Οι έξι διαπραγματευτές είναι ο Έλληνας Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Πολωνός Πρωθυπουργός Ντόναλντ Τουσκ (για το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα), ο Ισπανός πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ και ο Γερμανός Καγκελάριος Όλαφ Σολτς (για τους Σοσιαλιστές) και ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και ο Ολλανδός πρωθυπουργός Μαρκ Ρούτε (για τους Φιλελεύθερους).

Το επόμενο βήμα θα είναι η συνάντηση των ηγετών της ΕΕ στις Βρυξέλλες την Πέμπτη, κατά την οποία τα τρία ονόματα θα παρουσιαστούν στους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων για έγκριση.

Ένας από τους αξιωματούχους, ο οποίος μίλησε υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας στο Politico για την ευαίσθητη διαπραγμάτευση, σχολίασε ότι «στην Ιταλίδα πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι δεν θα αρέσει που (και πάλι) δεν συμμετείχε στη διαπραγμάτευση, όπως είναι τώρα η πολιτική της ομάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι η τρίτη μεγαλύτερη μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου».

Ωστόσο, η Ιταλία είναι πιθανό να αποκτήσει ένα πολύ σημαντικότερο χαρτοφυλάκιο στην επόμενη Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ο ίδιος αξιωματούχος είπε: «Τώρα που συμφωνούν, αυτό [θα πρέπει να περάσει] εύκολα από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο» εκτίμησε.

Από την πλευρά του ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά τη δημοσιοποίηση της είδησης την Τρίτη ότι η συμφωνία που έκανε το ΕΛΚ “με τους αριστερούς και τους φιλελεύθερους είναι αντίθετη με όλα όσα βασίστηκε η ΕΕ. Αντί για ενσωμάτωση, σπέρνει τους σπόρους της διαίρεσης. Οι κορυφαίοι αξιωματούχοι της ΕΕ θα πρέπει να εκπροσωπούν κάθε κράτος μέλος, όχι μόνο τους αριστερούς και τους φιλελεύθερους!”

Τι σημαίνει για την Ελλάδα

Αναφορικά με την κ. Φον ντερ Λάιεν, η υποψηφιότητά της είχε γίνει πολύ ισχυρή από τη στιγμή που η πολιτική «οικογένειά» της, το κεντροδεξιό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ), ήταν η πρώτη δύναμη στις ευρωεκλογές συγκεντρώνοντας 190 έδρες επί συνόλου 720. Η παράδοση θέλει κατά κανόνα το πρώτο κόμμα στην Ε.Ε. να «στέλνει» πρόεδρο στην Κομισιόν. Η απερχόμενη πρόεδρος θεωρείται πετυχημένη έχοντας να επιδείξει σωρεία πρωτοβουλιών,  ιδιαίτερα σε μια περίοδο συνεχών κρίσεων, που άρχισαν με την πανδημία και συνεχίστηκαν ως γεωπολιτικές και οικονομικές.

Υπενθυμίζεται ότι την κ. Φον ντερ Λάιεν είχαν προτείνει επίσημα από την πλευρά του ΕΛΚ, οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας, Κυριάκος Μητσοτάκης και της Πολωνίας Ντόναλντ Τουσκ, οι οποίοι ηγήθηκαν και χθες των συζητήσεων στη σύνοδο για την επίτευξη συναίνεσης των Ευρωπαίων ηγετών για την ανανέωση της θητείας της.

Για το δεύτερο σημαντικότερο πόστο προορίζεται ένας δοκιμασμένος πολιτικός, ο Πορτογάλος Αντόνιο Κόστα, που προέρχεται από την ευρύτερη φιλοευρωπαϊκή Αριστερά. Ο κ. Κόστα διετέλεσε πρωθυπουργός στη χώρα του από το 2015 μέχρι το 2024, την έβγαλε επιτυχώς από τα μνημόνια και σήμερα η Πορτογαλία μαζί με την Ελλάδα εμφανίζουν από τις καλύτερες δημοσιονομικές επιδόσεις στην Ε.Ε. Η υποψηφιότητα αυτή υποστηρίχθηκε από τους Σοσιαλιστές, τη δεύτερη μεγαλύτερη πολιτική δύναμη στην Ευρώπη μετά το ΕΛΚ.

Φον ντερ Λάιεν και Κόστα αποτελούν δύο πολύ θετικές εξελίξεις για τη χώρα μας, η Γερμανίδα πρόεδρος της Επιτροπής μάς βοήθησε πολύ τα τελευταία χρόνια ανταποκρινόμενη σε όλα σχεδόν τα επιμέρους ελληνικά αιτήματα. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η Ελλάδα έχει τις μεγαλύτερες κατά κεφαλήν χρηματοδοτήσεις από το Ταμείο Ανάκαμψης, ενώ οι προτάσεις για την κατανομή έγιναν από την Κομισιόν. Πόστο-κλειδί είναι και η θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αφού προετοιμάζει όλες τις αποφάσεις των ηγετών και ο κ. Κόστα προέρχεται από μια χώρα που μοιάζει με τη δική μας και γνωρίζει πολύ καλά τι χρειαζόμαστε.

Καλή επιλογή και της Κάγια Κάλλας, για τη θέση της ύπατης εκπροσώπου για την εξωτερική πολιτική, πρωθυπουργός σήμερα στη χώρα της, έχοντας διατελέσει και ευρωβουλευτής. Προέρχεται από τους Ευρωπαίους φιλελεύθερους, την τρίτη μεγαλύτερη πολιτική «οικογένεια» στην Ευρωβουλή. Το γεγονός ότι προέρχεται από μια μικρή χώρα, που απειλείται διαχρονικά από τη Ρωσία, έχει πολλές ομοιότητες και με τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας, όσον αφορά τις κατά καιρούς απειλές της Τουρκίας. Η επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής συντονίζει στην ουσία τις σχέσεις της Ε.Ε. με τις τρίτες χώρες.