Οφείλω να ομολογήσω, για λόγους προσωπικής ηθικής τάξης, ότι δεν πιστεύω πως ένα βιβλίο μπορεί να αλλάξει τη ζωή κάποιου που θα το διαβάσει. Μπορεί να μετατοπίσει ελαφρώς τον άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται ο μικρόκοσμος του όποιου αναγνώστη και αυτό είναι αρκετό, δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω.

Κατά τα άλλα, οι λίστες δεν είναι ευαγγέλια για να τις αντιμετωπίζουμε σαν θέσφατα που άπαξ και γράφονται δεν μπορούν να αλλαχτούν. Θέλω να πω ότι υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά βιβλία που θα μπορούσαν να βρίσκονται στη θέση κάποιων από τα παρακάτω, όμως αυτή τη στιγμή, τυχαία ή μη, αν έπιανε φωτιά το σπίτι μου, αυτά θα προσπαθούσα να σώσω για να ξεκινήσω να στήνω κάπου αλλού τη βιβλιοθήκη της νέας μου ζωής.

Γράφει ο Θεοδόσης Μίχος

Lester Bangs – Psychotic Reactions and Carburetor Dung

Είναι κρίμα που ακόμη και σήμερα που ο Lester Bangs ανήκει πια για τα καλά, και με τη βούλα της εξαιρετικής ερμηνείας του Philip Seymour Hoffman στο Almost Famous, στη σφαίρα της mainstream ποπ κουλτούρας, όσοι δεν έχουν μπει καν στον κόπο να διαβάσουν τα κείμενά του αλλά και αρκετοί εξ αυτών που το έχουν κάνει, επιμένουν να πιστεύουν ότι έγραφε για μουσική, ενώ στην πραγματικότητα έγραφε με αφορμή τη μουσική (υπάρχει κάτι παραπάνω από ειδοποιός διαφορά) όπως κανείς πριν και μετά από αυτόν δεν κατάφερε να το κάνει. Νομίζω ότι το ίδιο με μένα εννοεί και ο φίλος του και εμπνευστής αυτής της ανθολογίας, επίσης σπουδαίος γραφιάς Greil Marcus, αναφέροντας μεταξύ άλλων στο εισαγωγικό του σημείωμα: «αυτό που το συγκεκριμένο βιβλίο απαιτεί από τον αναγνώστη είναι η προθυμία να αποδεχθεί ότι ο καλύτερος συγγραφέας στην Αμερική δεν μπορούσε να γράψει σχεδόν τίποτα άλλο πέρα από κριτικές δίσκων».

David Foster Wallace – Infinite Jest

Την πρώτη φορά που το ξεκίνησα παρέδωσα τα όπλα γύρω στη 200η σελίδα. Τη δεύτερη «απλώς» κατάφερα να ολοκληρώσω. Όταν τελείωσε η τρίτη και φαρμακερή, λίγο πριν βγει στις αίθουσες το The End of the Tour, ένιωθα ότι δεν ήθελα να διαβάσω ποτέ ξανά κάτι άλλο. «The truth will set you free, but not until it’s done with you», λέει κάποια στιγμή ένας από τους χαρακτήρες του βιβλίου και νομίζω ότι αυτό ακριβώς ισχύει και για το Infinite Jest. Η ανάγνωσή του, για μένα τουλάχιστον ήταν μια σχεδόν εξωσωματική εμπειρία.

Gilles Smith – Lost in Music

Τα memoirs με τη μουσική σε πρώτο πλάνο είναι, καλώς ή κακώς, «καταδικασμένα» να διαβάζονται κατά βάση από όσους έχουν ανάλογη πετριά με αυτούς που τα γράφουν. Το βαθιά συγκινητικό, χωρίς όμως να γίνεται ποτέ μελό, Lost in Music είναι το καλύτερο βιβλίο του είδους του, μια μπαλάντα ονείρων που έσπασαν για να γεννηθούν άλλα στη θέση τους, μια υπαρξιακή αναζήτηση που «ακούγεται δυνατά» και ναι, κάτι μου θυμίζει αυτό…

Kurt Vonnegut – Slaughterhouse-Five

Την πρώτη φορά που καθώς διάβαζα το Slaughterhouse-Five έπεσα πάνω στις λέξεις «So it goes», τις οποίες ο Vonnegut επαναλαμβάνει σαν μάντρα καθόλη τη διάρκεια του πιο εμβληματικού του βιβλίου, ένιωσα σε αργή κίνηση τα μάτια μου να ανοίγουν διάπλατα, σαν καρτούν, δηλαδή αν με έβλεπε κάποιος πιθανότατα θα γελούσε. Δεν ξέρω πώς ακριβώς να το εξηγήσω, υποθέτω ότι μόνο κάποιος που το έχει διαβάσει μπορεί να καταλάβει ακριβώς τι εννοώ. Επίσης, για κάποιο λόγο όποτε σκέφτομαι αυτό το βιβλίο, στο κεφάλι μου ακούγεται το “The Mercy Seat” του Nick Cave.

