Τι θα δούμε στο Θέατρο Δίπυλον;
Εχει γίνει μια διασκευή πάνω στο έργο του Z.Π. Λίλιενφελντ. Ηταν μια γαλλική ταινία που προβλήθηκε το 2008 με την Ιζαμπέλ Ατζανί και πραγματεύεται την ιστορία μιας καθηγήτριας σε ένα σχολείο παραβατικών μαθητών όπου διδάσκει θέατρο. Εκεί ένα παιδί έχει φέρει ένα όπλο, η καθηγήτρια το βρίσκει και στη συνέχεια τους κάνει μάθημα υπό την απειλή του όπλου. Τους διδάσκει Σίλερ, πώς μπορεί ο άνθρωπος να διαχειρίζεται υπεύθυνα την ελευθερία του, υπό την απειλή του όπλου.
Μία από τις θεματικές της παράστασης είναι η βία στην καθημερινότητα. Μήπως, ωστόσο, η βία που βλέπουμε είναι κατασκεύασμα των ΜΜΕ γιατί «πουλάει»;
Ο άνθρωπος είναι κατεξοχήν βίαιο πλάσμα και το θέμα είναι πώς διαχειρίζεται το βίαιο κομμάτι του. Υπάρχει μια επικαιρότητα που σφύζει από βίαια περιστατικά και αναρωτιέμαι αν είναι μιμητισμός όλο αυτό. Φυσικά και η βία υπήρχε από πάντα, αλλά έχω την αίσθηση ότι οι άνθρωποι μιμούνται πλέον τη βία. Είναι τρομακτικό, βέβαια, όλο αυτό που γίνεται και είναι σαν η βία να τους καθορίζει πλέον τους ανθρώπους.
Ο ρατσισμός και ο διχαστικός λόγος κερδίζουν πάλι έδαφος. Στα social media βλέπεις παντού τη βία.
Ναι, φυσικά. Ο ρατσισμός είναι βία. Τρεφόμαστε από το να βγάζουμε στα social media το βίαιο κομμάτι μας. Είναι σαν ένα μέσο επικοινωνίας που ο καθένας φέρει πλέον αυτό το βίαιο κομμάτι του. Zούμε σε μια εποχή που είναι γεμάτη αντιφάσεις.
Γιατί να έρθει ο κόσμος να δει μια παράσταση περί βίας όταν τη βλέπει διαρκώς γύρω του; Αυτό θα αναρωτηθούν κάποιοι.
Αυτό που έχει η παράσταση, που κι εμένα με αφορά ιδιαίτερα και ειδικά σε αυτόν τον κόσμο όπου ζω, είναι ότι πραγματεύεται το πώς να διαχειρισθείς το βίαιο κομμάτι σου. Σου δείχνει ότι αυτό χτυπάει σε έναν τοίχο. Νομίζω ότι επειδή η βία είναι κάπως σαν μια αντίφαση μέσα μας. Σκεφτόμαστε ως μορφωμένοι άνθρωποι πώς να διαχειριστούμε τη βία, αλλά όσο σκέφτεσαι το βίαιο κομμάτι σου τόσο πιο μεγάλες οι αντιφάσεις που δημιουργούνται μέσα σου. Αυτό βγαίνει μέσα από την παράσταση.
Τι προτείνει δηλαδή το έργο; Αν, βέβαια, προτείνει κάτι.
Πέθανε ο στιχουργός Νίκος Βρέττος
Προτείνει πώς να συμφιλιωθεί κάποιος με το βίαιο κομμάτι μέσα του, πώς να το διαχειρισθεί. Δεν υπάρχει απάντηση στο πώς αντιμετωπίζεται η βία. Ολη η ιστορία, η τέχνη είναι στηριγμένη πάνω στη βία, στη θυσία. Δείτε την αρχαία τραγωδία.
Είναι χαμένη γενιά η νέα γενιά, λόγω της άκρατης βίας που επικρατεί;
Δεν θέλω να το πιστεύω με τίποτα αυτό. Κάτι ψάχνουν να βρουν αυτά τα παιδιά αναμοχλεύοντας τη βία μέσα τους. Ψάχνουν να βρουν έναν δρόμο. Ετσι θέλω να πιστεύω. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι είναι μια τελειωμένη γενιά, με τίποτα.
