Εκείνη όμως -όπως μας λέει- γνωρίζει απόλυτα να διαχωρίζει την πρακτική των επιτυχών συνεργασιών με ανθρώπους και φορείς από την αναζήτηση μορφών δράσης και σκέψης, οι οποίες αφορούν σε μια διαρκή ενασχόλησή της με την τέχνη του θεάτρου, που έχει να κάνει, κυρίως, με την αγάπη της για τα κείμενα. Η αγάπη αυτή, ίσως, τελικά, να έχει να κάνει και με την εμμονή της με την τέχνη της υποκριτικής αλλά και της σκηνοθεσίας.

Κίνητρο

Η συζήτηση με τη Ρούλα Πατεράκη αποτινάσσει συμβολισμούς και τύπους, δημιουργεί ένα κέλευσμα διαφυγής από τα τετριμμένα των συνεντεύξεων. Οταν, μάλιστα, η συζήτηση στρέφεται στο θέατρο και συγκεκριμένα στο τι κινητοποιεί τη Ρούλα Πατεράκη εδώ και σχεδόν τέσσερις τετραετίες στο θέατρο, εκείνη απαντά με τον κριτικό της λόγο – όχι ως μια έννοια αφηρημένη, αλλά ως ένας τρόπος αντίληψης της ζωής: «Στο θέατρο με κινητοποιεί ό,τι με κινητοποιούσε πάντα. Αυτό που με κινητοποίησε ούτε το ήξερα ούτε το γνώρισα ούτε το κατάλαβα. Το πόσο συνειδητό ή τυχαίο ήταν θα μας το πει ο Θεός, εάν υπάρχει. Σήμερα, στέκομαι ακόμη πιο μακριά από ποτέ απέναντι σε τέτοιους προβληματισμούς και ερωτήματα. Τα βρίσκω μάταια και ατελέσφορα και περισσότερο μου δημιουργούν ένα αδιέξοδο απ’ ό,τι μου προσφέρουν λύσεις για την εμμονή μου στον χώρο του θεάτρου».

Ο Ευριπίδης στις «Τρωάδες» επιχειρεί να προειδοποιήσει για τις συνέπειες της ασυδοσίας των νικητών και να υπενθυμίσει τη σημασία τού να παραμένει κανείς άνθρωπος, μακριά από την ψευδαίσθηση παντοδυναμίας που προκαλούν οι εφήμερες νίκες. «O Ευριπίδης ήταν ο πιο επηρμένος από τους τρεις μεγάλους, όπως επηρμένος είναι κάθε άνθρωπος που δεν είναι συμφιλιωμένος με την πραγματικότητα», σχολιάζει η κ. Πατεράκη και συμπληρώνει: «Εχει αλαζονεία, μαύρο χιούμορ και τεράστια απόγνωση. Από τους τραγικούς ποιητές είναι ο πιο αδικημένος. Μόνο με σημερινά κριτήρια μπορούμε να μιλήσουμε για τον ανθρωπισμό του Ευριπίδη, την αρμονία του Σοφοκλή ή το επικό ανάστημα του Αισχύλου. Αυτές είναι δικές μας κατηγοριοποιήσεις. Ο Ευριπίδης ζει μέσα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και έχει απόλυτη επίγνωση των συνεπειών και της νίκης και της ήττας, του αίματος και της υποτίμησης της υψηλής τέχνης. Είναι μακριά από το μυαλό του η χρυσή εποχή των έργων του Σοφοκλή. Είναι πικρός, κυνικός και μόνος».

Για τον ρόλο της Εκάβης ως μυθικού προσώπου που συμβολίζει τον άνθρωπο που έρχεται αντιμέτωπος με την απόλυτη καταστροφή, μας λέει: «Ως ηθοποιός, με ξενίζει ακόμη και η λέξη σύμβολο, γιατί, όταν παίζω, ταυτίζομαι με το πρόσωπο και αποταυτίζομαι με τα σύμβολα».

Το μέλλον

Οταν ρωτώ τη Ρούλα Πατεράκη τι την τρομάζει κι αν είναι αισιόδοξη για το μέλλον, με απόλυτη ευθύτητα μου απαντάει: «Δεν ξέρω πώς θα είναι το μέλλον. Νιώθω ότι εγώ θα λείπω». Ανοιχτή σε κάθε ερώτηση η ηθοποιός ομολογεί πως την απασχολεί μονίμως πότε θα αφήσει το θέατρο, «αλλά οι οικονομικές μου υποχρεώσεις δεν μου επιτρέπουν άλλη επιλογή». Οταν κοιτάει, πάντως, το παρελθόν, δεν αναπολεί τίποτα, αλλά «και δεν προσδοκώ τίποτα από το μέλλον».

Οσο για το τι την κρατάει σε καλλιτεχνική εγρήγορση, απαντά: «Ενας αυτοματοποιημένος μηχανισμός». Και συνεχίζει: «Οπως σηκώνομαι όταν ξυπνάω κάθε πρωί -πονάω δεν πονάω- και ρίχνω άφθονο νερό στο πρόσωπό μου, το ίδιο συμβαίνει όταν το σώμα μου έρχεται αντιμέτωπο με την πρώτη άσκηση της τέχνης του θεάτρου. Συμπερασματικά, μηχανισμοί και αυτοματοποίηση».

 «Μήπως να παραδώσουμε το Θέατρο της Επιδαύρου στους αρχαιολόγους;»

 Θέσαμε στην κ. Πατεράκη το ζήτημα της Επιδαύρου. Πώς κρίνετε την επιτακτική και επίκαιρη ερώτηση των ημερών: Τι θέατρο θέλουμε ως χώρα στο παγκόσμιο κέντρο αναπαράστασης του αρχαίου δράματος;

«Μήπως να παραδώσουμε το Θέατρο της Επιδαύρου στους αρχαιολόγους, για να τελειώνουμε από σπαζοκεφαλιές του τύπου:

1) Αντέχουν τα μάρμαρα τα γυμνά σώματα των ηθοποιών;

2) Αντέχουν τα μάρμαρα τον θόρυβο από κλάξον, βρισιές και πυρά που διαλύουν καθημερινά το νευρικό μας σύστημα;

3) Αντέχουν τα μάρμαρα την άθλια αισθητική και τις κοινοτοπίες όλων αυτών των δήθεν ακαδημαϊκών αναβιώσεων που σκοπό έχουν να μυήσουν τα “αθώα” μάτια και αυτιά των Ελληνοπαίδων που πρέπει, σώνει και ντε, να μάθουν τον Αριστοφάνη, τον Ευριπίδη και τον Σοφοκλή τους μέσα στον “ιερό τόπο”;

Και τι θα γίνει τότε με τις ελληνολάγνες διαθέσεις των τουριστών που αφήνουν το συνάλλαγμά τους; Σκεφτείτε, όμως: Αν παραδώσουμε τα μάρμαρα, τι θα απογίνει ο “ερημοαγανακτισμένος σοσιαλισμός” των social; Αλυτος γρίφος. Μήπως θα πρέπει να απευθυνθούμε στο Μαντείο των Δελφών για να χρησμοδοτήσει για την τύχη των μαρμάρων; Αλλο πρόβλημα και τούτο: οι Δελφοί!».

Info

«ΤΡΩΑΔΕΣ» του Ευριπίδη

 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Θεόδωρος Στεφανόπουλος

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Χρήστος Σουγάρης

ΜΟΥΣΙΚΗ – ΖΩΝΤΑΝΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ: Στέφανος Κορκολής

ΠΑΙΖΟΥΝ: Ρούλα Πατεράκη, Αντώνης Καφετζόπουλος, Δημήτρης Πιατάς, Μαρία Διακοπαναγιώτου με έναν εξαιρετικό 20μελή θίασο ηθοποιών

ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥ: 18 & 19/8 (Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου) • 31/8 (Θέατρο Λόφου Αγ. Γεωργίου Δήμου Κιλκίς) • 8/9 (Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη») • 10/9 (Ωδείο Ηρώδου Αττικού)

Το ΚΘΒΕ προσφέρει τη δυνατότητα μεταφοράς των θεατών με λεωφορείο στην Αργολίδα, για τη διευκόλυνση της παρακολούθησης. Η αγορά εισιτηρίων μεταφοράς γίνεται μέσω του τουριστικού γραφείου «NAI TRAVEL», στο ακόλουθο link: https://www.more.com/theater/festival/festibal-epidaurou-metakinisi/.

Ειδήσεις σήμερα

«Κόλαση» η Σοφιάνα Αβραμάκη: Φορά το μαγιό της και παίζει με το κορδόνι… στον καθρέφτη [Βίντεο]

Τέλος τα «βάσανα» για αυτά τα 5 ζώδια – Μετά την «φουρτούνα», ήρθε η ηρεμία

Η μεγάλη «επιστροφή» της Μαντόνα: Ανακοινώθηκαν οι νέες ημερομηνίες της περιοδείας της