς να προσφέρεις και προσεκτικές κινήσεις. Το ότι είναι απλή η εμπλοκή με την πολιτική στις μέρες μας δεν σημαίνει ότι η μακροημέρευση και η πορεία χαρίζονται.

Ωραία και, σε ποιο τομέα είσαι αντιδήμαρχος; Περίγραψέ μας την καθημερινότητά σου στον Δήμο.

Οι τομείς που έχω αναλάβει είναι η Παιδεία, η Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση και η Δημοτική Ενότητα του Πικερμίου. Πρόκειται για τρια εντελώς διαφορετικά πεδία δράσης, το καθένα με τις ιδιαιτερότητές του. Ιδίως τα δύο τελευταία λόγω της οριζόντιας φύσης τους διαπερνούν όλες τις λειτουργίες του Δήμου και απαιτούν συνεργασία με όλες τις υπηρεσίες και τους αντιδημάρχους.

Η καθημερινότητα έχει αρκετή πίεση, μη ξεχνάς άλλωστε ότι είμαστε το πιο κοντινό επίπεδο διοίκησης στον πολίτη. Από την άλλη έχει και πολλές ευχάριστες στιγμές, αφού έχεις τη δυνατότητα να απολαύσεις το έργο που σχεδιάζεις, πράγμα που είναι ανεκτίμητο.

Πες μου κάτι για το οποίο είσαι υπερήφανος στα δύο αυτά χρόνια της θητείας σου;

Πολλά θα μπορούσα να σου πω, όλα όμως τα διαπερνά το ίδιο στοιχείο – οτι βάλαμε μπροστά τις μηχανές και θέσαμε τις βάσεις για αυτά που θα γίνουν μέχρι το 2019. Ξεκινήσαμε τη Δημοτική Συγκοινωνία, ξεμπλοκάραμε και εγκαινιάσαμε το Πνευματικό Κέντρο της πόλη, δημοπρατούμε τρια εμβληματικά έργα – βρεφονηπιακό σταθμό, το 2ο Γυμνάσιο Ραφήνας και ένα νέο αθλητικό κέντρο. ενώ αποκαταστήσαμε την κεντρική λεωφόρο στο Ντράφι η οποία κατέρρευσε στη θεομηνία του… 2013 και είχε αφεθεί στην τύχη της.

Και για να μην σε έχω στα εύκολα. Τι ήταν αυτό που υποσχεθήκατε αλλά δεν έχετε ακόμα καταφέρει να υλοποιήσετε;

Επίσης πολλά θα μπορούσα να σου πω, αλλά εδώ θα ξεχωρίσω όντως ένα – έχουμε καθυστερήσει στον εξωραϊσμό και την αναβάθμιση του κέντρου της Ραφήνας, το οποίο κατ’ εμέ θα έχει πολλαπλασιαστικό όφελος και θα αλλάξει άρδην την εικόνα της πόλης. Εδώ πρέπει να τρέξουμε πιο συντονισμένα για να έχουμε έγκαιρα ένα καλό αποτέλεσμα.

Η ώρα είναι 8κ30, βρίσκομαι εδώ σχεδόν 30 λεπτά και το τηλέφωνο μας έχει διακόψει ήδη τρεις φορές. Βλέπω πως έχεις επαφή με τους πολίτες. Τι σου ζητούν συνήθως;

Τα πάντα. Όπως είπα και πριν έχουμε το ευτύχημα και το δυστύχημα να είμαστε ο πιο κοντινός θεσμός στους πολίτες. Είναι ευτύχημα διότι πιάνεις διαρκώς τον παλμό της κοινωνίας, δεν πετάς στα σύννεφα. Το άσχημο είναι πως όντως «όλα τα παράπονα γίνονται στον δήμαρχο» με αποτέλεσμα οι πολίτες να αισθάνονται οτι είμαστε υπεύθυνοι για όλα και θεωρούν πως όχι μόνο έχουμε αρμοδιότητα, πόρους και ανθρώπινο δυναμικό για να τα αντιμετωπίσουμε. Από την άλλη βέβαια αυτό το «αισθητήριο» των πολιτών δείχνει το δρόμο προς τα που πρέπει να κινηθεί η επόμενη μεταρρύθμιση στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Πες μας το πιο περίεργο περιστατικό που σου έχει τύχει κατά την επαφή σου με τους δημότες σου;

Πέρα από το κλασσικό που στην αρχή θεωρούσαν πως είμαι ο… γραμματέας του αντιδημάρχου νομίζω το πιο περίεργο περιστατικό ήταν ήταν ένα γράμμα που δεχθήκαμε από μία συμπαθέστατη κυρία η οποία μας καλούσε πολύ ευγενικά να καθαρίσουμε το οικόπεδο απέναντι από το σπίτι της στην… Αυστρία! Προφανώς, έμενε στην Αυστρία από όπου μας έστειλε και το γράμμα, και είχε και οικόπεδο στην Ραφήνα, αλλά ξέχασε να μας αποκαλύψει την διεύθυνσή του.

