Όλοι οι ήρωες της σειράς λατρεύουν τη γεωγραφία και την εξερεύνηση. Η σειρά προσφέρει πολλά στον αναγνώστη, καθώς οι ήρωες περιηγούνται την κάθε περιοχή ανακαλύπτοντας πολιτιστικά στοιχεία. Μέσα από την πλοκή αναδεικνύονται και κοινωνικά θέματα, τα οποία δίνουν χώρο στον αναγνώστη να σκεφτεί, να προβληματιστεί, και ενδεχομένως να ταυτιστεί με τους ήρωες.

-Πόση Μαρία Ρουσάκη βρίσκουμε μέσα στα βιβλία σας; Υπάρχουν στοιχεία της ζωής σας που πυροδότησαν τη συγγραφή τους;

Σίγουρα με εμπνέει η ζωή. Η δική μου και των άλλων. Ως κοινωνιολόγος ξεκίνησα να γράφω παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου, ίσως για να ξεκλειδώσω τα μυστικά που κρύβουν οι ανθρώπινες συμπεριφορές. Αλλά και όσα βιώνω με επηρεάζουν, καθώς πάντα ξεχειλίζουν σταγόνες της ψυχής μου πάνω στο χαρτί.

-Πώς βιώσατε τη συγγραφή του βιβλίου «Μήνυμα στο Μανχάταν – Οι Κατάσκοποι της Γεωγραφίας – No2», εκδόσεις Διόπτρα; Ποια είναι η υπόθεσή του και σε ποιες ηλικίες απευθύνεται;

Για αυτό το βιβλίο επέστρεψα στη γενέτειρά μου, τη Νέα Υόρκη, με αφορμή το περίφημο Χειρόγραφο Βόινιτς. Ο ήρωας μου, ο Πίτερ Πάτουικ, μένει στη Νέα Υόρκη και μαθαίνει μέσω μιας εφαρμογής, στην οποία υπάρχει η δυνατότητα να μαθαίνει κανείς οτιδήποτε έχει σχέση με το ταξίδι, τη γεωγραφία, την εξερεύνηση κ.τ.λ., ότι το περίφημο Χειρόγραφο Βόινιτς βρίσκεται σαν έκθεμα στη Βιβλιοθήκη Μόργκαν, στην καρδιά του Μανχάταν. Ο Πίτερ αποφασίζει να επισκεφθεί τη βιβλιοθήκη να δει αυτό το μυστήριο χειρόγραφο με τα μάτια του γιατί πρόκειται για το μοναδικό βιβλίο στον κόσμο το οποίο δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει κανείς. Είναι γραμμένο σε μια περίεργη γλώσσα, την οποία δεν γνωρίζει κανείς στον κόσμο. Υπολογίζεται ότι γράφτηκε τον 15ο αιώνα, ενώ το απέκτησε ο Πολωνοαμερικανός βιβλιοπώλης Βίλφριντ Βόινιτς το 1912, απ’ τον οποίο πήρε και το όνομα του. Το χειρόγραφο δεν αποτελείται μόνο από κείμενο, αλλά περιλαμβάνει παράξενες εικόνες διάφορων φανταστικών φυτών και ζώων, μέχρι και αστρολογικούς χάρτες. Στη συνέχεια ο Πίτερ μαζί με τη φίλη του τη Σαμάνθα εντοπίζουν ένα λουλούδι από το χειρόγραφο Βόινιτς ζωγραφισμένο σαν γκράφιτι στους τοίχους της πόλης. Ακολουθούν και καταγράφουν τα γκράφιτι ώσπου κατανοούν ότι αυτό το λουλούδι Βόινιτς μοιάζει με το πραγματικό λουλούδι «μη με λησμόνει». Τότε σιγά σιγά ανακαλύπτουν το μυστήριο πίσω από τον άνθρωπο που το ζωγραφίζει παντού.

Το συγκεκριμένο βιβλίο περιλαμβάνεται στη σειρά «Οι Κατάσκοποι της Γεωγραφίας». Πρόκειται για μια νέα, φρέσκια σειρά των εκδόσεων Διόπτρα, η οποία απευθύνεται σε ηλικίες 8 και άνω. Επικεντρώνεται στην περιπέτεια και το μυστήριο μέσω της γεωγραφίας. Ολοι οι ήρωες της σειράς λατρεύουν τη γεωγραφία και την εξερεύνηση. Γι’ αυτό και συνομιλούν μεταξύ τους μέσω μιας εφαρμογής στο κινητό που λέγεται «Πορτολάνος». Με αυτή την εφαρμογή οι ήρωες μαθαίνουν αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον ή μυστήριο προς εξερεύνηση σε μια συγκεκριμένη πόλη ή τοποθεσία. Η σειρά προσφέρει πολλά στον αναγνώστη καθώς οι ήρωες περιηγούνται την κάθε περιοχή ανακαλύπτοντας πολιτιστικά στοιχεία. Μέσα από την πλοκή αναδεικνύονται και κοινωνικά θέματα τα οποία δίνουν χώρο στον αναγνώστη να σκεφτεί, να προβληματιστεί και ενδεχομένως να ταυτιστεί με τους ήρωες.

