Το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, το 1987, άφησε πίσω -εκτός από ονειρεμένες αναμνήσεις για όσους είχαν την τύχη να ζήσουν εκείνες τις στιγμές- και πολλά κέρδη σε πολλαπλά επίπεδα.

Ενα από αυτά ήταν της δημόσιας τηλεόρασης. Η ΕΡΤ, χωρίς τον ανταγωνισμό των ιδιωτικών καναλιών, έπαιξε μόνη της… μπάλα και τα πήγε περίφημα.

Στο δημοσιογραφικό τομέα οι περιγραφές του αξέχαστου Φίλιππα Συρίγου έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη όσων τις άκουσαν. Η ΕΡΤ είχε δώσει τα διαπιστευτήριά της με ειδικό στούντιο στο ΣΕΦ, όπου κάθε βράδυ, με παρουσιαστή τον Χάρη Αλευρόπουλο, υπήρχε ειδική «ζωντανή» εκπομπή.

Αλλά πέρα απ’ όλα αυτά, το όφελος της ΕΡΤ ήταν απρόσμενο στον οικονομικό τομέα. Κανείς δεν περίμενε πως η πορεία του εθνικού μας συγκροτήματος θα προκαλούσε τέτοια διαφημιστική έκρηξη.

Καθημερινά η ΕΡΤ είχε 15 με 20 λεπτά διαφημίσεις (απίστευτος χρόνος για τα δεδομένα του 1987) αλλά και η ΕΡΤ-2 «τσιμπούσε» το πεντάλεπτό της. Οταν στο τέλος έγινε «ταμείο», υπολογίστηκε ότι τα έσοδα ήταν περισσότερα από 140 εκατ. δραχμές. Για να καταλάβουν οι νεότερες γενιές για τι ποσό μιλάμε, αρκεί να μάθουν ότι ο βασικός μισθός τότε ήταν κάπου 26.000 δραχμές!

Αυτά τα χρήματα η ΕΡΤ, εκτός των άλλων, τα επένδυσε αγοράζοντας ένα υπερσύχρονο «πεντακάμερο», η αξία του οποίου ήταν κάπου 100 εκατ. δραχμές.

Η ΕΡΤ-2, με το 1/3 των διαφημίσεων της ΕΡΤ (μετέδωσε 10 αγώνες), εισέπραξε κάτι περισσότερα από 40 εκατ. δραχμές, έχοντας πολύ λιγότερα έξοδα. Πέντε με έξι λεπτά σε καθημερινό επίπεδο ήταν τα έσοδα του δεύτερου καναλιού εκείνη την περίοδο.

Εκτός των άλλων, η ΕΡΤ είχε καταβάλει «ενοίκιο» 700.000 δραχμών στη Eurovision χωρίς να κάνει υπερβολικά δαπανηρή παραγωγή, με συνέπεια το «καθαρό κέρδος» να είναι απίστευτα υψηλό.

«Αθήνα 9,84»

Τρεις μέρες πριν από το πρώτο τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ και δύο εβδομάδες πριν από το μεγάλο τελικό της 14ης Ιουνίου, η Αθήνα και ολόκληρη η Ελλάδα βίωνε ένα ακόμη ιστορικό γεγονός. Εβγαινε στον αέρα των ερτζιανών ο πρώτος δημοτικός ραδιοφωνικός σταθμός, ο «Αθήνα 9,84» και μαζί του ξεκινούσε η εποχή της ελεύθερης ραδιοφωνίας για να ακολουθήσει, δυόμισι χρόνια μετά, εκείνη της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Ο αείμνηστος δήμαρχος Αθηναίων Μιλτιάδης Εβερτ, που είχε από την Πρωτοχρονιά του 1987 αναλάβει τα καθήκοντά του, έδωσε το σύνθημα και την Κυριακή 31 Μαΐου ο σταθμός ήταν στον αέρα. Πρόεδρος του σταθμού, ο επίσης αείμνηστος ηθοποιός Νίκος Απέργης, η υπέροχη φωνή του οποίου ακουγόταν «καμπάνα» στο σήμα του σταθμού που διηύθυνε ο Γιάννης Τζανετάκος.

