Οι συγκρίσεις με το σήμερα είναι αναπόφευκτες. Η αρρώστια, η απομόνωση, ο θάνατος, η θεραπεία, η ελπίδα. Ενας κύκλος που μοιάζει να επαναλαμβάνεται σχεδόν ειρωνικά.

«Ξαφνικά, βρεθήκαμε όλοι σε μια κατάσταση όχι πολύ διαφορετική από εκείνη των ανθρώπων στην Κρήτη και στη Σπιναλόγκα του ‘30 και του ‘40. Αντιμετωπίσαμε όλοι τον κίνδυνο μιας αθεράπευτης αρρώστιας και η μόνη οδηγία ήταν να κρατήσουμε απόσταση από τους άλλους. Εκείνοι που είχαν την αρρώστια έπρεπε να απομονωθούν, οι αγαπημένοι μας πέθαναν χωρίς εμείς να είμαστε κοντά τους. Οι ομοιότητες με τη λέπρα ήταν προφανείς. Και τον Μάρτιο του 2021 ο νους μου ταξίδεψε πίσω στη Σπιναλόγκα», λέει στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής η συγγραφέας που λάτρεψε την Ελλάδα και η Ελλάδα εκείνη και συνεχίζει:

«Ζούσαμε όλοι σε μια παρόμοια κατάσταση και όταν ήρθε το εμβόλιο, ήρθε, κατά κάποιο τρόπο, και μια λύση στο πρόβλημα, όπως συνέβη και με τους λεπρούς ασθενείς, όταν ανακαλύφθηκε η θεραπεία το 1957. Νομίζω ότι ακόμα απειλούμαστε σε μεγάλο βαθμό από την Covid-19, αλλά τουλάχιστον μπορούμε πλέον να δούμε τους αγαπημένους μας πιο γρήγορα. Και πλέον είναι πολύ λιγότερες οι ευκαιρίες για να αναπτυχθεί ο Covid και δεν υπάρχει σχεδόν καμία για να πεθάνουμε».

-Τα βιβλία σας σημαδεύονται από μεγάλες τραγωδίες που όμως στην πορεία οδηγούν τους ήρωες -όχι όλους- στην αναγέννηση και την ελπίδα. Πιστεύετε ότι έτσι συμβαίνει και στην πραγματική ζωή;

«Ναι, το πιστεύω. Η τραγωδία είναι κάθαρση. Ολοι το ξέρουμε, όχι μόνο στο μυαλό μας, αλλά και στην καρδιά μας. Ξέρουμε τα αποτελέσματα του πόνου και της απώλειας. Και νομίζω ότι πάμε στο θέατρο για να δούμε μια αρχαία τραγωδία, για να νιώσουμε αυτή την αίσθηση της κάθαρσης, που είναι σαν ένα είδος πρόβας τζενεράλε της πραγματικής ζωής. Σε ένα μυθιστόρημα έχεις χρόνο και χώρο να ξαναχτίσεις τους ήρωές σου, αφότου έχουν ζήσει την τραγωδία (τα μυθιστορήματά μου ποτέ δεν τελειώνουν με «πτώματα» επί σκηνής) και αυτή η διαδικασία της αναγέννησης και του ξαναχτισίματος της ελπίδας με ενδιαφέρει πολύ για ένα χαρακτήρα (στο Οσοι αγαπιούνται αυτό ισχύει πάρα πολύ, όπως και στο Μια νύχτα του Αυγούστου, αλλά και στο Καρτ Ποστάλ)».

-Υπήρξαν φορές που σκεφτήκατε να δώσετε διαφορετικό τέλος αλλά οι ήρωες σας «οδηγούσαν» αλλού;

«Κατά κάποιο τρόπο, εκτός αν πεθαίνουν στην πορεία του μυθιστορήματος, οι χαρακτήρες σε ένα βιβλίο εξακολουθούν να ζουν πέρα από την τελευταία σελίδα, πέρα από τη λέξη ΤΕΛΟΣ. Οταν τελειώνω το γράψιμο, πάντα μου λείπουν οι χαρακτήρες μου. Βάζω το μολύβι κάτω και μετανιώνω που δεν θα ξαναπεράσω άλλο χρόνο μαζί τους. Και πολύ συχνά, η μοίρα τους είναι εντελώς άγνωστη και ανοιχτή. Αυτό συνέβη ειδικά με τον Μανώλη στο Νησί, ο οποίος εξαφανίζεται μετά τον φόνο της αγαπημένης του Αννας. Δεν είναι ένοχος για το έγκλημα, αλλά νιώθει υπεύθυνος, οπότε φεύγει. Πάντα αναρωτιόμουν τι του συνέβη μετά από αυτό και αποφάσισα να το βρω. Υπάρχουν πάντα ένα σωρό πιθανότητες για το τι μπορεί να συμβεί σε ένα χαρακτήρα, αλλά υπάρχει μία μόνο, η οποία φαίνεται σωστή, φαίνεται να κολλάει, τουλάχιστον για μένα. Ετσι, η περιέργειά μου για τον Μανώλη με οδήγησε να ακολουθήσω τη μοίρα και των δύο άλλων ανδρών που αγάπησαν την Αννα και που η ζωή τους άλλαξε μετά τον θάνατό της (Ανδρέας και Αντώνης). Τους ήξερα και τους δύο τόσο καλά ως χαρακτήρες, οπότε πολύ εύκολα βγήκε άκρη».

-Πόσο σας επηρέασε συναισθηματικά η περίοδος της καραντίνας και πώς βιώνετε τώρα την «επανένταξη» σε έναν κόσμο που ποτέ ξανά δεν θα είναι ο ίδιος;

«Συναισθηματικά, το πρώτο λοκντάουν που είχαμε στην Αγγλία (Μάρτιος 2020-Ιούλιος 2020) ήταν μια τεράστια εμπειρία που μας άλλαξε όλη τη ζωή. Πρώτα απ’ όλα, η μητέρα μου πέθανε ξαφνικά. Ακόμα και τώρα δεν ξέρουμε αν ήταν εξαιτίας του Covid. Πάθαμε σοκ, δεν μπορούσαμε να κάνουμε την κηδεία. Πενθήσαμε με διαφορετικούς τρόπους. Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών, πολλοί φίλοι μου έχασαν αγαπημένους τους. Ο θάνατος ήταν πανταχού παρών. Η οικογένειά μου κι εγώ καταφύγαμε στην εξοχή, όπου έχουμε ένα σπίτι στη μέση του πουθενά. Η αίσθηση της απώλειας βαθμιαία αντικαταστάθηκε από μια αίσθηση ανανέωσης και αναγέννησης. Στο Ηνωμένο Βασίλειο είχαμε την πιο όμορφη άνοιξη που θυμόμαστε. Από τις αρχές Απριλίου ήμασταν κάθε μέρα στον κήπο, στη λιακάδα και η φύση πραγματικά οργίαζε. Ο εγκλεισμός μετατράπηκε σε εποχή πραγματικής χαράς, κατά την οποία ήρθαμε πολύ πιο κοντά ως οικογένεια. Οπότε, ο εγκλεισμός ήταν μια περίοδος έντονης δραστηριότητας και η συγγραφή της Μιας Νύχτας του Αυγούστου ήταν μέρος αυτής της περιόδου.

Πραγματικά πιστεύω, όπως λέτε κι εσείς, ότι ο κόσμος ποτέ δεν θα είναι ο ίδιος. Παλεύω να το προσδιορίσω, αλλά είναι αυτό που νιώθω. Μια τεράστια προσωπική αλλαγή για εμένα είναι ότι συνήθιζα να ταξιδεύω από το Ηνωμένο Βασίλειο στην Ελλάδα και πίσω. Και κάποιες φορές το έκανα παραπάνω από μία φορά το μήνα. Και τώρα πια είναι αδύνατο με την καραντίνα, στην οποία είμαστε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Είναι πραγματικά σκληρό να σκέφτεσαι την παλιά κανονικότητα. Αυτή τη στιγμή είμαι στην Κρήτη. Εδώ και τρεις μήνες σχεδόν».

-Στη Σπιναλόγκα οι άνθρωποι ήταν καταδικασμένοι να παλεύουν μια ασθένεια χωρίς γιατρειά, ενώ σήμερα η επιστήμη βρήκε σε λίγους μήνες το εμβόλιο κατά του κορονοϊού. Παρά ταύτα το αντιεμβολιαστικό κίνημα παγκοσμίως είναι υψηλό. Πώς το εξηγείτε και τι θα συμβουλεύατε τους αγαπημένους σας;

«Να κάνουν το εμβόλιο! Είναι η μόνη λύση για να επιστρέψουμε στην κανονικότητα και να ξαναχτίσουμε τη ζωή μας και την οικονομία των χωρών μας. Αν κάποιος πάθει μια σοβαρή μόλυνση στο νοσοκομείο, αρνείται τα αντιβιοτικά επειδή δεν εμπιστεύεται την επιστήμη; Πού είναι το πρόβλημα με το εμβόλιο; Ξέρω πολλούς ανθρώπους που πέθαναν από την Covid-19. Δεν ξέρω κανέναν που να είχε κάποια σοβαρή παρενέργεια από το εμβόλιο. Εμπιστεύομαι τους επιστήμονες. Είναι πολύ πιο έξυπνοι από μένα».

-Η τηλεοπτική μεταφορά των Καρτ Ποστάλ είναι πλέον γεγονός και όλοι μιλούν για μια εντυπωσιακή παραγωγή. Πώς νιώθετε που οι ήρωές σας παίρνουν σάρκα και οστά;

«Τα γυρίσματα πηγαίνουν καλά (τελειώνουμε μέσα Ιουλίου). Πρόκειται για μια φοβερή τεχνική και καλλιτεχνική ομάδα και για εξαιρετικούς ηθοποιούς. Και κάποιες φορές, ναι, νιώθω μεγάλη ευχαρίστηση όταν βλέπω κάτι που έγραψα στο χαρτί να παίρνει σάρκα και οστά».

-Να περιμένουμε και τη μεταφορά του «Μια Νύχτα του Αυγούστου»;

«Θα μου άρεσε να το δω κι αυτό στην οθόνη. Το κοινό αγάπησε το Νησί και νομίζω ότι θα χαιρόταν πραγματικά αν έβλεπαν πάλι κάποιον από αυτούς τους χαρακτήρες να ξαναγεννιέται… Θα δούμε…».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου 

H αναδημοσίευση του παραπάνω άρθρου ή μέρους του επιτρέπεται μόνο αν αναφέρεται ως πηγή το ELEFTHEROSTYPOS.GR με ενεργό σύνδεσμο στην εν λόγω καταχώρηση.