Πώς νιώθεις που επέστρεψες στην Ελλάδα;

Είμαι Ιρλανδή και η Ιρλανδία είναι πολύ σκοτεινή και βροχερή. Λατρεύω την Ελλάδα και είμαι πολύ ενθουσιασμένη που βρίσκομαι εδώ ακόμη και με αυτήν τη ζέστη. Χαίρομαι πολύ που επέστρεψα, ιδιαίτερα μετά την πανδημία που νομίζαμε όλοι ότι δεν θα ξαναταξιδεύαμε ποτέ. Βασικά, θα ερχόμουν για δύο μέρες, γιατί είχα μια άλλη δουλειά, αλλά ο ατζέντης μου με ειδοποίησε ότι η άλλη δουλειά τελείωσε. Οπότε, σκέφτηκα: Γιατί να γυρίσω σπίτι; Αποφάσισα να πάω στην Υδρα, σε κάποια άλλα νησιά, στην Πελοπόννησο. Κάνω διακοπές για όσο θέλω τώρα. Συνήθως έχω πολύ αυστηρό πρόγραμμα, αλλά τώρα δεν έχω άλλες υποχρεώσεις και έχω αρκετά χρήματα για να μη χρειάζεται να δουλέψω σε αυτήν τη φάση.

Τι έκανες κατά τη διάρκεια της πανδημίας;

Είχα υπογράψει συμβόλαια για δύο δουλειές πριν από την πανδημία και ήξερα ότι κάποια στιγμή θα γίνουν, απλώς με λίγη καθυστέρηση. Δυστυχώς, άλλοι συνάδελφοί μου σταμάτησαν τελείως να δουλεύουν και αναγκάστηκαν να πιάσουν δουλειές σαν ταμίες στα σούπερ μάρκετ ή οδηγοί ταξί. Ημουν πολύ ευγνώμων που ήξερα ότι είχα σίγουρες δύο δουλειές για την τηλεόραση. Ημουν από τις τυχερές που είχα την ευκαιρία κατά τη διάρκεια της πανδημίας να κάνω ενδοσκόπηση, να διαλογισθώ, να προσπαθήσω να κατανοήσω πού βρίσκομαι στη ζωή μου, τι θέλω πραγματικά. Σαφώς και δεν βρήκα απαντήσεις. Ποιος βρίσκει απαντήσεις σε τέτοια θέματα;

Τι σου άφησε όλη αυτή η περιπέτεια;

Αρχικά, με την πανδημία ήταν σαν η Γη και η φύση να έλεγαν σ’ εμάς τους ανθρώπους: «Αρκετά πια. Κλειστείτε στα σπίτια σας και προσπαθήστε να καταλάβετε ποιοι είστε και τι κάνετε». Στη συνέχεια όμως αυτό έσβησε και καταλάβαμε ότι η πανδημία είναι κάτι διαφορετικό για τον καθένα. Υπάρχουν, για παράδειγμα, άνθρωποι που δεν μπορούν να προσφέρουν τηλεκπαίδευση στα παιδιά τους, γιατί δεν έχουν τις απαραίτητες συσκευές στο σπίτι. Ή αυτό που έγινε με το δημόσιο σύστημα Υγείας. Ολοι χειροκροτούσαμε το ιατρικό προσωπικό, αλλά κανείς δεν τους πλήρωνε. Θα έπρεπε να σταματήσουμε να χειροκροτούμε και οι αρμόδιοι να φρόντιζαν να παίρνουν καλύτερες αμοιβές.

Ετσι, η πανδημία ήταν διαφορετική για τους έχοντες και τους μη έχοντες. Εγινε κάτι πιο σκοτεινό. Στην αρχή νομίζαμε ότι νιώθουμε όλοι πιο κοντά ο ένας στον άλλο, τραγουδούσαμε. Ομως, ύστερα από έξι μήνες, αν κάποιος πήγαινε να τραγουδήσει, του φώναζες «σκάσε». Οι άνθρωποι ξεχνάμε πολύ γρήγορα. Εν τω μεταξύ, το δεύτερο lockdown τον χειμώνα ήταν χειρότερο. Εβρεχε, έκανε κρύο, ήταν σκοτεινά. Δεν μπορούσες να πας μια βόλτα όπως στο πρώτο lockdown. Αναγκαστικά περνούσες πολύ χρόνο με την οικογένειά σου μέσα στο σπίτι και αυτό δεν είναι φυσιολογικό.

