Ή μήπως έχει δίκιο ο ίδιος ο Δον Ζουάν, ένας άντρας που παντρεύεται περίπου κάθε μήνα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει πού θα τον κατατάξει, στοιχείο που διακρίνει και την παράσταση «Δον Ζουάν» του Μιχαήλ Μαρμαρινού στη σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Η ιδιαίτερη, ενδιαφέρουσα και όχι εύκολη παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού περιλαμβάνει πολλά: πρόζα, πολιτικό θέατρο, όπερα, σινεμά, φιλοσοφία, παλαιές και νέες προσεγγίσεις αυτού του κατά συρροήν αθεράπευτου γυναικοκατακτητή, που γεννήθηκε από την πένα του Ισπανού κλασικού δραματουργού Τίρσο ντε Μολίνα το 1630.

Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός έστησε μια παράσταση που δεν πρόδωσε το πνεύμα και το ύφος του Δον Ζουάν και του διάσημου κειμένου του Μολιέρου (1665), αναδεικνύοντας παράλληλα στοιχεία που αφορούν και τους σημερινούς θεατές. Αν θα αναζητούσαμε ένα ψεγάδι στην καλοσχεδιασμένη και καλοδουλεμένη παράσταση του Μαρμαρινού αυτή θα ήταν η διάρκεια. Η παράσταση θα μπορούσε να έχει μικρότερη διάρκεια και έτσι ο ρυθμός της να ήταν πιο συμπυκνωμένος.

Λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η παράσταση ο μουσικός Στέλιος Κατσατσίδης επί σκηνής παίζει μελωδίες στο ακορντεόν. Στη σκηνή ένα μεγάλο τραπέζι σαν εκείνο του Μυστικού Δείπνου του Ιησού με τους μαθητές του υπενθυμίζει ένα από τα πιο ιερά σύμβολα του Χριστιανισμού, αλλά ταυτόχρονα κι ένα πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα σε ιστορικούς, πιστούς και μελετητές. Στην παράσταση του Μαρμαρινού που ακροβατεί στα σύνορα δύο γλωσσών: του σινεμά και του θεάτρου, το τραπέζι δίνει τροφή σε θεωρίες, αφηγήσεις, ερμηνείες και σενάρια, θεατρικά και κινηματογραφικά.

Καθ’ όλη τη διάρκεια οι δέκα πρωταγωνιστές βρίσκονται επί σκηνής, όπως και δύο κάμερες. Η μία είναι τοποθετημένη μπροστά από μινιατούρες και βιντεοσκοπεί τα αντικείμενα προβάλλοντάς τα σε μεγέθυνση στην τεράστια οθόνη της σκηνής. Η σκηνοθεσία του Μαρμαρινού λειτουργεί ευρηματικά στην εναλλαγή σκηνικών παρακινώντας τον θεατή να συνδυάσει τη θεατρική και κινηματογραφική οπτική. Η δεύτερη κάμερα βιντεοσκοπεί επιλεκτικά τις αφηγήσεις και τις κινήσεις των κεντρικών προσώπων από διαφορετικές οπτικές γωνίες ακολουθώντας την αλήθεια και την υποκρισία, τους έρωτες και την εκδίκηση, την πίστη, τη χαρά και την απελπισία, τη φαντασία και την πραγματικότητα, το παρελθόν και το παρόν.

Ο κόσμος του «Δον Ζουάν» χτίστηκε από τους καλύτερους συντελεστές επί και εκτός σκηνής. Η μετάφραση του έμπειρου Δημήτρη Δημητριάδη απέδωσε τη διαχρονικότητα της ιστορίας και συνέδεσε το ύφος της κριτικής του Μολιέρου στη γαλλική Αυλή του 17ου αιώνα με εκείνο του κόσμου του 21ου αιώνα. Ο διακεκριμένος διεθνώς Kenny McLellan και η βραβευμένη Εύα Νάθενα έστησαν ένα λιτό σκηνικό και κομψά κουστούμια που συνομιλούσαν εύστοχα με το κείμενο και τις κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις του. Ο Δημήτρης Καμαρωτός επέλεξε κατάλληλες μουσικές συνοδείες από Don Giovanni του Μότσαρτ, τις οποίες ερμήνευσε σαγηνευτικά… η σοπράνο Μυρσίνη Μαργαρίτη.

Ξένια Στούκα

[email protected]

Διαβάστε περισσότερα στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου