Ο Αρης Αποστολάκης μιλά στον ΕΤ για το «Φιλί που έμοιαζε με αντίο»

Κι αν η μυθοπλασία κάποιες φορές σας εκπλήξει, να θυμάστε πως η ίδια η ζωή ακροβατεί ανάμεσα στην ομορφιά της σκληρότητας και στη σκουριά των παραμυθιών… Αυτό καταφέρνει ο Άρης Αποστολάκης μέσα από το βιβλίο του με μεγάλη επιτυχία! Γιατί όταν η ανθρώπινη φύση ξεπερνά τα όρια, γεννιούνται πολύ καλά μυθιστορήματα.

-«Φιλί που έμοιαζε με αντίο» εκδόσεις Πνοή. Σασπένς, νουάρ κατά κύριο λόγο, με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, συναισθηματικά κρεσέντα, στοιχεία κοινωνικής αναφοράς και έμφυλων στερεότυπων. Τι ήταν αυτό που συγκλόνισε τον   Άρη Αποστολάκη και άναψε τη σπίθα μιας δημιουργίας που εξελίχτηκε σε συγγραφική πυρκαγιά;

Σε ανύποπτο χρόνο διαβάζω στο διαδίκτυο ένα άρθρο για ένα συγκλονιστικό, πραγματικό γεγονός, που άλλαξε τις ζωές πολλών ανθρώπων μέσα σε μία στιγμή. Κάπως έτσι δεν συμβαίνει συνήθως; Μια στιγμή μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή προς το καλύτερο ή προς κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε πως είναι δυνατόν να συμβεί – κι όμως μπορεί. Διαβάζοντας λοιπόν αυτό το άρθρο ξέσπασε μια ιδεοθύελλα στο μυαλό μου και του έβαλε φωτιά. Δεν μπορώ να σας το περιγράψω αλλιώς. Εκείνη τη στιγμή σκιαγραφήθηκαν οι δύο μάνες-ηρωίδες μου που καταπάτησαν στην εφηβεία τους δύο από τις δέκα ηθικές εντολές κι ας ήταν άπειρες στην αμαρτία. Άλλωστε ποιος είναι το αντίθετο πριν ανακαλύψει και μια άλλη σκοτεινή πτυχή του εαυτού του;  Από τα βουνά της Ευρυτανίας, λοιπόν, ξεκίνησαν όλα και ύστερα πήραν τον δρόμο τους…

-Πώς καταφέρατε να διαχειριστείτε ως νέος συγγραφέας την καθόλου εύκολη συγγραφικά διαχείριση των flash back με το μέτρο εκείνο που επιβάλλεται να εντάσσονται στη ροή ενός μυθιστορήματος;

Τολμώ να πω πως από την αρχή είχα όλη την ιστορία μέσα μου. Στο τέλος του βιβλίου ο αναγνώστης διαβάζει ένα χειρόγραφο της κεντρικής ηρωίδας, το οποίο το έγραψα πριν καν φτάσω στη μέση. Ο χάρτης μου επομένως γι’ αυτό το ταξίδι ήταν πολύ ξεκάθαρος, κάτι που με βοήθησε να μη χαθώ στη ροή των εξελίξεων, γιατί κατά βάση είναι ένα κοινωνικό – αισθηματικό μυθιστόρημα, αλλά έχει πολλά στοιχεία μυστηρίου και τα flash back βοήθησαν στο σασπένς. Λατρεύω τον κινηματογράφο, τις εναλλαγές, τη γρήγορη πλοκή, το αναπάντεχο της στιγμής. Ήθελα ο αναγνώστης να βιώσει ποικίλα συναισθήματα, να ταξιδέψει, να καρδιοχτυπήσει, να χάσει –αν είναι εφικτό– την επαφή με οτιδήποτε άλλο του αποσπά την προσοχή γύρω του. Και τι είναι άραγε πιο πολύτιμο από την προσοχή μας και πού την δίνουμε…

-«Φιλί που έμοιαζε με αντίο». O τίτλος σας καθόλου τυχαίος, κομβικά συνδεδεμένος με δυο σκηνές θανάτου στο βιβλίο σας! Τι θέλατε να εισπράξει ο αναγνώστης του από αυτό το αντίο;

