-Μέσα από τις περιγραφές σας στο βιβλίο σας, διακρίνω μια νοσταλγία για τα παλιά. Μήπως η μνήμη αφήνει πίσω ίχνη ανεξίτηλα;

Ναι, υποθέτω ότι έχω μια νοσταλγία για τα παλιά, αλλά νομίζω επίσης ότι κοιτάζω «προς τα πίσω» για να δω «προς τα εμπρός». Έχω μεγάλο σεβασμό στο παρελθόν και μου αρέσει να γράφω γι’ αυτό, αλλά με ιντριγκάρει περισσότερο το πώς το παρελθόν έχει διαμορφώσει το παρόν, πώς έχει επηρεάσει τις ζωές μας και πώς μπορεί να συνεχίσει να μας διδάσκει να συνυπάρχουμε ειρηνικά. Έτσι, ίσως όταν εντοπίζετε στα βιβλία μου μια νοσταλγία για τις παλιές εποχές, στη πραγματικότητα με βλέπετε να ερωτεύομαι τους χαρακτήρες μου και την εποχή τους. Απολαμβάνω πραγματικά να κάνω έρευνα και να μπαίνω στη θέση των ηρώων μου.

-Γιατί συγκεκριμένα γι’ αυτή την χρονική περίοδο;

Έχω ξεκινήσει να γράφω σχετικά με την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πόλεμο ήδη από το μυθιστόρημά μου «Η γλυκύτητα της λήθης» το 2012, επομένως γράφω για την συγκεκριμένη περίοδο εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Το πρώτο μου μυθιστόρημα για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν εμπνευσμένο από τον χρόνο που πέρασα στο Παρίσι, και μόλις το έγραψα, γοητεύτηκα από την έρευνα και δεν μπορούσα να αντισταθώ στην επιθυμία να επιστρέψω στην περίοδο αυτή ξανά και ξανά. Επιπλέον, το γεγονός ότι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξαν τόσοι πολλοί πολίτες που ύψωσαν το ανάστημά τους κάνοντας απίστευτα γενναία πράγματα, συνεχίζει να μας εμπνέει μέχρι και σήμερα να έχουμε δύναμη και θάρρος στη δική μας ζωή.

-Ποιες σκιές σας ενέπνευσαν και ήταν το έναυσμα για τη συγγραφή του «Η κόρη του Παρισιού»;

Μέρος της αρχικής μου έμπνευσης για το μυθιστόρημα ήταν η σκέψη ότι οι πολίτες του Παρισιού ζούσαν υπό την απειλή των συμμαχικών βομβαρδισμών. Συχνά οι βομβαρδισμοί αστοχούσαν και σκότωναν πολλούς αθώους. Μια τέτοια περίπτωση υπήρξαν τα προάστια του Παρισιού, όπου εκατοντάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Αυτό λοιπόν μου έδωσε το έναυσμα για να γράψω αυτό το βιβλίο, αλλά καθώς άρχισα να δημιουργώ τους χαρακτήρες και να τους γνωρίζω, έγινε ένα βιβλίο για τη μητρότητα και τη φιλία και τις δύσκολες επιλογές με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι για να προστατεύσουμε αυτούς που αγαπάμε. Στην «Κόρη του Παρισιού», η Ελίζ, η Ζουλιέτ και η Ρουθ κάνουν όλες διαφορετικές επιλογές στη προσπάθειά τους να προστατεύσουν τα παιδιά τους, και θα ήταν αδύνατο γι’ αυτές να γνωρίζουν ποιες αποφάσεις είναι οι σωστές.

-Οι χαρακτήρες φαίνεται να έχουν ως κοινό μύχιες επιθυμίες που μένουν ανολοκλήρωτες. Πώς επινοήσατε αυτή την αναταραχή στη ζωή τους, τι σας ενδιαφέρει να εξερευνήσετε από αυτούς και τι επιθυμείτε να μεταφέρετε στον αναγνώστη;

Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι με το οποίο πολλοί αναγνώστες θα μπορέσουν να ταυτιστούν. Όλοι μας έχουμε μονοπάτια που δεν ακολουθήσαμε, και όλοι έχουμε πράγματα στο παρελθόν μας για τα οποία αναρωτιόμαστε: «Αν είχα πάρει μια διαφορετική απόφαση, θα μπορούσε η ζωή μου να είχε εξελιχθεί διαφορετικά;». Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να παίρνουμε τις καλύτερες αποφάσεις που μπορούμε τη δεδομένη στιγμή αλλά είναι αδύνατον να μην αναρωτιόμαστε πώς θα είχαν εξελιχθεί άραγε τα πράγματα αν είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές.

-Οι Elise και η Ruth Levy (μια Εβραία χήρα μητέρα δύο παιδιών) αναγκάστηκαν να παραδώσουν τα παιδιά τους σε άλλους για να τα προστατεύσουν. Η δυσκολότερη απόφαση για μια μητέρα. Πώς συνεχίζεται αλήθεια η ζωή μετά από αυτή την ανατροπή;

Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Και είναι επίσης μία ερώτηση με την οποία ήρθαν αντιμέτωπες εκατομμύρια μητέρες κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Νομίζω πώς είναι πολύ δύσκολο, ακόμη και τώρα 80 χρόνια αργότερα, να μπούμε στη θέση αυτών των γυναικών. Να στείλουν το παιδί τους μακριά στην φροντίδα ξένων ανθρώπων με την ελπίδα ότι θα είναι ασφαλές ή να το κρατήσουν κοντά τους, γνωρίζοντας ότι αυτό ενέχει τον κίνδυνο να πεθάνουν μαζί; Ως μητέρα η ίδια, η καρδιά μου πονάει όταν σκέφτομαι τις γυναίκες που ήρθαν αντιμέτωπες με αυτό το δίλημμα.