Nick Hornby – High Fidelity

Μέχρι και τον Morrissey ρώτησα: «What came first? The music or the misery?». Χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο;

Λένος Χρηστίδης – Λοστρέ

Διάβασα για πρώτη φορά το Λοστρέ μόλις κυκλοφόρησε, το καλοκαίρι του 2003. Ήταν το πέμπτο βιβλίο του Χρηστίδη που έπεσε στα χέρια μου και το έκτο που είχε γράψει μέχρι τότε. Από τότε έχει κυκλοφορήσει άλλα τρία (ωραιότατη και η περσινή Μελαμψή Παρθένος, που διαδραματίζεται σε ένα νησί που θα αγαπώ για πάντα, κι ας μην περνάω πια εκεί τα καλοκαίρια μου). Σε κάποια από αυτά επιστρέφω κατά καιρούς αλλά αυτό στο οποίο επιστρέφω πιο συχνά είναι το Λοστρέ και κάθε φορά το ανοίγω στη μονίμως τσακισμένη σελ.304*, διαβάζω μέχρι την 307 και μετά το πιάνω από την αρχή. Μπορεί και να υπάρχουν πιο ψύχραιμες λογοτεχνικές καταγραφές της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας (που βέβαια, αν και σύγχρονη, δεν είναι καθόλου καινούρια). Αμφιβάλλω, όμως, αν υπάρχει κάποια πιο καίρια.

Legs McNeil and Gillian McCain – Please Kill Me: The Uncensored Oral History of Punk

Κυκλοφόρησε το 1996 και μέχρι το τέλος του κόσμου (και του χρόνου) θα παραμένει η απόλυτη Βίβλος της Κενής Γενιάς, μια συγκλονιστική καταγραφή της μεγάλης έκρηξης του punk στη Νέα Υόρκη των 70s, ένα εντελώς έξω από τα δόντια ντοκουμέντο των έργων και των ημερών όσων περπάτησαν στην «άγρια πλευρά», που λέει και ο συγχωρεμένος ο Lou Reed, πολύ πριν οι γιάπηδες της Wall Street πάρουν κεφάλι στην πιο ωραία πόλη του κόσμου.

Hunter S. Thompson – The Great Shark Hunt: Strange Tales from a Strange Time

Θα δανειστώ μερικούς στίχους του Αγγελάκα, που περιγράφει τέλεια τις σκέψεις μου για αυτή τη συλλογή κειμένων του μεγάλου εκλιπόντα:

Είμαι η πηγή που θα γιατρέψει τις πληγές σας

ο βιαστικός και ονειρεμένος εραστής σας

μη μου αρνιέστε τις ταλαίπωρες ψυχές σας

ετοιμαστείτε για το γλέντι της ζωής σας

Χρήστος Βακαλόπουλος – Υπόθεση Μπεστ Σέλλερ / Οι Πτυχιούχοι / Η Γραμμή του Ορίζοντος

Ναι, ξέρω, κλέβω, αυτά είναι τρία βιβλία, αλλά τα διάβασα μονοκοπανιά ένα καλοκαίρι, πολλά χρόνια μετά το θάνατο του Βακαλόπουλου, και μπορώ να πω πια με βεβαιότητα ότι η ζωή μου ως αναγνώστης από τότε χωρίστηκε στην π.Χ.Β. εποχή και στη μ.Χ.Β. Νομίζω πως αρκεί να πω ότι το βιβλίο μου ανοίγει με την εξής ατάκα αυτού του σπουδαίου τύπου: «Όλοι μαζί είμαστε πια ένας-ένας».

Jack Kerouac – On The Road

Μπορεί να υπερβάλλω, αλλά μου φαίνεται ότι υπήρξε για τη λογοτεχνία (αν όχι γενικά, τότε σίγουρα για τη λογοτεχνία που μου αρέσει) κάτι αντίστοιχο με αυτό που αποτέλεσε για το rock ‘n’ roll η «Μπανάνα» των Velvet Underground.

Ο Θεοδόσης Μίχος γεννήθηκε στον Βόλο το 1979. Ζει στο κέντρο της Αθήνας από το 1998. Από το 2004 εργάζεται ως δημοσιογράφος. Είναι ιδρυτικό μέλος και ένας από τους αρχισυντάκτες της Popaganda και ραδιοφωνικός παραγωγός (καθημερινά 8-10πμ στον Best 92.6). Το «Κράτα το Σόου» είναι το πρώτο του βιβλίο.

keybooks.gr/krata-to-show

facebook.com/KrataToShow.TheodosisMichos