Είσαι αναγνωρίσιμος στους δρόμους της Ραφήνας; Όταν πας για καφέ ή για ουζάκι στα μέρη σου πολιτικολογείς με άλλους θαμώνες;

Νομίζω αν σου έλεγα πως όχι θα είχαμε πρόβλημα. Προφανώς οταν εκτίθεσαι στα κοινά, μοιραία γίνεσαι αναγνωρίσιμος, ιδίως σε μια πόλη όπως η Ραφήνα ή το Πικέρμι και είναι σαφές πως μόλις σε πετύχουν κάπου πάντα γίνεται αφορμή για κουβέντα, παράπονα και – σπανιότερα- επαίνους. Μόνη εξαίρεση το Σάββατο, όπου ενώ υπάρχει ένα συγκεκριμένο καφέ που θα μας βρουν σε συγκεκριμένη ώρα, κανείς δεν μιλάει για υπηρεσιακά θέματα. Μπορεί να συζητάμε για τη Συρία ή τον Τσίπρα αλλά πάντως όχι για τον Δήμο.

Αλήθεια, πού συχνάζεις;

Δεν έχω συγκεκριμένο χώρο, πάω όπου πάει η παρέα. Αγαπώ όμως τα μέρη που μέσα από τα κτήρια μπορείς να ιχνηλατείς την ιστορία και τις γενιές των ανθώπων που πέρασαν από μέσα. Οι φίλοι μου με κοροϊδεύουν πως την ώρα που περπατάμε και μιλάμε χαζεύω τα κτήρια. Ως εκ τούτου το ίδιο το κέντρο της Αθήνας είναι μόνιμη πηγή έμπνευσης ενώ ιδιαίτερη αγάπη έχω στη Νέα Φιλαδέλφεια – και δεν το λέω ποδοσφαιρικά.

Ωραία, αλλά με την Νέα Δημοκρατία πώς έμπλεξες;

Εντελώς κατά τύχη. Ήξερα πάντα που βρισκόμουν ιδεολογικά αλλά δεν είχα καμία όρεξη να ενταχθώ στη Νέα Δημοκρατία – έβρισκα αντιαισθητική την εμπλοκή με τα κόμματα. Όταν μάλιστα ξεκινάς από την αυτοδιοίκηση που εκ των πραγμάτων οι αντιπαραθέσεις δεν είναι τόσο ιδεολογικές όσο προσωπικές, θεωρούσα πως η εμπλοκή με την κεντρική πολιτική σκηνή ήταν κάτι το τελείως –πως να στο πω, άγουρο.

Τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον πρωτογνώρισα σε μια σειρά σεμιναρίων φιλελεύθερης σκέψης όπου ήρθε ως ομιλητής. Με εντυπωσίασε η ακρίβεια της σκέψης του και το πόσο δομημένη και επαγωγική ήταν. Ήξερε που θέλει να πάει. Όταν ξεκίνησαν οι εσωκομματικές, με μια παρέα φίλων του χτυπήσαμε την πόρτα και είπαμε πως θέλουμε να βοηθήσουμε. Ξέρω δεν με πιστεύεις αλλά έγινε τόσο απλά. Και ίσως είναι ακριβώς αυτό που τον κάνει να σε αφοπλίζει. Πιστεύεις οτι κουβαλάει ένα βαρύ όνομα, ότι θα είναι στημένος και με μια – δυο ερωτήσεις ο Μητσοτάκης σε «λύνει» και λες μέσα σου – καλά τόσο απλό ήταν;

Ε, μετά ήρθε ένα εξαιρετικά κολακευτικό αφιέρωμα της Καθημερινής το οποίο με συμπεριέλαβε στους «30 κάτω των 30» και… έδεσε για τα καλά το γλυκό.