Στη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ, από στόμα σε στόμα διαδιδόταν το νέο, ενώ δεν υπήρχε αυτοκίνητο που ερχόταν στο Φάληρο χωρίς να είναι συντονισμένο το ραδιόφωνο του στη συχνότητα του σταθμού, παρά τα πολύ σημαντικά προβλήματα που αντιμετώπισε στο ξεκίνημά του, καθώς λειτουργούσε χωρίς άδεια. Ακόμη και στα μπαρ ή στα δημοσιογραφικά θεωρεία και τις αίθουσες Τύπου άκουγε κανείς το σταθμό σε όλη τη διάρκεια των αγώνων.
Δεν ήταν λίγοι, μάλιστα τότε, που υποστήριζαν ότι το γούρι της Εθνικής μας ομάδας ήταν ο «Αθήνα 9,84».

Το αλαλούμ στο τηλεοπτικό πρόγραμμα της δημόσιας τηλεόρασης

Ο Γιάννης Μαρής (συγγραφικό ψευδώνυμο του Γιάννη Τσιριμώκου), κορυφαίος του αστυνομικού μυθιστορήματος, άφησε πίσω του πολύ σπουδαίο έργο, φεύγοντας από τη ζωή τον Νοέμβριο του 1979.

Τα μυθιστορήματα και οι νουβέλες του έγιναν κινηματογραφικά και τηλεοπτικά σενάρια από το 1958 και μετά, έως το πρόσφατο παρελθόν, με τη σειρά του Alpha, «Αστυνόμος Μπέκας», με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη.

Εκείνο το επεισόδιο, όπου δολοφονείται ο Δημήτρης Απέργης (το ρόλο υποδυόταν ο Νίκος Γαλανός), για όσους έχουν δει τη σειρά, κορυφώνοντας τη σασπένς, είχε προγραμματιστεί για την Κυριακή 14/6 του 1987, στις 22.30.
Την ίδια μέρα, λίγο νωρίτερα, στις 20.00, ξεκινούσε στο ΣΕΦ ο τελικός του Ευρωμπάσκετ, αλλά σιγά τώρα να μην άλλαζαν το πρόγραμμα στη… βραδυκίνητη ΕΡΤ-2.

Ναι μεν ο τελικός είχε τελειώσει, όταν άρχιζε η προβολή του επεισοδίου, αλλά ο θρίαμβος της εθνικής ομάδας είχε αναγκάσει την ΕΡΤ-1 να προβάλλει για πολλές ώρες τους πανηγυρισμούς στο ΣΕΦ και σε όλη την Ελλάδα. Το επεισόδιο πήγε άκλαυτο και κανείς δεν είχε τη στοιχειώδη λογική να προγραμματίσει την επαναπροβολή του. Την επόμενη Κυριακή μεταδόθηκε απλά το δέκατο (το επόμενο).

Ετσι για την ιστορία, στην ΕΡΤ-1 είχαν προγραμματίσει, αμέσως μετά τη λήξη του τελικού, ένα σύντομο δελτίο ειδήσεων και την τελετή λήξης των αγώνων. Αμέσως μετά, στην εκπομπή «Κινηματογραφική βραδιά», θα προβαλλόταν η ταινία «Επιχείρηση σταυρωτό βέλος», ένα κατασκοπευτικό θρίλερ, αγγλικής παραγωγής του 1965, που φυσικά δεν προβλήθηκε.

Αντίθετα, στην ΕΡΤ-2, αμέσως μετά το επεισόδιο του «Τιμόθεου Κώνστα», είχαν προγραμματίσει για τις 23.15 να προβάλουν τη συναυλία της Ακαδημαϊκής Συμφωνικής Ορχήστρας της Μόσχας!

Τι απίστευτη ειρωνεία. Να έχουμε νικήσει κοτζάμ υπερδύναμη, όπως ήταν τότε η Σοβιετική Ενωση, και το κρατικό μας κανάλι να δείχνει τη μοσχοβίτικη ορχήστρα. Τώρα θα σας γελάσουμε αν όντως έγινε η προβολή της συναυλίας γιατί απλά κανείς δεν ασχολήθηκε με το δεύτερο κρατικό κανάλι εκείνη τη μαγική βραδιά!

Ο ιστορικός τελικός καλάθι το καλάθι

Χάρη στην έμπνευση ενός νεαρού αθλητικού συντάκτη της εφημερίδας «Βραδυνή» είχε δημοσιευτεί πόντο με πόντο, καλάθι το καλάθι η πορεία του δραματικού τελικού με την πεντάλεπτη παράτασή του. Ετσι για την ιστορία, διαβάστε και κρατήστε στο αρχείο σας εκείνο το κείμενο:

Το μπουγέλο με σαμπάνιες και οι βουτιές στη θάλασσα

Σε ένα παραλιακό κλαμπ (ντισκοτέκ ήταν τότε της μόδας να λέγονται αυτά τα μαγαζιά) ξεφάντωσαν οι διεθνείς μας λίγες ώρες μετά την ανάδειξή τους ως πρωταθλητές Ευρώπης. Διαβάζουμε στο ρεπορτάζ του Αγγελου Μενδρινού στο δικό μας «Ελεύθερο Τύπο» για το χαμό που έγινε με ατελείωτα μπουγελώματα με ό,τι υγρό υπήρχε. Σαμπάνιες, μπίρες, αναψυκτικά και κυρίως θαλασσινό νερό!

