Παρηγορία, φυγή από την ανυπόφορη πραγματικότητα (όσο κι αν η τέχνη σήμερα συχνά είναι εξίσου ανυπόφορη) – αλλά και άσκηση αυτογνωσίας, λύτρωση και εξαγνισμός. Κάθαρση.

Αυτά και άλλα πολλά μας προσφέρει το πρόσφατο βιβλίο ενός σπάνιου πουλιού-συγγραφέα, που μας έδωσε παλιότερα το απαράκαμπτο «Χρονικό ενός δυσλεκτικού».

Τα «Παραδείσια πουλιά» του μεγαλώνουν και πετούν πάνω από μια Αθήνα μοναδικά χαρτογραφημένη. Είναι αγόρια που μελετούν, παίζουν, ερωτεύονται, χορεύουν, βιαιοπραγούν, εκτινάσσονται και διαλύονται από την επιθυμία να ζήσουν. Ο πρωτοπρόσωπος αφηγητής Ιεροκλής μεγαλώνοντας γίνεται συγγραφέας και πανεπιστημιακός, καταβυθίζοντάς μας με απίστευτο (αυτο)σαρκασμό στις δυσώδεις απολαύσεις των (και) διανοουμένων. Διότι διανοούμενοι, ποιητές, απατεώνες, καθάρματα, εκδιδόμενες και μπουρδέλα -σε αντίστιξη με την άφατη υποκρισία κοινωνίας και πολιτικής-, άντρες και γυναίκες και παπαγάλοι και λάσπες και γκαζόν, όλα χτίζουν εδώ ένα σύμπαν στέρεο και συνάμα σαθρό, όπου το σασπένς είναι συνεχόμενο, η ποιητική γλώσσα εξαγνίζει τις φονικότερες των μαχών και ο συγγραφέας πετυχαίνει έναν κόσμο που μας κατακυριεύει και μας στοιχειώνει κι όταν (δυστυχία μας) κλείσουμε το βιβλίο.

Αθήνα, Αττική. Με την κορύφωση να έρχεται σε μια βουνοκορφή του Γράμμου.

Διαβάστε ΕΔΩ όλα τα προηγούμενα άρθρα της στήλης του Ελεύθερου Τύπου ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