Μπορεί η ΝΔ να αντιστρέψει το κλίμα εθνικής κατάθλιψης που έχει πέσει ο Έλληνας;

Είμαι πεπεισμένος πως ναι. Αν κάνουμε αυτά που πρέπει, αν πιάσουμε τον παλμό της κοινωνίας και πετύχουμε γρήγορες νίκες πιστεύω οτι το κλίμα θα αλλάξει θεαματικά υπέρ της Ελλάδας. Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται μια ηγεσία που μπορεί πραγματικά να διαπραγματευθεί στα σημεία και να στείλει το κατάλληλο μήνυμα.

Νομίζω πως το μήνυμα του Κυριάκου Μητσοτάκη από το βήμα της ΔΕΘ για ένα δικό μας πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που θα ξεπερνά τα ήδη συμπεφωνημένα είναι αυτό που θα δώσει σε αγορές και επενδυτές ότι η Ελλάδα θέλει και μπορεί να τα καταφέρει. Φυσικά για να φτάσουμε σε αυτό πρέπει πρώτα να πείσουμε την κοινωνία ότι κατανοήσαμε τα λάθη και αλλάζουμε σελίδα. Και αυτό κατ’ εμέ περνά μέσα από συγκεκριμένες κινήσεις τις οποίες ήδη βλέπουμε να γίνονται – ακόμα και αν κάποιοι είναι δικαίως δύσπιστοι.

Μία ημερομηνία. Πότε η Ελλάδα θα μπορέσει να κοιτάξει αυτά που περνά σήμερα και να τα αναπολεί σαν παράδειγμα προς αποφυγήν;

Όσο λαϊκίστικο κι αν ακουστεί θα πω πως η ημερομηνία αυτή θα είναι η ημέρα προκήρυξης των εθνικών εκλογών και δεν στο λέω ούτε κομματικά ούτε για να κάνω αντιπολίτευση. Όσο έχουμε μια κυβέρνηση χωρίς πυξίδα, θα πλέουμε ακυβέρνητοι στην τρικυμία. Αυτή τη στιγμή έχουμε ανάγκη να βάλουμε τα πράγματα κάτω και να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο – αυτό εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να το κάνει μια κυβέρνηση που πατάει διαρκώς στον αέρα και στην πρώτη δυσκολία στη διαπραγμάτευση ασχολείται με θέματα εσωτερικής κατανάλωσης και ιδεολογικής ατζέντας.

Δεν τους δαιμονοποιώ – θεωρώ οτι σε αυτό το σημείο που φτάσαμε πλέον και που κατάλαβαν τι έχουν κάνει, θέλουν όντως να πάει η Ελλάδα μπροστά και να βγει από την κρίση. Το πρόβλημα είναι οτι δεν ξέρουν που και πως να στοχεύσουν και είναι αυθεντικά τραγικό πως αυτό θα γίνει μόνο αν οι ίδιοι φύγουν. Αλλά έχουν αυτόν τον «κουτσαβάκικο» μακιαβελισμό και νομίζουν οτι με τακτικισμούς θα παραμείνουν στην εξουσία παραπάνω. Μπορεί και να το πετύχουν, αλλά τι σημασία θα έχει αν δεν υπάρχει χώρα;

Αλήθεια η σχέση σου με τους δημοσιογράφους ποια είναι; Έχεις περάσει από το κονάκι μας, αλλά πλέον δεν γράφεις εσύ, γράφουν άλλοι για σένα. Και μάλιστα σε παρουσιάζουν ως το νέο αίμα που θέλει να βγάλει μπροστά η ΝΔ.

Κοίταξε είναι μια σχέση εντελώς ζωντανή ακόμα και αν το κοιτάζεις από την άλλη όχθη. Βοηθάει πολύ το να ξέρεις πως σκέφτονται οι δημοσιογράφοι για να αποφεύγεις τις κακοτοπιές. Τώρα η συμπερίληψή μου στο «νέο αίμα» με τιμά ιδιαίτερα αλλά νομίζω οτι στον πυρήνα της τιμάει τον πρόεδρο της ΝΔ που με τη στάση του και όλη τη δημόσια εικόνα του έχει προκαλέσει τόσο μεγάλες προσδοκίες και έχει ενεργοποιήσει γενικώς δυνάμεις στην κοινωνία που ήταν εν υπνώσει ή διστακτικές. Είχαμε πολλά χρόνια να δούμε κάτι τέτοιο να συμβαίνει στην πολιτική μας ζωή.