Για τα παιδιά ήταν ίσως ωραίο όλο αυτό που ήταν συνεχώς σπίτι με τα παιχνίδια τους και την προσοχή όλων στραμμένη πάνω τους ή για τα σκυλιά που τα έβγαζαν διαρκώς βόλτες. Αλλά για τους γονείς ήταν πολύ δύσκολο. Η πανδημία μάς έκανε να εκτιμήσουμε το ιατρικό προσωπικό και τους δασκάλους στα σχολεία, τους ταχυδρόμους, τους ντελίβερι. Ελπίζω να συνεχίσουμε να τους εκτιμάμε όλους αυτούς, αλλά δεν νομίζω ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο. Ξεχνάμε εύκολα.

Θα αλλάξουν τα δεδομένα στις τέχνες μετά την πανδημία;

Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζουμε να επανέλθουμε μετά την πανδημία και τα lockdowns. Πήγα στο θέατρο δύο φορές την προηγούμενη εβδομάδα. Ενιωσα πολύ έντονα συναισθήματα βλέποντας ανθρώπους στη σκηνή ξανά να ερμηνεύουν και απόλαυσα με όλες μου τις αισθήσεις τις παραστάσεις. Αλλά νομίζω ότι θα μας πάρει πολύ χρόνο να επιστρέψουμε στη θεατρική εμπειρία όπως την ξέραμε, με τον κόσμο να κάθεται δίπλα δίπλα. Το θέατρο χτυπήθηκε πιο πολύ από την πανδημία συγκριτικά με τις άλλες τέχνες.

Ποια είναι η μεγαλύτερη ανάμνηση που έχεις από τα γυρίσματα της ταινίας;

Η πιο σπουδαία εμπειρία από τα γυρίσματα της ταινίας ήταν η ένταση που διαρκώς ένιωθα γύρω μου. Οι Ελληνες είστε έντονοι χαρακτήρες και το λατρεύω αυτό. Τα γυρίσματα ήταν μια εμπειρία στην οποία ένιωθα μεγάλη ελευθερία. Κανείς δεν μου το στέρησε αυτό, κανείς δεν προσπάθησε να με αποσπάσει από τη δημιουργική διαδικασία.

Εχεις πει στο παρελθόν ότι δεν κάνατε πρόβες για την ταινία.

Εμένα δεν με ένοιαξε που δεν κάναμε πρόβες με τον κλασικό τρόπο. Εχω κάνει στο παρελθόν αυτοσχεδιασμό στο σινεμά και ήμουν ανοιχτή σε κάθε ενδεχόμενο. Αλλά θυμάμαι τον συμπρωταγωνιστή μου, τον Σεμπάστιαν, να αναρωτιέται τι κάνουμε εδώ πέρα. Μέσα σε δύο μέρες από τότε που συναντηθήκαμε για πρώτη φορά πήγαμε στο «Costa Navarino» και μείναμε εκεί όλοι μαζί για τέσσερις ημέρες. Τρώγαμε μαζί, ξυπνάγαμε μαζί, ήμασταν όλη μέρα μαζί και ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό ήταν η προετοιμασία. Ηταν ένας τρόπος να δεθούμε και να είμαστε τελείως ελεύθεροι ο ένας με τον άλλο. Το ίδιο μού συνέβη και όταν δούλεψα με τον Κεν Λόουτς για το «Jimmy’s Hall». Αποκτήσαμε μεγάλο δέσιμο μεταξύ μας τότε με όλο το συνεργείο και με τους ηθοποιούς. Φαινόταν ότι δεν δουλεύαμε, αλλά δουλεύαμε.