Στο Χόλιγουντ οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας υποστηρίζουν ότι δεν τους δίνονται ρόλοι. Εδώ ισχύει κάτι τέτοιο;
Δεν με έχει απασχολήσει αυτό, γιατί νομίζω ότι υπάρχουν ρόλοι για όλες τις ηλικίες, τουλάχιστον στο θέατρο υπάρχει χώρος για όλους. Οταν μιλάμε για το Χόλιγουντ, μιλάμε για τη γυναίκα ως αγοραστικό προϊόν, οπότε, προφανώς, την αφορά το πώς θα φαίνεται. Δεν είμαι στο Χόλιγουντ, όμως, και δεν με έχει απασχολήσει αυτό το θέμα. Με απασχολούν τα χρόνια που περνάνε ως μια γυναίκα που μεγαλώνει, αλλά όχι σε τέτοιο επίπεδο.
Αν και υπάρχουν οικονομικές δυσκολίες και ο κόσμος δεν αποχωρίζεται εύκολα τον καναπέ του, τα θέατρα γεμίζουν. Υπάρχει ανταπόκριση. Πού οφείλεται αυτό;
Το σινεμά έχει αντικατασταθεί από τόσες πλατφόρμες που σου προσφέρουν ό,τι θέλεις να δεις. Ομως, το θέατρο έχει πάντα αυτήν τη μαγική υπόσταση, που δεν μπορείς να το φέρεις στο σπίτι σου, στον υπολογιστή σου. Επίσης, θεωρώ ότι μετά την καραντίνα έγινε ένα μεγαλύτερο άνοιγμα προς το θέατρο. Ελπιδοφόρο το βρίσκω όλο αυτό.
Εσύ έχεις πει ότι από επιλογή σου φέτος δεν κάνεις τηλεόραση. Πώς είναι, όμως, το 24ωρο ενός ηθοποιού που δουλεύει στο θέατρο, στην τηλεόραση και μπορεί να έχει και κινηματογραφικά γυρίσματα παράλληλα;
Δεν μπορώ να μιλήσω γενικά για τους ηθοποιούς. Μπορώ να μιλήσω για εμένα, που είμαι λίγο μονομανής με τα πράγματα. Δύο χρόνια που έκανα τη σειρά και έπαιζα και στο θέατρο δυσκολεύτηκα πάρα πολύ.
Αξίζει τον κόπο, εκτός βέβαια από τα οικονομικά οφέλη;
Εγώ έχασα κάτι από τη στόχευσή μου στα πράγματα που έχω ανάγκη να έχω. Φέτος, για παράδειγμα, αυτήν την παράσταση, που θεωρώ ότι είναι από τις πιο δύσκολες που έχω κάνει, δεν θα μπορούσα να την κάνω αν είχα και γυρίσματα. Το να αφιερώνεσαι και να κάνεις focus στα πράγματα, δηλαδή να έχεις μια προσωπική σύνδεση με τα πράγματα, είναι ο δρόμος που εγώ καταλαβαίνω για να υπάρχω στη σκηνή ή σε οτιδήποτε κάνω.
Info
«Η μέρα της φούστας»
Θέατρο Δίπυλον
Σαμουήλ Καλογήρου 2, Αθήνα
Σκηνοθεσία: Zωή Χατζηαντωνίου
Παίζουν: Θεοδώρα Τζήμου στον ρόλο της καθηγήτριας, Μαρία Αρζόγλου, Νατάσα Βλυσίδου, Βαγγέλης Παπαγιαννόπουλος, Θάνος Κόνιαρης κ.ά.
Προπώληση εισιτηρίων
www.more.com/theater/i-mera-tis-foustas-me-ti-theodora-tzimou
Πληροφορίες: 2103230803
Ειδήσεις σήμερα
Μπάμπης Κωστούλας: Και η Γιουνάιτεντ στο κυνήγι του – Tι γράφει η SUN
Κλήρωση Τζόκερ (15/12): Αυτοί είναι οι τυχεροί αριθμοί που κερδίζουν
Απίθανη νίκη με ανατροπή για τη Γιουνάιτεντ – 2-1 τη Σίτι
Οι selfies μετά την ομιλία Μητσοτάκη για τον προϋπολογισμό [εικόνες]
Παναιτωλικός – ΠΑΟΚ 0-1: Είχε Κοτάρσκι και Καμαρά ο ΠΑΟΚ
Λεβαδειακός – Παναθηναϊκός 0-1: Το πρώτο γκολ του Ιωαννίδη έδωσε το διπλό στους «πράσινους»
Με τριαντάρα του Βεζένκοφ, 84-78, ο Ολυμπιακός κόντρα στον Πανιώνιο
Ροή Ειδήσεων 
