Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Ακύλλας Καραζήσης, ενώ πρωταγωνιστούν η Μαρίνα Σάττι (η οποία άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις ως Αρετούσα στον «Ερωτόκριτο» του Δημήτρη Μαραμή) και ο έμπειρος στο είδος Αποστόλης Ψυχράμης.

Το μιούζικαλ «Once» αποτελεί τη θεατρική προσαρμογή της βραβευμένης ταινίας που σκηνοθέτησε ο Τζον Κάρνεϊ το 2007 και αφηγείται μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε έναν Ιρλανδό μουσικό και μια Τσέχα μετανάστρια, που συναντιούνται στους δρόμους του Δουβλίνου και μοιράζονται το κοινό τους πάθος για φολκ-ροκ τραγούδια γεμάτα μελαγχολία.

Η χαμηλού προϋπολογισμού ταινία, ένα χειροποίητο φιλμ που μοιάζει σαν ένα μουσικό άλμπουμ με εικόνες, όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης, είναι η μοναδική παραγωγή που έχει τιμηθεί με τα βραβεία Oscar, Grammy, Olivier και Τony, ενώ κατέκτησε το βραβείο κοινού στα φεστιβάλ του Σάντανς και του Δουβλίνου.

Μετά τη σκηνοθεσία της μουσικής όπερας «Μικάδος» των Γκίλμπερτ και Σάλιβαν, ο Ακύλλας Καραζήσης επιστρέφει δριμύτερος στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής για να σκηνοθετήσει για πρώτη φορά μιούζικαλ.

«Πρόκειται για ένα ιρλανδέζικο μιούζικαλ με ιρλανδέζικη ροκ-φολκ μουσική», λέει ο Ακύλλας Καραζήσης στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής. «Είναι ένα μουσικό είδος που είναι πιο κοντά στα δικά μου ακούσματα, που έχω μεγαλώσει με ροκ μουσική. Είναι ένα σύγχρονο μιούζικαλ. Μπορεί να μην είναι σαν το “Cats”, αλλά έχει επίσης πολλή μουσική, καθώς και πολύ χορό. Εκεί όπου οι ήρωες σταματούν να μιλούν, τραγουδούν».

Ποια είναι η σχέση του ελληνικού κοινού με το μιούζικαλ;

Πάντα το μουσικό θέατρο είχε κοινό στην Ελλάδα, ξεκινώντας από την οπερέτα. Υπήρχε μια δυσπιστία παλαιότερα ότι τα μιούζικαλ είναι μόνο για το Μπρόντγουεϊ. Αυτά είναι θεωρίες ξεπερασμένες των δεκαετιών του ’70 και του ’80. Ακόμα και τότε, ωστόσο, υπήρχε πολύ καλό μουσικό θέατρο.

Εδώ και χρόνια ανεβαίνουν στην Ελλάδα παραστάσεις οπερέτας, μιούζικαλ, όπερας, μουσικού θεάτρου με μεγάλη απήχηση. Δεν ξέρω αν θα σκηνοθετούσα οποιοδήποτε μιούζικαλ, αλλά το συγκεκριμένο μού αρέσει πολύ. Είναι ένα πολύ καθημερινό, απλό θέμα, μια πολύ συγκινητική ιστορία συνδυασμένη απόλυτα με τη μουσική, καθώς όλοι οι ηθοποιοί είναι ταυτόχρονα και μουσικοί.

Είναι ένα μιούζικαλ δρόμου;

Το «Once» ξεκίνησε ως μια ταινία που την έγραψε και τη γύρισε μια παρέα. Παίζει ο ίδιος ο συνθέτης των τραγουδιών στην ουσία ένα κομμάτι της ζωής του. Το ζευγάρι της ταινίας είχε και ερωτικό δεσμό στην πραγματικότητα.

Η ιστορία έχει ένα χαρακτήρα ντοκουμενταρίστικο: συναντήσεις στο δρόμο, σε μαγαζιά, μικροαστικά διαμερίσματα, παμπ της γειτονιάς, πάρκα συνθέτουν ένα υλικό μυθολογίας της πόλης. Στη θεατρική εκδοχή της ταινίας τα δευτερεύοντα πρόσωπα είναι πιο αναπτυγμένα, αλλά εξακολουθεί να πρόκειται για μια απλή καθημερινή, χαμηλών τόνων ερωτική ιστορία που εξελίσσεται με αφορμή τη μουσική.

Ωστόσο, έχει και πολλή πρόζα, καθώς και πολλούς διαλόγους. Με τη σκηνοθεσία προβάλλω τις σχέσεις των προσώπων, τη δράση εντός της ιστορίας. Σκηνοθετώ όχι πεζά, αλλά ρεαλιστικά, με όλη τη σκληρότητα, την τρυφερότητα και τη μεγάλη γκάμα εκφραστικότητας που έχει η ζωή. Μπερδεύουμε πολύ το καθημερινό με το πεζό.

Η ζωή μας έχει πολλή κυριολεξία. Μου αρέσει το κυριολεκτικό θέατρο και το κυριολεκτικό μιούζικαλ.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]