Τι σκέφτηκες όταν διάβασες το σενάριο του «Monday» για πρώτη φορά;

Οτι δεν πρόκειται να το κάνω για τις γυμνές σκηνές. Το έκανα όμως γιατί είδα την προηγούμενη ταινία του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, το «Suntan», στο οποίο η Ελλη Τρίγγου ήταν επίσης γυμνή σε πολλές σκηνές. Ηταν υπέροχο και δεν ένιωθες πουθενά ότι τη χρησιμοποίησαν για το σώμα της. Σε καμία γυμνή σκηνή δεν είχες την αίσθηση ότι η κάμερα ήθελε να κάνει έρωτα μαζί της ή ότι την έβαλαν να παίζει σαν να θέλει να κάνει εκείνη έρωτα στον φακό. Ηταν ένα πανέμορφο σώμα που έτυχε να είναι γυμνό. Εκεί κατάλαβα ότι οι άνθρωποι αυτής της ταινίας δεν αντιμετωπίζουν το γυναικείο σώμα όπως σε άλλες παραγωγές, σαν ένα κομμάτι κρέας χωρίς κανένα σεβασμό. Θέλω να δουλεύω μόνο με ανθρώπους που είναι σε θέση να εκτιμήσουν το δώρο που τους κάνει μια γυναίκα όταν αφήνεται γυμνή στον φακό.

Δεν αγχώθηκες ποτέ;

Δεν ήμουν καθόλου αγχωμένη για τις γυμνές σκηνές, είχαμε γνωριστεί όλοι τόσο καλά και δεν είχα κανένα πρόβλημα. Ισως, να ήμουν λίγο αγχωμένη για την ερωτική σκηνή στην παραλία, όπου το συνεργείο ήταν από πάνω μας, τόσο κοντά μας όλοι. Αλλά ένιωσα ασφαλής, ότι με σέβονται, ότι με φροντίζουν. Οταν είδα την ταινία, ένιωσα πολύ υπερήφανη τόσο για εμένα όσο και για όλους όσοι δούλεψαν για αυτήν. Ηταν τεράστια εμπειρία και έμαθα πάρα πολλά. Προσπάθησα να μάθω μια καινούργια γλώσσα, έμενα σε μια ξένη χώρα, ερωτεύτηκα όλο το συνεργείο της ταινίας, είναι όλοι φίλοι μου. Ηταν μια εμπειρία ζωής.

Πώς θα χαρακτήριζες τη σχέση των δύο χαρακτήρων της ταινίας;

Οταν είδα την ταινία, ένιωσα την ανάγκη να πιάσω την πρωταγωνίστρια και να της πω: «Φύγε από αυτήν τη σχέση τώρα». Πολλές γυναίκες ερωτεύονται άνδρες ή γυναίκες ανάλογα με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, νομίζοντας ότι μπορούν να τους αλλάξουν και να τους κάνουν να πιάσουν τις δυνατότητες που εκείνες νομίζουν ότι οι σύντροφοί τους έχουν. Αλλά δεν πετυχαίνει αυτό. Μια σχέση δεν είναι να βρει ο ένας το άλλο του μισό, αλλά και οι δύο να περπατήσουν τη μισή από την απόσταση που τους χωρίζει για να συναντηθούν. Αν ο ένας πρέπει να διανύει όλη την απόσταση μόνος του συνέχεια για να συναντήσει τον άλλο, τότε πρέπει να φύγει από αυτήν τη σχέση.

ΓΙΑ ΤΟ #MeToo ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ

Αλλάζουν τα πράγματα στην Αγγλία μετά το #MeToo;

Τα πράγματα αλλάζουν στη Βρετανία, γιατί ο κόσμος που εμπλέκεται στον πολιτισμό είναι υποχρεωμένος να κάνει αυτήν τη συζήτηση. Μια συζήτηση που θα έπρεπε, βέβαια, να έχει γίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Εχουμε όλοι ευθύνη να γίνει αυτή η συζήτηση και η αλλαγή πρέπει να γίνει τώρα. Ισως όμως είναι πιο σημαντικό να δούμε γιατί ο τοξικός άνθρωπος έχει θέση εξουσίας σε ένα σύστημα που κανείς δεν θέλει ή δεν μπορεί να μιλήσει. Το να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον όπου κάποιος που διαπιστώνει τοξική συμπεριφορά να νιώθει ασφαλής να μιλήσει ελεύθερα, είναι ένα σημείο που πρέπει να δούμε. Εγώ πάντα μιλούσα όταν έβλεπα τέτοιες συμπεριφορές. Τώρα που έχω γίνει πιο «γνωστή», νιώθω ότι η ευθύνη μου να μιλάω για όσους αντιμετωπίζουν τοξικές συμπεριφορές είναι μεγαλύτερη. Αν δεν το κάνεις αυτό, είσαι μέρος του προβλήματος.