Το «αντίο» ως λέξη από μόνη της εμπεριέχει την έννοια του τελεσίδικου, του ανεπίστρεπτου, του χαμού. Με το δικό μου «αντίο» ήθελα να φωτίσω στον αναγνώστη τη λυτρωτική πλευρά του αποχαιρετισμού. Κάποιες φορές δεν μπορείς να αλλάξεις την ορμή της ζωής. Είναι ποτάμι ασταμάτητο που μας παρασέρνει με γεγονότα, αποχαιρετισμούς, αγκαλιές ή ακόμα και λόγια ανείπωτα. Το κομβικό σημείο στον τίτλο πιστεύω πως είναι το «έμοιαζε». Αφήνει ένα διαφορετικό αέρα αισιοδοξίας και αμφισβήτησης του αμετάκλητου, κάτι δηλαδή που μπορεί και να μην είναι έτσι όπως φαίνεται. Κάτι τέτοια φιλιά μοιάζουν με τους ανθρώπους της ζωής μας. Σωστά καταλάβατε, αναφέρομαι σε εκείνους τους λίγους και αξεπέραστους…

-Ποια πτυχή της ανθρώπινης συμπεριφοράς θελήσατε να φωτίσετε;

Όσο ξετυλίγεται η ιστορία, ο αναγνώστης παρασύρεται μέσα σε αλληλένδετες ιστορίες και στον ψυχισμό ηρώων που θα μπορούσαν να ζουν ανάμεσά μας. Οι ήρωες άγονται και φέρονται πολλές φορές υποταγμένοι σε ένα αδυσώπητο πεπρωμένο και άλλες φορές ως θύματα των επιλογών τους. Στόχος μου ήταν να φωτίσω τα πάθη και τα λάθη του ανθρώπου, αυτά που τον κάνουν να ερωτεύεται παράφορα, να φθονεί, να υποφέρει, να αγαπάει, να μισεί… ακόμη και να ελπίζει.

-Ποιος ή τι είναι ο δικός σας φόβος για την απώλεια;

Η στιγμή που μπορεί να χρειαστεί να ξεστομίσεις το αντίο, χωρίς να έχεις προλάβει να δώσεις εκείνο το φιλί που αφήνεις μετέωρο για την επόμενη φορά.

ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ

-H τέχνη απαιτεί ταυτόχρονα τραύμα, μέτρο και υπέρβαση. Τελικά η δική σας υπέρβαση ποια ήταν σχετικά με το νόημα της ζωής με σκοπό να νοηματοδοτήσει τη δική σας ύπαρξη;

Αρχικά, η σκέψη μου δεν ήταν να γράψω ένα βιβλίο για να εκδοθεί και να φτάσει σε άλλα χέρια. Η σκέψη μου ήταν να με βρω, να με καταλάβω, να με μάθω. Αυτό δεν κάνουμε πολλοί από μας όταν καταπιανόμαστε με κάτι που μας αρέσει, που μας ελκύει; Μέσα σε αυτό ψάχνουμε κάτι να βρούμε κι αυτό δεν είναι παρά το ποιοι είμαστε εμείς. Να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε εμείς και επιπλέον να το συνειδητοποιήσουμε. Αρκεί να κοιταχτούμε λίγο πιο καλά, λίγο πιο βαθιά. Αυτή λοιπόν ήταν η δική μου υπέρβαση. Η κατάβαση στα μέσα μου και η προσπάθεια πιο ουσιαστικής σύνδεσης με τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Η πορεία προς την ολοκλήρωση του βιβλίου με βοήθησε να βελτιώσω την εκδοχή από την οποία πρωτοπερπάτησα σε αυτή τη ζωή και έτσι μπόρεσα να το μετατρέψω όλο αυτό σε ενέργεια η οποία τελικά κατέληξε πάνω σε κομμάτια χαρτί και στα πλήκτρα. Ήδη από τα τόσο ενθαρρυντικά μηνύματα που λαμβάνω από τους αναγνώστες του βιβλίου επιβεβαιώνω μέρα με τη μέρα πως βρήκα το δικό μου νόημα: τη μαγική στιγμή που αισθάνεσαι πως η ψυχή και ο νους σου συνδέθηκε στην ίδια συχνότητα με κάποιου άλλου ανθρώπου που μπορεί να μη συναντήσεις και ποτέ.

Ειδήσεις σήμερα

Νέο Market Pass: Ποιοι και πως θα το λάβουν

Ελλάδα – Ινδία συμμαχία για επενδύσεις και τουρισμό

Θα μας «τρελάνει» ο καιρός: Από τον καύσωνα στις βροχές – Που θα «χτυπήσει» η κακοκαιρία