-Συναντάτε ποτέ ανθρώπους που σας θυμίζουν τους πρωταγωνιστές των ιστοριών σας;

Ω, ναι. Κάνω ό,τι μπορώ ώστε να μιλήσω με ανθρώπους οι οποίοι έζησαν τα γεγονότα για τα οποία γράφω. Νομίζω ότι αυτές οι «από πρώτο χέρι» συνεντεύξεις πραγματικά ζωντανεύουν την έρευνα.

-Πως χειριστήκατε την έρευνά σας για να φτάσετε στο αποτέλεσμα που επιθυμούσατε;

Ξεκινάω πάντα με το να διαβάζω όσα περισσότερα μπορώ σχετικά με την περίοδο και τις τοποθεσίες για τις οποίες σκοπεύω να γράψω. Στη συνέχεια, προσπαθώ να περάσω λίγο χρόνο στο μέρος για το οποίο γράφω, καθώς πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να πατήσεις τα πόδια σου στο έδαφός του και να το βιώσεις πραγματικά: τις μυρωδιές του, το φαγητό, την ατμόσφαιρα, τον πολιτισμό. Τέλος, προσπαθώ να μιλάω με ανθρώπους -τόσο με ιστορικούς όσο και με επιζώντες- οι οποίοι μπορούν να μου μιλήσουν για κάτι περισσότερο από απλώς τα γεγονότα. Συχνά αυτό αποτελεί και το μεγαλύτερο κομμάτι του να καταλάβω το συναίσθημα με το οποίο συνδέονται αυτές οι τραυματικές καταστάσεις. Η έρευνα διαδραματίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των χαρακτήρων και της πλοκής του βιβλίου.

-Πιστεύετε οι άνθρωποι στη σύγχρονη εποχή έχουν παραδειγματιστεί από τα λάθη του παρελθόντος; αναγνωρίζοντας πόσο εύκολα η αγάπη μετατρέπεται σε μίσος;

Θεωρώ πώς έχουμε κάνει σίγουρα μια μεγάλη πρόοδο, ωστόσο πιστεύω πώς έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας.

-Τι σημαίνει για σας η επιτυχία των βιβλίων σας και η μετάφρασή τους σε 30 γλώσσες;

Εξακολουθώ να εκπλήσσομαι από το γεγονός ότι τα βιβλία μου μεταφράζονται σε τόσες γλώσσες και διαβάζονται σε τόσα πολλά μέρη του κόσμου. Είμαι τρομερά ευγνώμων στην ατζέντισσα των ξένων δικαιωμάτων μου, Heather Baror Shapiro, που έφερε το βιβλίο αυτό στα χέρια τόσων πολλών ξένων εκδοτών. Είναι τεράστια τιμή και κάθε φορά που λαμβάνω ένα email από έναν αναγνώστη από κάποια άλλη χώρα, μου υπενθυμίζει το γεγονός ότι τα βιβλία έχουν τη δύναμη να μας ενώνουν. Η σκέψη ότι η «Κόρη του Παρισιού» φτάνει σε όλο τον κόσμο με κάνει να σκέφτομαι ότι, στον πυρήνα της ύπαρξης μας ως ανθρώπινα όντα, έχουμε όλοι μας πολλά περισσότερα κοινά που μας ενώνουν παρά πράγματα που μας χωρίζουν, ανεξάρτητα από το πού ζούμε, σε τι πιστεύουμε, πόσο χρονών είμαστε, ποιες είναι οι πολιτικές μας πεποιθήσεις ή πώς μοιάζουμε εμφανισιακά. Τα βιβλία μάς επιτρέπουν να μπούμε για λίγο στη θέση κάποιου άλλου και πιστεύω ότι όσο περισσότερη πρόσβαση έχουμε σε βιβλία που βρίσκονται έξω από τις δικές μας εμπειρίες και το δικό μας υπόβαθρο, τόσο καλύτερος θα είναι ο κόσμος.

-Ποιος είναι ο σκοπός του Friends & Fiction, της διαδικτυακής κοινότητας που ιδρύσατε και διευθύνεται μαζί με τις συναδέλφους σας επιτυχημένες συγγραφείς των New York Times, Patti Callahan Henry, Kristy Woodson Harvey και Mary Kay Andrews;

Οι τέσσερις μας -μαζί με μια πέμπτη συγγραφέα, τη Mary Alice Monroe, η οποία αποχώρησε από την ομάδα το 2021 για να επικεντρωθεί στο συγγραφικό της έργο- ξεκινήσαμε αρχικά το Friends & Fiction πριν από τέσσερα χρόνια, τον Απρίλιο του 2020, για να προσεγγίσουμε τους αναγνώστες και να υποστηρίξουμε τους βιβλιοπώλες κατά τις πρώτες μέρες της πανδημίας. Κανείς μας δεν είχε ιδέα πόσο μεγάλη απήχηση θα είχε στους αναγνώστες, και πλέον, τέσσερα χρόνια αργότερα, έχουμε πραγματοποιήσει πολύ περισσότερες από 200 συνεντεύξεις με άλλους συγγραφείς, έχουμε κάνει πολυάριθμες ζωντανές εκδηλώσεις με βιβλιοπωλεία και φιλοξενούμε μια ομάδα στο Facebook με περίπου 250.000 μέλη. Έχουμε μια νέα εκπομπή κάθε Τετάρτη στις 19:00 ώρα Ελλάδος. Οι εκπομπές αυτές είναι διαθέσιμες τόσο στο YouTube όσο και στο podcast μας. Μπορείτε να μάθετε περισσότερα στο: www.friendsandfiction.com.