Οι διεθνείς, βρεγμένοι ως το κόκαλο και αφού το διασκέδασαν με την ψυχή τους, δεν δίστασαν κάποιοι από αυτούς να πέσουν με τα ρούχα στη θάλασσα, όπως ο Λιβέρης Ανδρίτσος. «Ωραία, το πρώτο μου μπάνιο», φώναζε ο παίκτης, που με τη δική του ψυχραιμία είχε πάει ο τελικός στην παράταση, πετυχαίνοντας τους τελευταίους πόντους της κανονικής διάρκειας.

Την ίδια ώρα στα ηχεία της ντισκοτέκ ακουγόταν στη διαπασών το τραγούδι-σήμα κατατεθέν της διοργάνωσης, το απόλυτα συμβολικό «Τhe Final Countdown» των «Europe», που αν διαβάσει κανείς τους στίχους, θα πιστέψει ότι γράφτηκε ειδικά για το Ευρωμπάσκετ. Το διέκοπτε μόνο ένα τραγούδι, που παιζόταν διαρκώς στα μεγάφωνα του ΣΕΦ, το «Eye of the Tiger» των «Survivor», που είχε γίνει γνωστό από την ταινία «Ρόκι 3». Κάπου ενδιάμεσα έμπαινε και ο δικός μας Διονύσης Σαββόπουλος με το «Ας κρατήσουν οι χοροί».

Κάποια στιγμή οι αποκαμωμένοι διεθνείς θέλησαν να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο όπου είχε καταλύσει η ομάδα σε όλη τη διάρκεια των αγώνων.

Εκεί λοιπόν, στη Γλυφάδα, είχε στηθεί ένα δεύτερο, ακόμη πιο τρελό πανηγύρι από τον κόσμο που συνέρρεε κατά χιλιάδες. Μπορεί να ήταν και 100.000 άτομα, κατά τις εκτιμήσεις της Αστυνομίας. Υποδοχή ηρώων με βεγγαλικά, κόρνες αυτοκινήτων, τύμπανα και ό,τι άλλο μπορούσε να προκαλέσει… υπερβολικό ήχο.
Με τα χίλια ζόρια οι διεθνείς μπήκαν στο ξενοδοχείο, αλλά πού να κοιμηθούν. Αλλωστε, κανείς δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ.

Γιατί το πανηγύρι δεν είχε στηθεί μόνο στη Γλυφάδα και στην παραλιακή. Η Ομόνοια, το Σύνταγμα, η Αθήνα, από άκρη σε άκρη όλη η Ελλάδα δεν είχε κλείσει μάτι εκείνο το βράδυ.

Το πριμ στους διεθνείς

Κάπου 100 εκατ. δραχμές μοιράστηκαν οι διεθνείς και το επιτελείο της Εθνικής. Ενα ποσό που προήλθε περισσότερο από τον ενθουσιασμό και την ανείπωτη χαρά της κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου και λιγότερο από «υποσχέσεις». Αρχικά η ΕΟΚ (η ελληνική ομοσπονδία) είχε πει στους διεθνείς ότι το πριμ θα έφθανε τα 30 εκατομμύρια δραχμές και η υπόσχεση αυτή τηρήθηκε από τη στιγμή που η διοργάνωση σημείωσε, εκτός των άλλων, και εισπρακτική επιτυχία.

Από εκεί και πέρα, το ίδιο βράδυ, ο εφοπλιστής Γιάννης Λάτσης (φωτό πάνω) πρόσφερε 28.000.000 δραχμές και 25.000.000 η Εθνική Τράπεζα!

Υπήρχαν αρκετές ακόμη προσφορές επωνύμων και ανωνύμων «χορηγών», που πλησίασαν τα 20.000.000 δραχμές. Ανάμεσά τους και ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού Γιώργος Βαρδινογιάννης (φωτό κάτω) που πρόσφερε 4.000.000 δραχμές.

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]