Έχεις βραβευθεί το 2012 με το βραβείο «Καρλομάγνος». Πώς ήταν η εμπειρία και πώς ήταν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε όσο τον γνώρισες;

Ήταν μια μοναδική εμπειρία, καθώς αφορούσε ένα ευρωπαϊκό δημοσιογραφικό project, το Cafebabel το οποίο έχει σαν στόχο τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής κοινής γνώμης. Ήταν μεγάλη τιμή και ένδειξη αλληλεγγύης το γεγονός ότι από όλες τις ομάδες επιλέχθηκε η ελληνική για να παραλάβει το βραβείο, σε μια στιγμή πολύ κρίσιμη, με την Ελλάδα σχεδόν στην πόρτα της εξόδου. Ο Σόιμπλε, παρά τα όσα λέγονται και από το ελάχιστο χρόνο που είχαμε μαζί του, ήταν ένα άνθρωπος πολύ μετρημένος, πολύ πιο προσιτός από όσο πολλοί φαντάζονται και με πλήρη επίγνωση της κατάστασης που υπάρχει.

Πες μας τρία ελαττώματά σου.

Πολύ ανυπόμονος – θέλω κάτι και θέλω να γίνει χθες. Αυτό με τη σειρά του προκαλεί άγχος, ενώ είμαι διαβόητος για τη σχέση μου με το χρόνο.

Ποιοι είναι οι στόχοι σου για τον επόμενο έναν χρόνο και για την επόμενη δεκαετία

Σαν πολύ μακριά δεν πας; Έχουν πυκνώσει τόσο πολύ τα γεγονότα, η ζωή μας η ίδια που δεν ξέρεις που θα βρεθείς αύριο όχι σε μια δεκαετία. Βραχυπρόθεσμα βασικός στόχος είναι να ολοκληρώσω το έργο που μου έχει ανατεθεί. Σε βάθος χρόνου θα ήθελα να δουλέψω πάνω στην ατζέντα για το μέλλον των ελληνικών πόλεων, ένα θέμα που θεωρώ οτι θα βρούμε μπροστά μας με ή χωρίς την κρίση και είναι πάνω από όλα πολιτικό.

Δυστυχώς παρά το γεγονός οτι οι πόλεις παράγουν περισσότερο πλούτο από τα ίδια τα κράτη, μόλις πρόσφατα μπήκαν στο επίκεντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος στο εξωτερικό και είναι μείζον να μπούμε και εδώ σε μια τέτοια συζήτηση.

Κάτι με το οποίο έχεις παθολογική αγάπη;

Χωρίς δεύτερη σκέψη η Κεφαλλονιά, ο τόπος από τον οποίο κατάγομαι. Είναι το μόνο μέρος που μπορώ να ηρεμήσω – δεν είναι απλά ένας τόπος διακοπών, είναι διαρκείς ζωντανές αναφορές αφού εκεί πέρασα τις καλύτερες στιγμές της παιδικής και εφηβικής ηλικίας με παππούδες και γιαγιάδες και μια μεγάλη οικογένεια θείων και ξαδέλφων, οπότε κάθε νοσταλγική σκέψη σε πάει απευθείας εκεί. Επιπλέον εκεί γνώρισα δύο ανθρώπους «οδοδείκτες» της ζωής μου, δυο ανθρώπους που ήταν σκέτο φως.

Από τη μία τη ζωγράφο και λαογράφο Ντιάνα Αντωνακάτου, μια σπουδαία γυναίκα που στο κάθε τι έβρισκε και αποκάλυπτε μια ιστορία, ένα χρώμα και σε ένωνε βιωματικά με το τοπίο – ιδίως με ότι απέμεινε από τους σεισμούς του ’53. Από την άλλη, τον μακαριστό μητροπολίτη Κεφαλληνίας Γεράσιμο Φωκά, έναν πραγματικό άγιο της εποχής μας, έναν άνθρωπο «αερικό», που κυκλοφορούσε με σκισμένα ράσα και παπούτσια και ήταν πάντα εκεί για όποιον είχε ανάγκη και βοηθούσε με απόλυτη μυστικότητα. Έναν άνθρωπο που ένιωθες κοντά του πως συνομιλεί με κάτι «άλλο».

Και κάπου εδώ, τον αποχαιρέτησα με τον γνωστό μου τρόπο. Σηκώθηκα, μάζεψα τα συμπράγκαλά μου, του είπα «άντε γεια» και έφυγα. Άλλωστε από την Ραφήνα μέχρι την Αθήνα είναι και ένα ταξίδι…

*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης  είναι διευθυντής του EleftherosTypos.gr

Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο Twitter