-Στις ιστορίες σας παντρεύετε τα βιβλία σας με σύγχρονα πολύτιμα κοινωνικά μηνύματα/ζητήματα. Θέλετε μέσα από αυτά να διαμορφώσετε δίκαιους πολίτες;

Πάντα επιχειρώ να κεντήσω κοινωνικά μηνύματα μέσα από την πλοκή μιας ιστορίας. Επιδιώκω να υπάρχουν κοινωνικές προεκτάσεις σε όλα τα βιβλία μου. Να δημιουργήσω με τον τρόπο μου σκεπτόμενους πολίτες. Στο «Μήνυμα στο Μανχάταν» αυτό που επιθυμώ είναι να σκεφτούν τα παιδιά για ποιον λόγο γράφουμε; Γιατί παράγουμε Τέχνη; Αν σκεφτούμε ότι το χειρόγραφο Βόινιτς γράφτηκε σε μια μυστική γλώσσα, γιατί το έγραψε ο συγγραφέας του; Προσωπικά πιστεύω ότι κανείς δεν γράφει αν δεν θέλει να επικοινωνήσει κάτι. Και η επικοινωνία είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε όλες τις τέχνες. Εχουμε ανάγκη ως άνθρωποι να εκφραζόμαστε και να μοιραζόμαστε.

-Η ζωή στη φύση, στα χωριά, στους μικρούς τόπους, βουτηγμένους μέσα στις ιστορίες, στους θρύλους, στους μύθους. Γιατί τις έχουν ανάγκη τα παιδιά, οι ενήλικες, οι κοινωνίες ολόκληρες;

Αυτές οι ιστορίες θα είναι πάντοτε η κληρονομιά όλων των ανθρώπων και ένας μοναδικός τρόπος να νιώθουμε ενωμένοι, να μη βιώνουμε τη μοναξιά και την αποξένωση. Είμαστε όλοι κομμάτι της φύσης και οι ιστορίες των τόπων συνδέουν τους ανθρώπους στο σύνολό τους. Ανοίγουν παράθυρα στο όνειρο. Δίνουν κίνητρο. Μοιράζουν δύναμη.

-Υπάρχει κάποιο όριο που όταν το ξεπερνούν οι ιστορίες και οι μύθοι γίνονται… «επικίνδυνα»;

Σκοτεινές ιστορίες υπήρχαν πάντοτε, όμως αντικατοπτρίζουν το ήμισυ της πραγματικής ζωής: το σκοτάδι και τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Ομως δεν είναι επικίνδυνες, γιατί χωρίς αυτές δεν θα εκτιμούσαμε το φως. Και οι φωτεινές ιστορίες είναι εκείνες που μας χαρίζουν ελπίδα.

Η Μαρία Ρουσάκη έχει στο ενεργητικό της πολλά βιβλία, πολλά βραβεία και διακρίσεις. Η επιτυχία είναι ικανοποίηση ανταμοιβή των κόπων σας ή καταλήγει σε δέσμευση; Ποια ευθύνη γεννά μια τέτοια καταξίωση;

Είμαι ικανοποιημένη με την πορεία μου, αλλά δεν νιώθω επιτυχημένη. Οπότε δεν νιώθω δεσμευμένη να αποδείξω κάτι παραπάνω απ’ αυτό που κάνω. Να γράφω ιστορίες δηλαδή. Αυτό ονειρευόμουν να κάνω από παιδί και τα κατάφερα με κόπο, αφοσίωση, σκληρή δουλειά και αγάπη για τη λογοτεχνία. Είναι ευτύχημα να αγαπά κανείς τη δουλειά του. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μένα.

Η ενηλικίωση φθείρει τη φαντασία

-Αναρωτιέμαι! Είναι η ενηλικίωση που φέρνει το ρεαλισμό ή η ενήλικη φαντασία είναι «επικίνδυνη»;

Η ενηλικίωση σίγουρα φθείρει τη φαντασία, την αθωότητα των πράξεων, την ανεμελιά, τη χαρά της κάθε στιγμής. Επικίνδυνο είναι η απώλεια της μνήμης καθώς μεγαλώνει κανείς. Και θα σας εξηγήσω τι εννοώ. Μια φορά βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη και πέρασα έξω από ένα σχολικό προαύλιο στην China Town. Στάθηκα στο πεζοδρόμιο για πολλή ώρα και άκουγα τα παιδιά να παίζουν, να φωνάζουν μεταξύ τους. Ξέρετε τι διαπίστωσα; Οτι αυτός ο ήχος είναι ίδιος παντού, είτε βρίσκεται κανείς στη Νέα Υόρκη είτε στην Κίνα είτε στην Ελλάδα… Δεν μπορούσα να διακρίνω σε ποια γλώσσα μιλούσαν. Γιατί η γλώσσα των παιδιών, η γλώσσα του παιχνιδιού, δεν έχει σύνορα. Αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα για μένα. Γι’ αυτό εύχομαι να θυμηθούμε τα νιάτα μας, να νιώσουμε σαν παιδιά. Ετσι ο κόσμος ίσως γίνει λιγότερο επικίνδυνος.

Ειδήσεις σήμερα

Qatargate: Φωτογραφίες ντοκουμέντο με τους Παντσέρι, Τζιόρτζι να κουβαλάνε τις βαλίτσες με τα λεφτά

Βιασμός 15χρονου στο Ίλιον: «Δεν μπόρεσα να δω το βίντεο για δεύτερη φορά» λέει ο δικηγόρος κατηγορούμενου

Πρόστιμο στο Έναστρον: Πόσα λεφτά θα πληρώσει ο σύντροφος της Δέσποινας Βανδή, Βασίλης Μπισμπίκης